කාර්මික අධ්‍යාපනේදී

 


විශ්ව විද්‍යාලෙන් පිටවෙලා ගෙදර ඉන්න කාලෙ කළේ යාළුවන්ගෙ ගෙවල්වල පොඩි පොඩි වයරිං වැඩ කරන එකයි.සල්ලි වලට නෙවෙයි. තැංක්‍යු වෙරිමච් එකට. එයාලා බඩු ගෙනත් දුන්නා. මං සැලසුම් කරලා අඩුම වියදමෙන් එයාලට ඕනෙ විධියට පොයින්ට් යොදා සකස් කර දුන්නා. ගුවන් තොටුපොළ හා ගුවන් සේවා ආයතනය  ඒ කියන්නෙ Airport & Aviation Services Ltd. නමින් අළුතින්ම පිහිටවපු රාජ්‍ය සමාග‌මේ Electronic Technician තනතුරු සදහා අයැදුම්පත් කැදවා තිබුණේ විශ්ව විද්‍යාලයෙන් ලබාගත් ලැයිස්තුවකිනුයි. අපට තිබුණේ ආයතනයෙන් එවා තිබුණු අයැදුම්පත්‍රය පුරවාගෙන සම්මුඛ පරීක්ෂණයට පෙනී සිටින්න විතරයි. මාත් එක්කම සලීම් ආරි සුගතෙ විතාන සහ සිල්වා එහෙමත් ඒකට එකතු වුණා. සිල්වා ලණු සිල්වා. ලණු දෙන්න හරි දක්ෂයෙක්. පසුව විදුලි බල මණ්ඩලයට එකතු වුණා. එතැන හිටපු ආනන්ද සොහෙයුරා මුල් යුගයේ NDT සමත් වුණු කෙනෙක් හැටියට අපිට දීපු හයිය මහ වි ශාලයි. ඒ වගේමයි Communication ප්‍රධාන ඉංජිනේරු භාරත ලක්ෂ්මන් රාමණායක මහත්තයා. එයා හැබෑම මහත්තයෙක්. අපි හැමෝම වැඩකළේ හැබෑම සතුටකින්. අපි පුරා මාසයක් රෑ දවල් නැතිව රාජකාරි කළේ හරිම ආසාවෙන්. ඒ මාසෙ එක විනාඩියක්වත් සන්නිවේදන බිදවැටීමක් නැතිව සන්නිවේදන පද්ධතිය පැවැත්වීම වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර සිවිල් ගුවන්සේවා ආයතනය ICAO හෙවත් International Civil  Aviation Organization රාමණායක මහතාට එවා තිබුණු ප්‍රශංසා ලිපියට පහළින් පසුව ලියූ සටහනක් යොදා එතුමා කර තිබුණේ අපිට රැදීසිටීමට දී තිබුණු කාමරයේ දොරේ අලවා තැබීමයි. ඒකෙ තිබුණේ මෙහෙම සටහනක්. This appreciation is for the efforts you put to maintain the system without failing and it belongs to you all for the job well done˜එවැනි මහත්මයකු යටතේ සේවය කරන්නට ලැබීමත් හැබෑවටම සතුටට කරුණක්.ඒ වැඩේට කණකොකා හැඩුවේ කාර්මික අධ්‍යාපණයක් ලබා දෙනවායැයි කියමින් කරන්නට හැදූ දේ නිසායි. ඒ විතරක් නම් මදැයි. අපිව අවුරුදු දහයකට බැදීමකට ලක්කරන්න හැදුවෙ Digital Electronics, Amplitude Modulation, Frequency Modulation, Switch mode power supplies කියන දේවල් ඇතුළත් පාඨමාලාවක් කරනවා කියලයි. විශ්ව විද්‍යාලයේදි ඒ හැම දෙයක්ම ඉගෙනගෙන තිබුණු අපට තවත් මොනවටද ඒ පාඨමාලා. අපි පාඨමාලාව නවත්වන්න කළ ඉල්ලීමට ලැබුණු ප්‍රතිචාරය මහ අරුමයි. මේ සීනියස්ල ඔයාලව බලාගත්තෙ නැතිනං මෙලාකට ඔයාලා කරන්ට් වැදිලා මැරිලා’ එහෙම කීවෙ ඒකාලෙ කපටි කිට් කියල හදුන්නපු ඇදුමක් ඇදල හිටපු කෙනෙක්.  විශ්වවිද්‍යාලෙදි ඉගෙනගත්ත පාඩම්වලට ගැරහීමක් කෙරුණු ඒ කථාවට හොදටම කේන්ති ගිය නිසායි මං එතුමාගෙ මෑණියන් සිහිකරලම මහ පදයක් කියල දොස්නැගුවෙ. බණිනකොට දැනගෙන හිටියෙ නෑ පස්සෙ තමා දැනගත්තෙ මං බැනල තිබුණේ ආයතනයේ ක්‍රියාකාරී අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල් සේපාල ආටිගල මහත්තයාට බව. එතුමා කියා තිබුණේ හැම දෙනාගෙම වැටුප් ‌බේරා ආයතනයේ සේවයෙන් මුදාහරින්න කියලයි. කොහොමහරි අපි හැමදෙනාටම කොළඹ විදුලි සංදේශ දෙපාර්තමේන්තුවේ රැකියා ලැබුණා. ආරි පමණක් කටුනායක ගුවන් තොටුපොල ඉලෙක්ට්‍රොණික් වැඩහලට මාරුවක් හදාගත්තේ මීගමුවේ පදිංචිව සිටි නිසායි.

 

රත්මලාන ගුවන් තොටුපොල

සුගතෙ මැද පෙරදිග රැකියාවකට යොමුවුණා. ඒ E10 Repairs අංශයේ සේවය කරන අතරතුරේදියි.  ඊ-ටෙන් E10 නමේ 10 ඉලක්කම තියෙන්නෙ දහය කියන්න නෙවෙයි. ඒකෙන් කියැවෙන්නේ එක බිංදුව කියන ඉලක්කම් දෙකයි.

ඒ කියන්නෙ E10 කියන්නෙ Digital Electronics කියන එකටයි. සන්නිවේදනයේ අතීතයේ ඉදන්ම අපි ඉන්නෙ හුගක් ඉදිරියෙන්. අපේ ජාතික ගුවන් විදුලි සේවය පටන් ගන්නකොට ආසියාවෙ වෙන එකම රටකවත් ජාතික ගුවන්විදුලි සේවයක් තිබිල නැහැ. වෙන එකක් තියා Voice of America සේවය පටන්ගත්තෙත් අපිට පස්සෙයි. ඩිජිටල් සන්නිවේදනයේත් අපි ඉදිරියෙන්. ඇමරිකාව එක වාහක පද්ධතියක එකවර පණිවිඩ 22ක් යවද්දි අපි එක වාහක පද්ධතියක එකවර පණිවිඩ 30ක් යවනවා. ප්‍රංශයේ Alcatel ආයතනයෙන් තෑග්ගක් හැටියට ලැබුණු එම පද්ධතිය ඇත්තටම එයාලගෙ පරීක්ෂණයක් හැටියට හදපු එකක්. එයාලා ඒක අපිට තෑගි දීලා තියෙන්නෙ අපි ලවා පරීක්ෂා කරවාගන්න. මොරටුව සරසවියෙ ඉංජිනේරුවො අටදෙනෙක් ස්වේච්චාවෙන් කරපු දෙයක් ඒක මුල්වරට කොළඹ සිට රාගම දක්වා ක්‍රියාත්මක කිරීම. මේ තොරතුරු දැනගත්තේ ඒ කණ්ඩායමේ නායකයා අපට ඒ පද්ධතිය හදුන්වාදෙන්න කරපු වැඩසටහනකදී. පැරසිටමෝල් කියන බෙහෙත නෙවෙයි විදුලි සංදේශ ක්ෂේත්‍රයේ PCM නමින් හදුන්වන Pulse Code Modulation කියන Digital තාක්ෂණය අපට ලැබුණේ එහෙමයි.

අපේ අය කොහොමටත් සන්නිවේදනයට දක්ෂයිනෙ. ලග තියාගෙන ඇසුරු කරන්න අකමැති කෙනාගෙ බත්පතට තුන්තැනක පලා මැල්ලුම් බෙදා දීපු පණිවිඩේ නිවැරදිව ගන්නත් පුළුවන් වුණු අයනෙ. ‘පුරහදයි නවවකයි’ කියල යවපු invoice එක නිවැරදිව තෝරාගෙන ‘අඩසදයි සතවකයි’ කියලා good received note එවන්නත් අපේ අයට පුළුවන් වෙලා තිබුණානෙ.

විදුලි සංදේශ දෙපාර්තමේන්තුවේ මං අනුයුක්ත කර තිබුණේ බාහිර පිරියත සැලසුම් කියා හදුන්වපු අංශයට. External Plants Planning කියලයි ඒක ඉංගිලිෂියෙන් හැදින්නුවෙ. විදුලි සංදේශ මධ්‍යස්ථානයෙන් පිටත තියෙන සියළු දේ සැළසුම් කිරීම පැවුණේ ඒ අංශයටයි. වෙනෙකක් තබා යම් ග්‍රාහකයෙක් සේවා පහක් හෝ ඊට වැඩි ගණනක් ඉල්ලුම් කළොත් ඒ සේවා ලබාදීමට සැළසුම් කිරීමත් භාර ඒ් අංශයටයි. එතැන හිටපු නන්දසේන, සුනිල් සහ ජානක අපොස සාපෙළ ගණිතය හා සිංහල සම්මාන නැති නිසා කම්කරු තනතුරු වල හිටියත් බුද්ධිමත් පිරිසක්. ඒ අතරින් සුනිල් ඕනෙම විධියකට තියෙන රූබික් කැටය විනාඩි පහක් ඇතුළත නිවැරදිව සකස් කරන්න පුළුවන් දක්ෂයෙක්. ආනන්දකුමාර්, වලිසුන්දර, අජිත් සහ මම තීරණය කළේ ඒ තුන්දෙනාව පුහුණු කරවන්නයි.  ඒ අතරින් නවසිවායම් මාටින්ස් ආනන්දකුමාර් ත්‍රීකුණාමලේ දෙමළ ක්‍රිස්තු භක්තිකයෙක්. දෙවියන් වහන්සේ වැඩසිටියේ ඔහුගේ හිස මුදුනේමයි. එයා NDT කාරයෙක්. ෆින්ලන්තයේදී පුහුණුව ලැබූ කෙනෙක්. ගාමිණී අනුර වලිසුන්දර තවත් NDT කාරයෙක්. මහනුවර සිට නුවරඑළිය දක්වා විදුලි සංදේශ කේබල් ස්ථාපනය කළ කෙනා. දක්ෂ කැමරා ශිල්පියෙක්. විජිත ජයසුන්දර හිතවතා සමග එක්වී ඔහු‌ගේ රූපවාහිණී ඩිප්ලෝමාවට සකස්කළ ටෙලි චිත්‍රපටියේදී එක් කැමරාකරුවෙක් වුණේත් නිශ්චල කැමරා ශිල්පියා වුණේත් ඔහුයි. අජිත් ගුණතිලක ආනන්දයෙන් බිහිවුණු ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙක්. City & Guilds ආයතනයේ Full Technician කෙනෙක්.

හැමදෙනාගෙම තීරණයෙන් පුහුණුකිරීම් වැඩසටහන භාරවුණේ මට. අපි හැමෝම ඒ අයව පුහුණු කළා.අද ඒ අය තනිවම ක්ෂේත්‍රයට ගිහිං මිනුම් අරගෙන එන්න තරම් දක්ෂයි. සුනිල් සහ නන්දසේන කොතරම් දුර ගියාද කියනවානම් යම් ප්‍රදේශයකට විදුලි සංදේශ පහසුකම් ලබාදීම සදහා අවශ්‍ය යොත් සරණි සැළැස්ම conduit layout plan විතරක් නෙවෙයි රැහැන් යුගල බෙදීමේ සැළැස්ම cable pair distribution plan අදින්නත් පුළුවන්කම හදාගත්තා.

අපට මේ පුහුණුකිරීම් ගැම්ම ආවෙ අපේ අංශයේ ප්‍රධාන ඉංජිනේරු වරයා වුණු බාලසුන්දරම් මහත්තයා නිසා බවයි හැගෙන්නේ. එයා ජපානයේදී විශේෂ පුහුණුවක් ලත් කෙනෙක්. එයා Least Square Parabola සිද්ධාන්තය උපයෝගී කරගෙන ප්‍රදේශයක විදුලි සංදේශ අවශ්‍යතා නිර්ණයනය සදහා ගණිතමය ආකෘතියක් හැදීමට පවා අපිව යොමු කළා. ඉහළ හිටපු අනෙක් අයට ඒ්වා නොතේරෙන නිසා නතර වුණු ඒ වැඩේ NTT ආයතනයෙන් ආ උපදේශක කමිට්සුමා මහතා කීවාම ඉහළින් පිළිඅරගෙන කළාළු. එතකොට මං විදුලි සංදේශ දෙපාර්තමේන්තුවෙන් කාර්මික අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවට මාරු වෙලා.

අපව බදවා ගත්තේ කාර්මික අධ්‍යාපන සේවයේ විශේෂ කාණ්ඩයේ ඉලෙක්ට්‍රොණික් උපදේශක තනතුරටයි. මගේ මුල්ම පත්වීම නුවරඑළිය කාර්මික විද්‍යාලයට. මං දත කට මැදගෙන ලෑස්තිවෙලා ගියේ දෙන්නං ඉලෙක්ට්‍රොණික් ඇට්ටි හැලෙන්න කියල හිතාගෙන. ගියාමනෙ වැඩේ දැනගත්තෙ. මාව නුවරඑළියෙ කාර්මික විද්‍යාලයට අනුයුක්ත කර තිබුණේ වැරදීමකින්. තව අවුරුදු දහයකින්වත් නුවරඑළිය කාර්මික විද්‍යාලයට ඉලෙක්ට්‍රොණික් පාඨමාලාව ලැබෙන්නෙ නැතිළු. කොහොම වුණත් විදුහල්පති නාදන් මහත්තයා මාව ඉහළින්ම පිළිඅරගෙන මට විදුලි පාඨමාලාවෙ  අන්තර්ගතවුණු ඉලෙක්ට්‍රොණික් කොටස උගන්වන්න භාර දුන්නෙ නියෝජ්‍ය විදුහල්පති ජයතිලක මහත්තයාගේ අධීක්ෂණය යටතේයි.



ජයතිලක මහත්තයා ජපානයේදී කාර්මික අධ්‍යාපනය ගැන පුහුණු වුණු කෙනෙක්. වෘත්තියෙන් විදුලි ඉංජිනේරුවෙක්. මුරුංගා පරිප්පු සහ ගෝවා කොළ මැල්ලුමත් හදන හැටි වගේම බත රොස් වුණොත් කළයුතු පිළියම් සහ හොද්ද ලිපෙන් බාන්න සුදුසු වෙලාව දැනගන්න හැටිත් ඉගෙනගත්තෙ එයාගෙන්. හගුරන්කෙත දේවාලෙ කපු පරපුරට අයත් එයාලගෙ ගෙදර මස්මාළු පවා පරිහරණය නොකරන පන්සලක් වගේ තැනක්. එහෙම තැනකින් නරකයෙක් බිහිවෙන්න බෑනෙ. එයා මට කීවෙ ළමයින්ට ඉලෙක්ට්‍රොණික් මිණුම් ගැන හා උපකරණ ගැන කියාදෙන්න කියලයි. ඒ වෙනකොට රසායනාගාරයට අළුතින් ලැබී තිබුණු දෝලනේක්ෂ Oscilloscope තුන සහ සංඥාජනක Signal Generators තුන අවුරුදු දෙකක්ම පෙට්ටිවල තිබුණෙ පැකිං වත් ගලවන්නෙ නැතිව. රසායනාගාර සහායක හැටියට හිටපු ජයවතී ඒවා ගලවනවාටත් බයේයි හිටියේ. මං ජයතිලක සර්ට කියල වෙනම අල්මාරියක් අරගෙන ඒකට උපකරණ දාන එකටත් එයා බයේ හිටියේ.  එයාගෙ බය ඇරියෙ මගේ     Batch එකේම හිටපු උදේනි කුරුප්පු මිස්. එයා එතකොට ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයේ උපදේශිකාව. කොහොමහරි විදුලි අංශයේ ළමයින්ට ඉලෙක්ට්‍රොණික් මිණුම් උපකරණ භාවිතය ගැන හොද පුහුණුවක් දෙන්න පුළුවන් වුණා විතරක් නෙවෙයි ඒ අය Coursework ලියන්නත් පුරුදුවුණා.

නුවරඑළිය කාර්මික විද්‍යාලයේ නව ගොඩනැගිල්ල හැදුණේ ඒ කාලෙ. මුදල් ගෙවීම පිළිබදව ඇතිවුණු ආරවුලක් මත ඉදිකිරීම් කොන්ත්‍රාත්කරු වැඩ නැවැත්වූයේ විදුලි ස්ථාපන Electrical Installation නොකරයි. එවකට විදුහල්පති තනතුරේ සිටි රංජිත් ජයවීර මහත්තයා මටත් ජයතිලක සර්ටත් විදුලි අංශයේ ශිල්ප ප්‍රදර්ශක Trade Demonstrator වුණු අබේරත්නටත් කථාකර ඇසුවේ විදුලි ස්ථාපන කොන්ත්‍රාත්තුව භාරගෙන කරදිය හැකිද කියායි. ජයතිලක සර්ගෙත් අබේරත්නගෙත් පෙරැත්තය මත ඒ කටයුත්ත කරදුන්නේ ළමයින්ගේ ශ්‍රම දායකත්වයෙන් අපි තුන්දෙනාගේ අධීක්ෂණ මගපෙන්වීම යටතේයි. ඒ වැඩේ ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංවිධානයේ යන්ත්‍ත්‍රාගාර ප්‍රමිතිය International Labour Organization Standards අනුව සකස් කරන්න උපදෙස් ලැබුණෙ ජයතිලක සර්ගෙන්. කොහොමහරි අපි තුන්දෙනා එකතු වෙලා පංතියේ ළමයින්ව යොදාගෙන එයාලා පුහුණු කරමින්ම ඒ් වැඩේ කළ එකෙන් ආයතනයට ලොකු ලාභයක් ලැබුණා. රුපියල් ලක්ෂයක් විතර. මුල් සැලසුමේ නොතිබුණු දේවලට තරමක වියදමක් ගියා තමා. ඇයි වැඩ කරන ප්‍රදේශය Working Area සහ ඇවිදින ප්‍රදේශය Walking Area වෙන්කර දැක්වීමට තීන්ත ගාන්නත් තිබුණා නෙ. ළමයින්ට සුළු දීමනාවක් අරගෙන දෙන්නත් ජයවීර මහත්තයා කටයුතු කරලා තිබුණා. ඒ් නිසා කොල්ලන්ටත්  සතුටුයි. ඔවුන් කේක් කෑල්ලක් එක්ක තේ එකක් සහිත විශේෂ සංග්‍රහයකුත් දුන්නා. සංග්‍රහය සුළු වුනත් ඒකෙන් ලබාපු සතුට අපමණයි. අවුරුදු තිහකටත් වැඩි ගුරුසේවයේදී මං ලබාපු මුල්ම සේවා අගැයීම. අපි කියාදීපු දේවල් යොදාගෙන කළ මුල්ම කටයුත්තෙන් කළ ඉපයීමෙන් ගෝලයින්ගෙන් ලැබෙන සංග්‍රහය හැබෑම ගුරු පූජාවක්. එදා ස්තුති කථාව කළේ ගංගා. වතු කම්කරු පවුලකින් ආපු හැබෑම හිත හොඳ කොල්ලෙක්. විශ්ව විද්‍යාලෙ ඈතින් බිත්ති විතරක් දැකපු අපිට විශ්ව විද්‍යාලෙ ඇතුළෙ කෙරෙන දේවල් කියාදීලා විශ්ව විද්‍යාලෙ කියන්නෙ දාහක් ප්‍රශ්න මැද්දෙ අමාුවෙන් සාමාන්‍යපෙළ විතරක් පාස් කරගත්ත අපිට හීනයක් විතරක් වෙලා තියෙද්දි දීපු ඒ් පන්නරේට සර්ට අපි කොහොම ස්තුති කරන්න ඕනෙද කියල මට හිතාගන්න බෑ. ඒ් කථාව ඇහෙද්දි හිතට ඇතිවුණු හැඟීීම කියන්නෙ කොහොමද කියල මටත් හිතාගන්න බෑ. 

හොඳ මිනිස්සුන්ව දෙවියො ඉක්මනටම තමා ලඟට ගන්නවාලුනෙ. දෙවන අවුරුද්දෙ මුල මාසෙම ගංගා හදිසියේ අපි අතරින් වියෝවුනේ කාර්මික විදයාලයට උදේ එනගමන් හරියටම ගේට්ටුව ඉස්සරහම හෘදයාාධයක් සෑදී ඇදවැටීමෙන්. එදා උදේ මං හිටියේ සැළසුම්  ශිල්පී පාඨමාලාවේ ගණිතය පාඩම උගන්වමින්. සිම්සන් නීතියේ මූලධර්මය සූත්‍රයක් ලෙස ව්‍යුත්පන්න කර කලු ලෑල්ලෙන් අනික්පැත්ත හැරෙනකොට මගේ පංතියේ පංතිනායක රත්නායක පංතියේ දොරකඩ. 

 " සර් ගංගා ගේට්ටුව ලඟ පපුව අල්ලගෙන වැටුනා සර්. "

" කෝ දැන් මනුස්සයා?" මං ඇහුවේ මීට කලින් වතාවකත් සැලසුම් ශිල්පී පාඨමාලාවේ ගෑණු ළමයකුට අනවශ්‍ය විහිළු කළ නගරයේ රස්තියාදු කාරයකුට පහරදීමට යොමුවීමක් අබේගේ මැදිහත් වීමෙන් සමතයකට පත්කිරීමක් ගැන තොරතුරක් මට ලැබී තිබුණු නිසායි.

"අපි එයාව ඉස්පිරිතාලෙට අරංගියා සර්. අනේ සර් ගංගා මගේ අතේම වගේ නැතිවුණා සර්"මට ඒ වෙලාවෙ ඇත්තටම දැනිලාම ඇස් තෙත්වුණේ මං උගන්නමින් හිටපු පංතියේ කෙල්ල‌ො රෑනක්ම මහ හඬිිින් විලාප තියා හඬන්න පටන් ගත්ත නිසා. එතන එක කෙල්ලක් හඬමින්ම කීවෙ පපුවටම වැදෙන කථාවක්. "සර් එදා ගංගා අයියා හිටියෙ නැත්නං මං විනාශ වෙන්න තිබුණා. එයාව මං මගේම අයියා කෙනෙක් කරගත්තෙ එදා. අයියෝ මට මගේ ආරක්ෂාවට හිටපු මගේම අයියා මට නැතිවුණා" එදා මුළු කාර්මික විද්‍යාලෙම තනිකරම එකම මළ ගෙයක්. එදා අබේ කියපු කථාව මගේ හිතේ ඇතුළටම වැදුණා. " ජිනේ ඒකගෙ පිට හම කළු වුණාට ඒ ඇතුළෙ ඉන්නෙ හරිම ඇතුළ සුදු කොල්ලෙක් දඹරත්තරං පපුවක් එක්ක"

අපි කාර්මික විද්‍යාලෙ ඇතුළෙම හත් දවසේ බණක් කියවලා හාමුදුරුවරු පස් නමක් වඩමවලා සාංඝික දානෙකුත් දුන්නෙ කාර්මික විද්‍යාලෙ නිල නිවාස පරිශ්‍රය තුළ අපි වවාගෛන තිබුණු අල බීට්රූට් කැරට් රාබු වග‌ේ දේවල් වලින්. දානෙ ඉවිල්ල භාර ගත්තෙ සැළසුම් ශිල්පී පාඨමාලාවෙ කෙල්ලො ටික. නායකත්ව උපදෙස් කුරුප්පු මිස් සමග කාර්යාලෙ වැඩකළ රංජනී ජයවතී සහ සුජාතා අතින්. 

දානෙ වැඩ ඉවරවෙලා අපි කථා කරමින් හිටියේ වැඩේ කෙරුණු හැටි ගැන සමාලෝචනයක් හැටියටයි. ඒ වෙලාවෙ ජයතිලක සර් කීවෙ ගංගාගෙ ක්‍රමය ගැන අගැයීමේ කථාවක්. " අද ගංගා ජීවත් වෙලා මේ දානෙ දෙන්නෙ වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් නං මෙතන මේ හැම දේකම සංවිධායක වෙන්නේ ගංගා. ඒ්ක බයක් නැතිවම කියන්න පුළුවන්. ඒ වගේම අපිට ඒකෙ බලන්න දෙයක් ඉතුරු වෙන්නෙත් නෑ. ඇවිත් දානෙ කන්න විතරයි තියෙන්නෙ"

කාර්මික අධ්‍යාපනයෙන් බිහිවෙන මනුස්සයා යන්ත්‍රසූත්‍රවිතරක් නෙවෙයි මානුසික සම්බන්ධතාත් හරියට හඳුුුුුු නා ගෙන වැඩ කරන්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙන්න ඕනෙ කියන එක මගේ හිතට තදින්ම වැදුනෙ ඒ වෙලාවෙයි.

කාර්මික අධ්‍යාපනයේ මගේ ඊලඟ නවාතැන වුනේ ආධුණිකත්ව අභ්‍යාස ආයතනය. එදා ඒක ATI. අද Industrial Engineering Training Institute හෙවත් IETI.  එහෙම රාජ්‍ය සේවයේ සිට අර්ධ රාජ්‍ය සේවයට ගිය හේතුවත් හරි අමුතුයි. නුවර එළිය කාර්මික විද්‍යාලය මාරුවීම් කාලය අවුරදු දෙකයි. රත්මලාන කොළඹ හොමාගම වගේ තැන්වල අවුරුදු තුනයි. නුවර එළියෙ කෙනෙක් රත්මලානට හරි කොළඹට හරි එන්න අවුරුදු හයක් බලා ඉන්න ඕනෙ. කොහොමද වැඩේ හැදිල තියෙන හැටි. එකාලෙ වෙනකොට මගේ අම්මාත් තාත්තාත් දෙදෙනාම රෝගී තත්වයේ සිටි අවුරුදු හැටකට වැඩි දෙන්නෙක්. ඒ නිසාමයි අධ්‍යක්ෂක තුමාම මුණගැහිලා මගේ ඉල්ලීම කළේ. විදුහල්පති ජයවීර මහත්තතයා ලබාදුන් විදුලි උපදේශක වරයෙකුගේ පත්කිරීමකට ඉල්ලීමක් සමග මා සේවයෙන් මුදාහැරීමට එකඟතා ලියවිල්ලක් ද සමගයි. මට කළුතර කාර්මික විද්‍යාලයට ලබාදීමට පොර‌ොන්දු වුණු පොරොන්දුව කඩ කළ එතුමාගෙන් ඒක සාධාරණීකරණය කරන්නට කියැවුණේ දරුවෙක් ලැබෙන්න හිටිය උපදේශක වරියක් වෙනුවෙන් රත්නපුරේ හිටපු උපදේශක වරයාට කළුතරට මාරුවක් දීමට වූ බවයි. අවුරුදු 10ක සේවය වෙනුවෙන් හිමි වීමට තිබුණු විශ්‍රාම හිමිකම අවුරුදු 9කුත් මාස 10 කදී හමාර කර රාජ්‍යසේවයෙන් ඉවත් වුණේ එයට ඇති වී තිබුණු අප්‍රසාදය නිසාමයි. ‌කොතරම් එපා වුණාද කීවොත් ආපහු කාර්මික අධ්‍යාපනය ගැන බලන්නෙවත් නැතැයි කියල හිතාගෙනත් ගිහිං වැටුණෙ තවත් කාර්මික අභ්‍යාස ආයතනයකට. නැතිනං වෙන නමකින් තිබුණු කාර්මික විද්‍යාලයකට. හැබැයි ඒකෙදි නං ඉලෙක්ට්‍රොනික් විද්‍යාව උගන්වන්න ලැබුණා හිතේ හැටියටම. 


ඒකෙ ඉංජිනේරු ක්ෂේත්‍රයේ පාඨමාලා පහක්ම තිබුණා. විදුලි ඉදිකිරීම් වඩුවැඩ ලෝහ වැඩ සහ ඉලෙක්ට්‍රොනික් කියන ක්ෂේත්‍ර. දැන් එහි පාඨමාලා ගණනක්ම තියෙනවා. පසුගිය අවුරුද්ද වෙනතුරු ඒවා ඉගැන්නුවේ නොමිලේ. ඉගෙනගන්නා අයට ගෙවන්නට වුණේ සුලු රක්ෂණ මුදලක් විතරයි. ඒත් දැන් රුපියල් ලක්ෂ දෙකහමාරක විතර මුදලක් ගෙවා ඉගෙනගන්න වෙලා. නව ක්‍රමයේ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ එහෙමයි.

ඉලෙක්ට්‍රොණික් ඉගැන්වීම් වලදීත් හුඟක් දේවල් වුණා. ඒ්වා මගේ පෙෳද්ගලික සංවර්ධනය සඳහා තදින්ම ඉවහල් වුණු කරුණු. වෙනෙකක් තබා ඉලෙක්ට්‍රෙණික් පාඨමාලාව නව ආරක ඉදිරිපත් කිරීමක් මගින් කොටස් තුනකට වෙන්කර ඒ එක එක කොටසේදී ක්ෂේත්‍රයේ අදාල පුහුණුව හොඳිිිින්ම ග්‍රහණය කරගත හැකි වන ආකාරයට සකස් කෙරුණා. මුල් හයමාසය වෙන්වුණේ ධාරාව (Current), විභව අන්තරය(Potential Difference), ප්‍රතිරෝධය (Resistance) ධාරිතාව (Capacitance) වගේ මූලික සංකල්පත් ප්‍රතිරෝධක(Resistors) ධාරිත්‍රක (Capacitors), ප්‍රේරක (Inductors) , අර්ධ සන්නායක උපාංග (Semi-Conductor Components) විතරක් නෙවෙයි අත් හුරු කරවන්නට පුහුණු කළේ විදුලි ස්ථාපන වැඩ (Electrical Installation). ඒක සමහර දුප්පත් දරුවනට අතිරේක ආදායමක් ලබාගන්නත් උපකාර වෙලා තිබුණා. වෙන ඒකක් තබා මං අමාරුුුුවෙ බැංකු ණයක් අරගෙන හදාගත්ත ගෙයි ඒ වැඩේ කළේ මගේ ගෝලයෝ. ඒත් එයාලා ඒකට අයකිරීමක් ගෙවීමට එකඟතාවක් ඇති කර ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා මං කළේ ටෙස්ටරයක් විදුලි ශිල්පියාට සුදුසු බහුකාර්ය අඬුුුුවක් මිටියක් වගේ ආයුධ ටිකක් හැම කෙනාටම තෑගි හැටියට දෙන එකයි.

දෙවෙනි හය මාසය වෙන් වුණේ මංම හඳුුුුන්වා දුන් ඉලෙක්ට්‍රොණික් මූලික තැනුම් ඒකක හත සහ ඒවායේ ගුණ වෙනස් කෙරෙන ආකාරය ආදිය හැදෑරීමටයි. ඊලඟ පස් මාසය වෙන්වුණේ ඒ තැනුම් ඒකක භාවිත කරමින් අපේ එදිනෙදා අවශ්‍යතා සපුරාගැනීමේ  ක්‍රමවේද  හඳුුුුුුුුන්වාදීම වෙනුවෙනුයි.

ඔහොමයි එදා වැඩ කෙරුණෙ. ඒ කාලෙ අපේ රටින් පිටරටවලට ගිය කාර්මික පිරිස ඒ රටවලදී ඉහළ පිළිගැනීමක් ලැබුණු නිසා අපට ඉහළ පිළිගැනීමක් ලැබුණා. අද ඒක නැතිවුණේ ඇයි කියන එක හිතා බැලිය යුතු කරුණක්.මෙහෙම වුණේ ඇයි කියල ඉදිරි ලිපියකින් කියන්නම්.

ගුරු ඇසුරේ නුවණ ලබා

 

ගුරු ඇසුරේ නුවණ ලබා

දිග කාලෙකින් පස්සෙ ආපහු හමුවුණේ. ඒ්කට හේතුව අසනීප තත්වයක් නිසා රෝහල් ගතවීමට සිදුවීමයි. දැන් තරමක් සුවයි. ඒ් ඇති.  අපේ වැඩේට බහිමුකෝ.

ලෝකේ හිටපු වඩාත්ම උගත් ගුරුවරයා හැටියට සැලකෙන්නෙ ව්‍යාස ඍෂි වරයා. ව්‍යාස විසින් කළ දේ කියන්න “ව්‍යාසකාරය” වුණු පොතේ කියැවෙන එක උපදේශයක් මෙහෙම ලියැවෙනවා.

ආත්ම බුද්ධිඃ සුඛං සේති -  ගුරු බුද්ධිඃ විශේෂතා

ස්ත්‍රී බුද්ධිඃ විනාශාය -  බහු බුද්ධිඃ මරණං භවේත් කියල. මේකෙන් කියන්නෙ තමාම හිතල කරන දේ සැපයට හේතු වෙනව‍‍‍‍ය; ගුරුවරයාගෙ බුද්ධියත් යොදා ගත්තාම ඒකෙ විශේෂ දෙයකුත් පේනවාය කියල කියන එකක්. ශ්ලෝකෙ සම්පූර්ණ වෙන්න ඔනෙ නිසා කීවත් තුන්වෙනි පදය කියන දේ මං නං ඒ තරං පිළිගන්න කැමති නෑ. මං ඉහළින්ම අදහන ගුරුවරයා වන බුදුහාමුදුරුවො “නසෝ සබ්බේසු ඨානෙසු -  පුරිසෝ හෝති පණ්ඩිතා

                       ඉත්ථිපි පණ්ඩිතා හෝති -  තත්ථ තත්ථ විචක්ඛණා” කියල හැම තැනදිම පිරිමින්ම පණ්ඩිත  නොවෙන බවත් තැනට සුදුසු ආකාරය විමසා කටයුතු කිරීමට හැකියාව අනුව ගැහැණුත් පණ්ඩිත වෙන බවත් කියා තියෙන නිසාම තුන්වැනි පදේ ගැන කියන එක නතර කරලා හතරවෙනි පදේ කියන වැදගත්ම අදහස කියන්න හිතුවා. හැමදෙනාම හිතන විධියට කරන්න යෑම මරණයට හේතු වෙන බවයි ඒකෙ කියන්නෙ.

පන්ඩිතයො දෙන්නෙක් ඉන්නවා කියල අහල තිබුණාද? එක්කෙනෙක් පණ්ඩිතයා. අනෙක් එක්කෙනා පංඩිතයා. ඒදණ්ඩෙ යන්න බෑ කියුවෙ අර පළවෙනියට නෙවෙයි දෙවෙනියටයි. පණ්ඩිතයා කියන්නෙ උගත් කමයි බුද්ධිමත් කමයි කියන දෙකම තියෙන හිතලා නිවැරදිව වැඩක් කරන්න පුළුවන් කෙනාට. දෙවෙනියා කද කරේ තියාගෙන යන කෙනා. අද එහෙම අය දකින්න දුර්ලභ වුණත් ඉඳල හිටල හරි දැක්කොත් බලාගන්න පුළුවන් එයාලා කද කරේ තියාගෙන යද්දී ඇවිදින්නේ ගැස්සෙමින් වගේ යන රිද්මයකට කියලා. පංඩිතයට ඒදණ්ඩෙ යන්න බෑ කීවෙ අර කියාපු රිද්මයට ඒදණ්ඩෙ යන්න බැරි නිසායි. අපේ ජනවහර නිකම්ම එකක් නෙවෙයි ලොකු දැනුම් අත්දැකීම් ගොඩක් එක්ක හැදුණු එකක් බව ඒකෙන්ම පේනව නේද?

ගුරුවරු කීවාට හැම ගුරුවරයාම එකවගේ නැහැ. තමාගේ අනුදැණුම නැතිව හොරෙන් බලාගෙන ඉදල දුණු ශිල්පය ඉගෙනගත්ත ගෝලයගෙන් ගුරු පඬුර හැටියට වම් අතේ මහපට ඇගිල්ල කප්පවා ගත්තු ගුරුවරයෙක් මහා භාරතයේත් හිටියානෙ. ඇයි අංගුලිමාලගෙ ගුරුතුමා? මේ කියන ගුරුවරු එහෙම අය නෙවෙයි. ගෝලයාගෙ ජීවිත ගමන සාර්ථක කරගන්න කොන්දේසි විරහිතව උදවුවෙන උපදෙස් දෙමින් මග පෙන්වන ගුරුවරු ගැනයි. අර සුනිල් එදිරිසිංහ කියන පෙන්නා මග නොමග නොවැටී යන තාලේ කියන උදාර සේවය කරණ ගුරුවරු ගැනයි. මට හමුවුණු ගුරුවරු අතරෙ හිටපු එහෙම ගුරුවරු දෙදෙනෙක් ගැනම විස්තර සත පහේ අගේ පෝස්ටුවේදිත් අපට අනේ මගක් ඇතේ පෝස්ටුවේදිත් ලියැවුණා මතක ඇතිනෙ. ඒ විධිමත් අධ්‍යාපණ වැඩසටහනේදි හමුවුණු අය අතරෙ සිටි එහෙම අය අතර දෙන්නෙක් විතරයි.

විධිමත් අධ්‍යාපණයට වඩා ජීවන මග සකස් කරන්නේ අවිධිමත් අධ්‍යාපණය කියනඑකයි මගේ පෞද්ගලික පිළිගැනීම. මගේ දැක්ම අනුව නම් විධිමත් අධ්‍යාපණ වැඩපිළිවෙලක් ඉතාම සුදුසු වෙන්නේ භෞතික විද්‍යාව ගණිතය ව්‍යාකරණය වැනි විෂයයන් සදහා පමණයි. අනෙක් විෂයයන් බොහොමයක් වඩා හොදින් අධ්‍යයනය කිරීමට ඉතාම සුදුසු වෙන්නේ අවිධිමත් අධ්‍යාපණය බවයි මගේ නම් පිළිගැනීම. ශිෂ්‍ය කේන්ද්‍රීය  අධ්‍යාපණය  කියන දේ හරියටම කෙරෙන්නේ එතනදී බවයි මගේ පිළිගැනීම. මේක සිංහල බෞද්ධ අපට අමුතු දෙයක් නෙවෙයි. එදා පිරිවෙණ් අධ්‍යාපණ ආයතනවල තිබුණේ එහෙම විධියක්. එක එක හැකියා ඇති උගතුන් බිහිවුණේ ඒ නිසායි. තම තම නැණ පමණින් දැනගතයුතු බව කීවෙ ඒක කියලයි මං හිතන්නෙ.

මං ධර්මාචාය්‍යර්‍ සමත්වුණාම ජිනදාස සර්ට ඒකියන්නෙ අපිට අභිධර්මය හා වඤ්චනික ධර්ම පාඩම් කියාදුන්නු සර්ට ඔනෙවුණේ ඒ දවස්වල දායක සභාවෙ  පිරිසට මාස්පතා පවත්වන ධර්මකථා මාලාවෙ කථාවක් මං ලවා පවත්වන්නයි. සී. ඇම්. ජිනදාස. අපි එයා නැතිතැන එයා විතරක් නෙවෙයි අපේ පංතියේම හිටපු ම‌ගේ හොදම මිතුරා වුණු එතුමාගෙ පුතා රෝහණත් නැති තැන්වල අපි එයා හැදින්නුවෙ සෙන්ටිමීටර් කියල. බෝපැළ වගේ පෙනී හිටියත් අපේ ආවේණික නසරාණි ගතිය නේ. ඒ නම යෝජනා කළේත් මංමයි. ඒක තවත් සර් කෙනෙකුගෙන් අල්ලගත්ත කෑල්ලක්. අපේ ඉස්කෝලෙ දහයෙ පන්තියෙදි ව්‍යවහාරික ගණිතයත් උසස් ගණිතයත් ඉගැන්නුවේ උප විදුහල්පති සී. එම්. වීරරත්න සර්. ව්‍යවහාරික ගණිතයේදී රාශි මැන තිබෙන ඒකක සදහන් කිරීම හරි වැදගත්. එයා සෙන්ටිමීටර් දක්වන්න cm කියල ලියලා කීවෙ “සී එම් කියන්නෙ සෙන්ටිමීටර්” කියලයි. එහෙම එකම දේ දෙපාරක් කීවාමයි අපට වැඩේ මීටර් වුණේ.එදා ඉඳල එයා සෙන්ටිමීටර් වීරරත්න. ජිනදාස සර් සෙන්ටිමීටර් වුණේත් එහෙමයි.

  “අනුර ඔයා හොඳ මාතෘකාවක් තෝරාගෙන හොඳ හරබර දේශනයක් කරන්න ඔනෙ. මං ඒ අයට කියල තියෙන්නෙ ඔයාගෙ හැකියා ගැන. මාවත් බේරගෙන දහම් පාසලේ නමත් බේරගෙන ඒ වැඩේ ඉහළින්ම කරණ එක ඔයාට භාරයි” ජිනදාස සර් මට වැඩේ භාර දුන්නෙ එහෙමයි. ඒ දායක සභාව එසේ මෙසේ එකක් නෙවෙයි. අධිනීතිඥ සිරි පෙරේරා ඇලෙක් රොබට්සන් සිරි අයියා හෙවත් යූ. ඒ. එස්. පෙරේරා ආචාර්‍ය්‍ය ලක්ෂ්මන් ආර් වටවල වගේ උගත් පිරිසක් තමා ඉන්නෙ. මූලාසනයේ ඉන්නෙත් කල්‍යාණ සාමග්‍රී ධර්ම මහා සංඝ සභාවෙ කෝට්ටේ පාර්ශවයේ මහානායක ධූරන්ධර දේවහන්දියේ සද්ධාතිස්සාභිධාන මහානායක ස්වාමීන් වහන්සේ. ඒ ලඟම පුටුවෙ වැඩ ඉන්නෙ ශාස්ත්‍රාචාර්ය ගරු හෙට්ටිමුල්ලේ වජිරබුද්ධි ස්වාමීන් වහන්සේ. ඒ අය ඉස්සරහ ධර්ම කථාව කරන්න කීවාම මට දැණුනෙ පිහිණුම් බැරි කෙනෙක් තටාකෙ ගැඹුරු පැත්තෙන් වතුරට දැම්මා වගේ.

මං පිහිට හොයාගෙන ගියේ ධර්මපාල සර් ලගට. එයා තමා රාහුල දහම් පාසලේ විදුහල්පති තුමා. මමත් එතුමා යටතේ රාහුල දහම්පාසලේ ටික කාලයක් උගන්නලා තිබුණු නිසා එතුමා මගේ හැකියා ගැනත් තරමක් දැනසිටියා. මීගමුවේ තිඹිරිගස්කටුව මහා විද්‍යාලයේදී ගුරුවරම් ලබා කොළඹ ඩී. එස්. සේනානායක විද්‍යාලයේ ආරම්භක ගුරු මණ්ඩලයේ සේවය කර පැන්ශන් ගොස් සිටි එතුමා එවැනි අමාරු තැන්වලට උපකාර ලබාගන්න හොදම උපදේශකයෙක්.

පවුලට අලුතින් එක්වූ දිනයේ ලේලිය සමග 
චම්පා ධර්මපාල මැතිණිය ලංකා ධර්මපාල සර් සහ ගංගා


පසු කාලීනව මගේ විවාහයේ මිතුරාගේ චරිතයට තෝරා ගැණුනු එතුමාගෙ පුතා වුණු ලංකා හෙවත් ලංකේශ්වර ජයකොඩි සොහොයුරා මගේ පළමුවැනි ඉලෙක්ට්‍රොනික් ශිෂ්‍යයා ලෙස  පුහුණු කරවීම ගැන එතමාගෙ හිතේ මංගැන තිබුණු හැගීමත් නිසා වෙන්න ඇති එතුමා මට බොහෝ තැන්වල උපකාර කළා.එදා එතුමාගෙ උපදේශය තරමක් අමුතු එකක්. “පුතා ඔතැන ඔයා කර්මය පුනර්භවය චතුරාර්‍ය්‍ය සත්‍යය වගේ ගුඹුරු දෙයක් ගැන කථා කරන්න ගියොත් ඔයා අමාරුවෙ වැටෙන්න පුළුවන්.  ඔතැන කථා කරන්න ඔනෙ හුඟක් තොරතුරු කියන්න පුළුවන් සරළ දෙයක්. මං කියන්නං හොද මාතෘකාවක්. ඔයා කථා කරන්න බුද්ධං සරණං ගච්ඡාමි කියන සරණාගමන පාඨය ගැන. මතකයිනෙ අර සැරියුත් හාමුදුරුවන්ගෙ ගෝලයෙක් වුණ තිස්ස සාමණේර හාමුදුරුවො අර සුඛී හෝතු දුක්ඛා පමුජ්ජතු කිය කිය හිටිය ඒ ගැනම රහත් වෙන්න තරම් බණ කියාපු. ඒ වගේ කරන්න”

කරන්න ඔනෙ වැඩේ මට හොදටම තේරුණත් කෝ තොරතුරු. ඒවත් ධර්මපාල සර්ගෙන්ම තමා. “ඍ සරති” සහ “ස්මෘ ස්මරති” ක්‍රියා මූල දෙකෙන් හැදෙන සරණ කියන කෘදන්තයේ නිශ්පත්තිය බෞද්ධයෙක් වෙන්නත් මහණ වෙන්නත් සරණාගමණය අවශ්‍ය වෙන හැටි විතරක් නෙවෙයි; මහණ වීමෙදි තියෙන සරණාගමන දෙක වගේම සරණාගමන තුනත්, සරණ බිදෙන හොද සහ නරක විධි ගැනත් කීවෙ සරණ යෑමෙන්ම සුගතිගාමී වුණු අය දෙන්නෙකුගෙ කථාත් ඇතුළත් කරළා. මං කළ කථාවට අධිනීතිඥ සිරි පෙරේරා මහත්මයා ස්තුති කථාව කරමින් කීවේ අවුරුදු විසි දෙකක තරුණයෙකුගෙන් එබදු කථාවක් අහන්න ලැබීමම සතුටක් කියලයි. කොහොම හරි මටවත් වෙන කාටවත් හරියට නොතේරෙන කර්මය පුණර්භවය වතුරාර්‍ය්‍ය සත්‍යය වගේ දෙයක් නැතිව ඒ වගේ සරළ වැදගත් දෙයක් කියන්න තෝරා ගැනීමේ ඉඳල පින් ලැබෙන්න ඔනෙ ඒ මාතෘකාව හුන්නල දීපු ධර්මපාල සර්ට. කවදත් අමුතු විධියට කථා කියන ජිනදාස සර් එදා රැස්වීමෙදිම විශේෂ ස්තුතියක් කරමින් ඉල්ලා සිටියෙ මින් මතු එවැනි ධර්ම කථාවක් කරණ හැම විටෙකදිම එයාටත් ඒකෙන් ලැබෙන පින් වලින් ටිකක් අනුමෝදන් කරවන්න කියලයි.දෙනකොට අඩුවෙන දේවල් වලින් පිරුණු ලෝකෙ තියෙන දෙනකොට වැඩිවෙන එකම දේ ගැන ලෝභ වෙන්නෙ මොකටද? එදා ඉඳල මං ධර්ම කථාවක් කරන හැම තැනෙදිම මං ඒ දෙන්නාටම පිං අනුමෝදන් කරවීම පුරුද්දක් හැටියටම කරනවා.

හිතන්න ඔනෙ හැටි වෙනස් කරගන්න ඒ වගේ උදවු කරපු අය තව ඉන්නවා. ඒ අයගෙන් ජීවිතේට ලැබුණු එළිය ගැන මේ වගේ ලියන්නෙ තමාට මං ලබපු අත්දැකීම තමාගෙම අත්දැකීමක් කරගෙන ජීවිතේ මග හරි පැත්තට හරවාගන්න උදවුවක් වෙන්නයි. කලියුගේ අපට ලැබෙන පරමායුෂ අවුරුදු එකසිය විස්ස තමාම ඒ අත්දැකීම් ලබාගෙන කරගන්න කල් මදිවෙන නිසායි ඒ.

මගේ ජීවන දැක්ම වෙනස් කළ තව කීප දෙකෙත්ම ඉන්නවා. ඒ හැම දෙනා ගැනම එකෙන්ම කියල ඉවර කරන්න බෑ. පුද්ගලයො වෙනස් වගේම ඒ අය ඒවා කළ විධිත් වෙනස් නිසා වෙන වෙනම ලියන්නං. අදට මේ ඇතිනෙ.

අපට අනේ මගක් ඇතේ

 

අපට ඉස්කෝලෙ යන්න තිබුණේ දොළොස්වන ශ්රේණිය දක්වා විතරයි. ඊට පස්සෙ කරන්න දෙයක් ගැන අපි හිතල තිබුණෙ නැහැ. මම විතරක් නෙවෙයි අපේ පංතියේ බ්රයිට් පොරවල් හැරුණාම හැම කෙනෙක්ම.

මං හතේ පංතියෙදි ජාතික නවෝදය ශිෂ්‍යත්වයෙන් සමත්වෙලා කොළඹ ආනන්ද මහා විද්‍යාලයට ඇතුල්වුණේ නවයෙ පංතියට. ඒ්කාලෙ දැන් වගේ නෙවෙයි. ශිෂ්‍යත්ව විභා‌ගෙ තිබුණෙ හතේ පංතියෙදියි. ඒ්කෙ පුරස්න පත්තර තුනම තිබුණා. එකක් සිංහල.ඒක කිසි ගැටළුවක් නෑ. කෙළින්ම සීයට අනූවකට එහා ගන්න එක සිම්පල්. අනික ගණිතය. ඒකෙත් කිසි අවුලක් නැතුවම අනූවකට එහා වගකියන්න පුළුවන්. තුන්වැනි එක තමා ගැටළුව. ඒක හරි උත්තරේට ඉරක් ගහන්න තිබුණු එකක්. පුරස්න හතලිහකට උත්තර හොයන්නයි ඉරි ගහන්නයි ඔක්කොටම තිබුණෙ මිනිත්තු හතලිස් පහයි. විභාග ශාලාවෙදි අනෙක් ස්වභාවික සද්ද අස්සෙන් අඩිකෝදු බිම වැටෙන සද්දත් ඇහෙනවා. ඇයි හතලිහකට මිනිත්තු හතලිස් පහකදි ඉරි ගහනවා කීවාම කලබලේ සුළුපටු නෑනෙ. ඒකට කීවෙ අභියෝග්‍යතා පරීක්ෂණය කියලයි.ඒකට අපිව පුහුණු කිරීම භාර වුණේ මගේ හෝඩිය පංතියේ පංතිභාරව සිටි වීරදිවාකර ටීචර්ට. එයා තමා අපට හතේ පංතියෙදි ඉතිහාසය භූගෝල විද්‍යාව ස්වභාව අධ්‍යයනය සහ පුරවැසි පුහුණුව කියන විෂයන් ඔක්කොම එකතුකරල හදල තිබුණු පරිසරය කියන විෂය ඉගැන්නුවෙ. එයා පෙරපෝය දවස්වල විශේෂ පංති පවත්වලා අපිව විභාගෙට හුරු කෙරෙවුවා. අපි හිතාගෙන හිටියෙ පරිසරය පාඩමේ ඉගෙනගන්න දේවල් වලින් කෙරෙන පරීක්ෂණයක් කියලයි. ඒ්ක එහෙම ලේසි කෙළියක් නෙවෙයි බෙල්ල කැඩෙන වැඩක් කියල තේරුණේ ඒ පුහුණු පංතිවලට ගියාමයි.

 ඒ් කාලෙ දැන්වගේ ශිෂ්‍යත්ව පංති තිබුණෙත් නෑනෙ. මං විභාගෙට පෙනී හිටියෙ විභාගෙ ආරම්භ කරල දෙවෙනි අවුරුද්දෙ. මුළු ලංකාවෙන්ම සමත් කරන්නෙ 3500ක් විතරයි. කොහොමහරි ඒ කට්ටියට ඇතුල්වෙලා විභාගෙත් පාස් වුණානෙ. ඒකට නං පින්දෙන්න තියෙන්නෙ ගණිතයත් සිංහලත් උගන්වපු නන්දසේන සර්ටත් අභියෝග්‍යතාවට පුහුණු කරපු වීරදිවාකර ටීචර්ටත් දෙන්නටයි. හයේ පංතියේ ගණිතය උගන්වපු සී. ජේ. ෆ‌ෙඩ්රික් සරුත් අමතක කරන්න බැරි මුළින්ම ජ්‍යාමිතිය හොදටම හදුන්වා දීපු පින එයාට හිමිවෙන්න තියෙන නිසායි.

ලංකාවෙන් 3500ට ඇතුල්වෙලා


හෝඩියෙ පංතියෙදි වාර තුණේම පංතියේ පළවෙනියා වුණු නිසා වීරදිවාකර ටීචර් මට හරිම ආදරෙයි. මං පංතියේ උසම ළමයා වගේම දක්ෂම ළමයා වෙලා හිටිය බව දැනුයි හරියටම තේරෙන්නෙ. ඒ කාලෙ අපේ පංතිවල ඊරිසියාකාර කුහකයො හිටියෙ නෑ. අපි ගල්කූර දෙකට කඩාගෙන ලියපු ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියපු පිරිසක්. දහම් පාසලේ මුඩුක්කු පරිසරයේ සිට පැමිණි පිරිස ලගින් සුහදව ඇසුරු කිරීමෙන් ලත් පන්නරය නිසාවෙන් මට පංතියේ ඇසුරු කරන්න බැරි කෙනෙක් හිටියේ නෑ.ඒ ගොඩේ එකවුනටන්ලගෙ පුත්තු ක්ලාක්ලගෙ පුත්තු මුරවැඩ කරපු අයගෙ පුත්තු ටැක්සි ඩ්රයිවර්ලගෙ පුත්තු ලී මෝල්වල ලී ඉරන අයගෙ පුත්තු වගේම ගමේ භූමිතෙල් බෙදන කරත්තෙ වැඩකරන කෙනාගෙ පුතාත් හිටියා. මට ඒ එක් එක්කෙනෙක් වෙන වෙන නමක් විතරයි. සමානාත්මතාවය ගැන දැණුම් තේරුම් නොතිබුණු ඒ කාලෙ අපිට ඒ විධියට හිතන්න පුරුදු වුණේ වීරදිවාකර ටීචර්ගෙ කිරියාකලාපෙ නිසා වෙන්න ඇති කියල දැන් හිතෙනවා.දිමුත් රම්‍යා සහ පද්මසිරි තුන්දෙනා වීරදිවාකර චීචර් බලන්න ගිය වෙලාවක ඒ ගෙදර තිබුණු පිංතූරයකුත් අපේ පංති කණ්ඩායමට යොමු කර තිබුණා.

මං හතේ පංතියේ ඉන්නකාලෙ වෙනකොට පෙඩ්රික් සර් පෙන්ෂන් ගිහිං. දවසක් වීරදිවාකර ටීචර් මට උපදේශයක් දුන්නේ තනිවම ඉන්න වෙලාවක.

තනියම ඉන්නකොට උපදෙස් දීපු
වීරදිවාකර ටීචර්


“අනුර ඔයා හැම දෙයක්ම හොදටම ඉගෙන ගන්න ඔනේ. මොකද අනාගතේ ගුරුවරයෙක් වෙන ලකුණු ඔයාගෙ පෙන්නුම් කෙරෙනව‌‌‌‌‌ කියල‌   ‌ෙෆඩ්රික් සර් කියා තියෙනවා. අපි ගුරුවරු හුඟ දෙනෙක් ඒක දකිනවා”

ඒ් මට අවුරුදු දොළහක කාලෙ ගුරුවරයෙක් වෙන බලාපොරොත්තුවක් තුන් හිතකවත් නොතිබුණු ඩබල් ඩෙකර් බස් ඩ්රයිවර් කෙනෙක් වෙන්න හීන මවපු කාලෙ. කොහොමහරි අන්තිමට වෙලා තිබුණෙ බස් ලයිසමක් තියා මෝටර් සයිකල් ලයිසමක්වත් නැති මං ගුරුවරයෙක් වෙන එකනෙ. ඒ කවුරුවත් මගේ කේන්දරේ දහවැන්නේ බුධ සිකුරු සමග පරිවර්තනයක් හදමින් සිටින බවත් ලග්නයේම ගුරු ආත්මකාරක බලය ලබා සිටින බවත් වර්ණදා ලග්නය ගුරුටත් එහි නවාංශකය බුධටත් අයිති බවත්නොදැනම හරි නිගමනයකට ඇවිත් තිබුණු එකනෙ පුදුමෙ. මාත් ‌ මේ දේවල් එතකොට දැනගෙන හිටියෙ නෑ. මං ඒවා දැනගත්තේ ඊට අවුරුදු හතර පහකට පස්සෙ. උසස්පෙළ ඉගෙනගන්න ඕනෙවෙන සල්ලි හොයන්න කේන්දර හදන්න පටන්ගත්තට පස්සෙ.

කොහොම වුණත් කියන්න ආවෙ ඒක නෙවෙයිනෙ. මේක මගේ ජන්ම ගතියක්ද කොහෙද. ට්රැක් පැන්නොත් ආපහු එන්නෙ හුගක් දුර ගිහිං. ඒකට sorry. සමාවෙන්න.

උසස්පෙළ සමත් වුණාට විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න ලැබුණෙ නෑනෙ. ඒ ලකුණු ප්රමිතිකරණය කියල ගෙනාපු මොකක්දෝ මගුලක් නිසා. ඒක ගෙනාවෙ අධ්‍යාපණ පහසුකම් නැති පළාත්වල දරුවන්ට සාධාරණය ඉටුකරන්න කියලයි කීවෙ. කොහොමහරි ඒකෙන් වුණේ ඈත ගමක එස් හතර ගත්ත කෙනෙකුට විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න පුළුවන් කම ලැබුණට කොළඹ අපිට ඊට වඩා හොඳ සමාර්ථයන් තිබුණත් විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න බැරිවුණු එකයි. ලංකාවෙ අඃ වැරදුණා ශ්රී ලංකා ප්රජාතාන්ත්රික සමාජවාදී ජනරජයේ අධ්‍යාපණයට හැමදාම වුණ් මේ හෙණේම තමා. අර ධර්මසේන හාමුදුරුවො කියල තියෙන ආා යවා තබා වල්පත ගැනීම. ඔබේ නමින් කවි ගී ලියවුණා මදි පෝස්ටුවෙදි කියපු කන්නංගර මහත්තයා ගෙනාව වැඩ පිළිවෙල දිගටම ගෙනගියානං අර කීවා වගේ අධ්‍යාපණ අසාධාරණකම් වෙන්නෙ නෑ කියල අධ්‍යාපන ලොක්කන්ට නොතේරෙන එකනෙ පුදුමෙ.

කළ ගෙඩියක් තරමට තියෙන බඩගෙඩියට ටිකක් උඩ තියෙන වැළ ගෙඩියක් තරම් වුණු ඔළුගෙඩිය ඇතුලෙ අල ගෙඩියක් තරම් විතරවත් මොළ ගෙඩියක් තිබුණා නම් කරන්න තියෙන්නෙ ඒ් පාසල් වලට පහසුකම් දෙන එක මිසක් කොළඹ ඉස්කෝලවල අපේ අවස්ථා කප්පාදු කරන එක නෙවෙයි කියන එක තේරෙන්න තිබුණා. ඊට අවුරුදු දහයකට පස්සෙ තරුණ ජනගහණ කමිටුවට එකතුවෙලා අනුරාධපුරේ පාසල්වල දියත් කරපු ජනගහණ තොරතුරු ලබාදීමේ වැඩසටහනේදී ඒ වෙනකොටත් අඹ ගහක හරි කොහොඹ ගහක හරි කම්බියකින් එල්ලාගත්ත කළුලෑල්ලක් වටේ පොළොවෙ හිටවාපු කොටකෑලි ටිකක් උඩ තියාපු ලෑලි බංකු උඩ ඉදගෙන අකුරු කරණ දරුවොත් ඔවුනට මග කියාදෙමින් දුෂ්කර සේවයේ නිරත වෙමින් තමාගෙ ජීවිතේ ලස්සනම කාලෙ ඒ විධියට ගෙවන තරුණ ගුරු දෙවිවරුත් මුණ ගැහුණා. මේක ගැන වැඩියෙන්ම දුක හිතෙන්නෙ අදත් විසර්ජන පණතේ තියෙන්නේ අධ්‍යාපණ වියදම් මිස අධ්‍යාපණ ආයෝජන නොවෙන නිසා. එහෙම වුණාම ඔය කියන සීයට හයෙන් වැඩක් නෑ කියලයි හිතෙන්නේ.

එකම කාර්මික පාඨමාලාවක්වත් නැතිව



මේ දේවල් කියැවෙද්දි හිතෙන්නෙ ඇත්තටම මගක් නෑ කියලමයි.මේ කියන්න හදන්නෙ මග පාදාගන්න තියෙන්නෙ ගවේෂණයෙන්ම තමා කියන්නයි. කොහොමහරි මං යන එන මං නැතිව හිටපු කාලෙ තමා පත්තරේ දැන්වීමක් වැටුණේ කාර්මික විද්‍යාල සදහා සිසුන් බදවා ගැනීම ගැන. පර්සි මාමා (එයා ගැන විස්තර ටිකක් නාමෙ නොදිරනා පෝස්ටුවේ කියා ඇත) කියාදී තිබුණු විධියට අතේ පයේ හැකියාව හැදෙන වැඩක් පුහුණුවෙන්න කියා ඒ පාඨමාලාවකට ඇතුල් වුණේ මරදාන කාර්මිත විද්‍යාලයටයි. ඒකෙ තිබුණු පෝස්ටරයක හරි අපූරු සටහනක් තිබුණා. “එකම කාර්මික පාඨමාලාවක් වත් නැති දකුණු ආසියාවේ විශාලම කාර්මික විද්‍යාලය”. මං ඇතුළුවුණු පාඨමාලාවෙ තිබුණු එකම කාර්මික දේ තමා මිණුම් සහ මට්ටම් ගැනීම. වෙන විධියකට කීවොත් surveying and levelling. අපි මැන්නේ දෙහිවල බහු තාක්ෂණික ආයතනයේ ඉඩම. ඒ කාලෙ ඒක හැින්නුවෙ කුස්සිය කියලයි. ඒ ඒකාලෙ ඒකෙ තිබුණෙ ගෑණු ලමයින්ට පමණක් වෙන්වුණු ගෘහ ආර්ථික විද්‍යා පාඨමාලාවක් නිසායි. ඒ ඉඩම මනිද්දිත් හරි හරි දේවල් වුණා. ඒ හැමදේම මෙතැන කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. අනෙක් විෂයන් වුණේ ගෘහ නිර්මාණය ආර්ථික විද්‍යාව සහ ගණකාධිකරණය. අද කරණ වාස්තු උපදේශනයේදී ඒ ඉගෙනගත්ත ගෘහ නිර්මාණ දැණුමත් සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයේ අවුරුදු හතක් දැරූ ගරු භාණ්ඩාගාරික තනතුරටත් අවුරුදු ඒකොළහක් දැරූ ජ්‍යෝතීර් විද්‍යාඥ සංගමයේ ගරු භාණ්ඩාගාරික තනතුරටත් අදාල කටයුතු වලදී ගණකාධිකරණ දැණුමත් උපයෝගී වුණු බව නො කියාම බැහැ. පාඨමාලාවට සම්බන්ධ වෙලා හිටපු කරපුටුගලයා බෙලිගලයා සුසන්තයා විතරක් නොවයි සුජාතාත් අන්තෙටම කළකිරිලා හිටියෙ ආර්ථික විද්‍යා  පාඩම ගැන. (කරපුටුගලයාගෙ ගම මාතර කරපුටුගල. බෙලිගලයා බෙලිගල. ඌව පළාතෙ බෙලිගල නෙවෙයි සබරගමුව පළාතෙ බෙලිගල. ඒ ගම් නිසායි එයාලාට නම් වැටුණෙ.) ඒ ඉල්ලුම් වක්රය සැපයුම් වක්රය වමට දකුණට විතැනි වීමෙන් කියැවෙන දේ වක්රය ඇදීමෙන්ම තේරුම් ගන්න පුළුවන් තරමේ ගණිත දැනුමක් තිබුණු උසස්පෙළ ගණිතය සාමාන්‍යපෙළ උසස් ගණිතය වගේ විෂයයන් හදාරා සිටි අපට පිටු ගනන් හෑලි සටහක් ලියවමින් කළ දේ ගැන ඇත්තටම තිබුණෙ තරහක්. ඒක තේරුම් ගත්ත නිසා වෙන්න ඇති ඒ සර් තාක්ෂණ විද්‍යා ජාතික ඩිප්ලෝමාව තේරෙන විධියට කීවොත් NDT පාඨමාලාවට ඇතුල් වෙන්න කියා කියන්න ඇත්තෙ. කොහොමහරි කරපුටුගලයා හැර අපි අනික් හතර දෙනාම NDT කරන්න එකතු වුණා. සුසන්තයාත් බෙලිගලයාත් කළේ Civil Engineering. මාත් සුජාතාත් Electronic and Telecommunication Engineering.

වෙන විධියකට අපේක්ෂා දිනමින්

පාඨමාලාවෙ පළමුවෙනි අවුරුද්ද පොදු පාඨමාලාවක්. ඉංජිනේරු ගණිතය ඉංජිනේරු රසායන විද්‍යාව ඉංජිනේරු භෞතික විද්‍යාව යාන්තිරික ඉංජිනේරු විද්‍යාව ඉංජිනේරු ඇදීම  ඉලෙක්ට්රොණික මිණුම් විද්‍යාව වැඩහල් තාක්ෂණය හා පුහුණුව ව්‍යවහාරික විදුලි ශිල්පය කියන විෂයයන් අටට අමතරව ඉංගිලිෂි භාෂාවත් ඒ පාඨමාලාවෙදි හැදෑරුවා. ඊලග වසර ඇරඹුණේ විශේෂීකරණ පාඨමාලාවට තෝරාගැනී‌මේ විභාගයකින්.අප්ප කොළ දේ පුතා නොකොළොත් නොට්ටිගෙ පුතා වෙනව කියන හින්දා මං දැඟලුවෙත් ඉලෙක්ට්රොණික් අංශය තෝරාගන්නයි. සිකුරාදා තිබුණු විභාගෙ ප්රතිඵල සදුදා විදුලි අංශයේ දැන්වීම් පුවරුවේ දාලා. මං මගේ නම තියෙන්න ඕනෙ හරියෙ බැළුවා. දෙයියනේ මගේ නම නෑ. ලොකු ජයන්තයි කොට ජයන්තයි චම්පිකායි රමණියි ඒතැනට ආවෙ ඒ වෙලාවෙයි. අපි එකම කණ්ඩායමේ හිටපු නිසා එකටම ගොඩ යන්නයි පැතුවෙ. “හරි නේද? “ රමණී ඇහුවෙ සතුටින්. එයාලා හැමෝම තේරිලා. “මොන හරියක්ද මං නෑ” මට කියැවුණේ ඉබේටම. “නිකම්ම නෑ කියන්නෙ නැතුව ඇස් දෙකම හොදට ඇරලා බලපං උඩින්ම බැබලි බැබලි ඉන්නෙ කවුද කියල” එයා කියනවා. මං එතකොටයි ලැයිස්තුවෙ උඩ බැළුවෙ. හැබෑව නේන්නං මේ මං ඉන්නෙ උඩිංම. “මං හිතුවෙ නෑ පළවෙනියටම ඇති කියල” මගේ ඒ් කියමනට දේශනාව චම්පිනාගෙන්. එයා පවුලේ වැඩිමලා හැටියට ඉපදිලා නිසාද නැතිනම් ගුරුවරයෙකුගෙ පෙම්වතිය වෙලා හිටපු නිසාද කොහෙද එයා තමා අපේ කණ්ඩායමේත් අක්කා. “මං හොදට බලල තියෙනවා උඹ උඹ ගැන හිතන්නෙ අඩුවෙන්. ඕක හදා නොගත්තොත් උඹට ලොකු වරදක් වෙයි” සිගාලෝවාද සූත්තරේ අත්ථක්ඛායී මිතුරා කීවෙ ඒ වගේ කෙනෙකුට වෙන්න ඇති.

විශ්ව විද්‍යාලෙදි මං වෙනුවෙන් සටහන් ලීවෙ ගෑණු ළමයි කීප දෙනෙක්. මං ඒක ඉතා දක්ෂ ලෙස කළා ලොකු සම්බන්ධීකරණයකුත් එක්කම. ඒ හැමකෙනා ලගම මං දීපු හාප් ෂීට් වගේම කාබන් කොළත් තිබුණා. මට පිළිවෙලට රූල් නැති කොලේක කෙළින් ලියන්න බැරි නිසා මං පරීක්ෂණාගාර ප්රතිඵල ලියන්න එහෙම තුනී වැනිස්ටාර් බෝඩ් එකකට ක්ලිප් එකක් සවිකර තියාගෙන හිටියා. කළු පාට පෑනකින් තදට ඉරි ගැසූ කොළයක් ඒකට සවි කරලා ඒ උඩින් සුදු කඩදාසිය තියාගෙනයි මං ඒවා ලියුවේ. COURSE WORK ලියුවේත් එහෙමයි. කළුපාට කැප් තොප්පියයි අර කිහිලිගන්නගෙන යන බෝඩ් ඒකයි වාටි ඉරුණු ඩෙනිම්  කලිසමයි චේගුවේරාගේ වගේ රැවුලයි තමා මගේ බාහිර පෙණුම.  ඒ පෙණුමට ජූනියර් බැච් එකේ කෙල්ලො හුගක් බයෙන් හිටපු බව මං දැනගත්තෙ අපේ බැච් එකේ කෙල්ලන්ට එයාලා කියා තිබුණු දේවලින්.


අද තැනත් වෙනස් වැඩෙත් වෙනස් ITUM


කොහොම හරි අවසාන විභාගෙ වෙනකොට අපි හැමෝටම රත්වෙලා. අපි කරල තිබුණෙ එදිනෙදාම අනිවාර්යයෙන්ම කරන්න තිබුණු COURSE WORK විතරයි. හැමෝටම පාඩම් කරන්න බැරිවෙලා. පොතේම එල්ලීීගෙන පාඩම් කරපු ක්රෑමොත් හිටියෙ නැතුවම නෙවෙයි. අපේ ක්ලික් එකේ නෑ. අන්තිමට තක්කුමුක්කු වුණාම කරන්න උණේ මිතුරන්ගෙන් පිහිට පැතීම. 

එකම පංතියේ සිට මහාචාර්ය පදවිය දක්වා

උපදේශය ලැබුණේ පංති මිතුරෙක් වුණු උදය අන්නක්කගේ මිතුරාගෙන්. දැන් එයා මහාවාර්ය උදය අන්නක්කගේ. හැබැයි මුළ හොදටම මතක තියෙන මහත්තයෙක්. මං පස්සෙ කාලෙ ඉංජිනේරු ආයතනයේදීත් විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේදීත් එයාගෙ පංතියේ ගෝලයෙක් හැටියට ඉන්නකොට පාඩම කියාදීලා හිමින්ම ලගට ඇවිත් “උඹට මං කියාදීපු දේ හොදටම තේරුණා නේද?” කියල අහන්න තරම් නිහතමානී කෙනෙක් එයා.  “ හැමෝම හැමදේම දැන්  පාඩම් කරන්න යන්න එපා. කට්ටිය කථාවෙලා පාඩම් කොටස් බෙදාගෙන පාඩම් කරල අනෙක් අයට කියාදෙන්න.උඹත් කොටසක් භාර අරගෙන මගේ ලගට වරෙන් මං උඹට කියාදෙන්නං. උඹ ඒ ටික යාළුවන්ට කියාදීපං” උදයගෙ උපදේශය වුණේ ඒක. “උඹල එක එක තෝර ගනිල්ලා. ඉතුරු වෙන එක මං ගන්නං”  මං කීවෙ මිතුරා විශ්වාස නිසා. හැමෝම කොටස් තෝරාගෙන මගේ කොටස ඉතුරු කරලා. Power System Protection. උදය මගේ කොටස ගැන ඇහුවාම මං උත්තර දුන්නා. ඒ් වෙලාවෙ එයා අහපු දෙයිනුයි මට වැ‌‌ඩේ දිග පළල තේරුණේ. “ ඈ බං උඹට වෙන එකක් තිබුණෙම නැද්ද තෝරගන්න?” කොහොමහරි එයාගෙත් උදවුවෙන් අපේ කට්ට්ය හැමෝම ගොඩගියා.ඒ නිසාමයි මං කියන්නෙ අපට ගොඩයන්න මගක් තියෙනවා කියලා. ඒක හැදිලා තියෙන්නෙ කළණ මිතුරු සම්පත්තිය එක්කයි.

අමාවතුර ලියාපු ගුරුළුගෝමී පඩිතුමා තමාගෙ පැතුම කරන්නෙ මෙහෙම.

කුදිට්ඨං පාප මිත්තංච නභවෙය්‍යං කුදාචනං

හිත චිත්තේන සත්තානං භනෙය්‍ය මධුරං ගිරං

ඉත්ථිධුත්තෝ සුරා ධුත්තෝ නභවෙය්‍යං කුදාචනං

කිලේසවසිකෝනේව චරෙය්‍යන්තු භවාභවේ

යාවහං පවරං බෝධිං නාධිගච්ඡාමි සබ්බථා

සතතං ථාවරක්ඛෙය්‍යං දස කම්මපථං සුභං

 

මිසදිටු පවිටු මිතුකැල ඇසුර කිසිදා නොවේවා

සුපහන් වූ සිතෙන් මිහිරි වචනම බෙණේවා

ඉතිරි ලොල් සුරා ලොල් ගති කිසිදා නොවේා

සසර සැරි සරද්දී කෙළෙස් වසඟට නොයාවා

උතුම් වූ නිවණට යම් දිනක පත්වන තුරැ

දස කුසල කම් වෙත ඇලී ඒවා රකිම්වා

 

ඔබේ නමට කවි ගී ලියැවුණා මදී

 

උගත මනා ශිල්පයමයි මතු රැකෙනා කියල කීවෙ ඉස්සර.

අද කියන්න වෙන්නෙ ඒක ටිකක් වෙනස් කරලා. ඇයි ශාස්ත්ර වගේම ශිල්පත් වෙනස් වෙලානෙ? ඒවායෙ පිට පෙණුම විතරක් නෙවෙයි අන්තර්ගතයත් වෙනස් වෙලා. ඒ නිසා දැන් කියන්න වෙන්නෙ ‘ මතු රැකෙනා ශිල්පයමයි උගතමනා’ කියලයි. එහෙම නැති වුණොත් තමා outdated knowledge වගේ පුරස්න මතුවෙන්නෙ.

ඉස්සර අපිට යන්න තිබුණු පාරෙ හුඟක් කටු කොහොල් තිබුණා. කොටින්ම අපිට තෝරාගන්න තිබුණු පාඨමාලාත් සීමිතයිනෙ. ඈත ගම්වල ඉගෙන ගන්න දුප්පත් දරුවනට කලා විෂයයන් තෝරා ගන්න වුණේ එයාලට විද්‍යා විෂයයන් ඉගෙන ගන්න හැකියාව නැතිවම නෙවෙයි. ඒ කාලෙ හිටපු අයට එහෙම කරන්න වුණේ බොහෝවිට දුප්පත්කම නිසායි. ගමේ ඉඳල ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට යන්න බැරිකම නිසා. එහෙම නැතිනම් ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට අවශ්‍ය විධියට හැඩගැහෙන්න තිබුණු අමාරුකම නිසා. ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට ඕනෙ විධියට ඇඳුම් විතරක් නෙවෙයි කවකටු පෙට්ටි ආදිය සපයාගන්න තිබුණු අපහසුව නිසා. ඒ විධියට බලනකොට කන්නංගර මහත්තයා දෙවියෙක් කියා හිතෙනවා. හැමෝම කියන්නෙ එතුමා කළේ අධ්‍යාපණයට දෙමාපියන්ට කරන්නට වුණු ගෙවීම්වලින් ඔවුන් නිදහස් කරලා දීම කියලායි. එතුමා ඒක කළා. හැබැයි එතුමාගෙ විශිෂ්ටම සේවය තමා මධ්‍ය මහා විද්‍යාල රටපුරා බිහිකරලා ගම්වල ඉන්න දක්ෂ දරුවනට ඒවායෙදි කලා වාණිජ හා විද්‍යා කියන ක්ෂේතර තුනෙන් එකක් තෝරාගෙන ඒවායින් උපාධියක් දක්වා නොමිලයේම ඉගෙනගන්න ඉඩ සලසා දෙන එක.එතුමාට අවශ්‍ය වෙලා තිබුණෙ මධ්‍ය මහා විද්‍යාල කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලය වගේ හදන්නයි. වෙන විධියකට කීවොත් ඈත ගම්වලත් රෝයල් කොලේජ් හදන්නයි.

                                      

                                                     

ගමේ රෝයල් කොලෙජ් හදලා

 හික්කඩුවෙ වෙස්ලියන් කොලෙජ් එකේ පහසුකමුත් රිච්මන්ඩ් කොලෙජ් ඒකේ පහසුකමුත් අතර වෙනස දැකපු නිසාම වෙන්න ඇති එතුමා ඒ අදහස ඇතිකර ගන්න ඇත්තෙ. රටේ ලොක්කෝ ගෙන්නවලා කරන තෑගි බෙදාදීමට ප්රධාන අමුත්තා හැටියට ‌ගෙන්වූයේ ටවුමේ ඉස්කෝලෙ විදුහල්පතිතුමාවයි කීවාම ඉතිං ඉස්කෝලෙ තත්වෙ ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑනෙ

ඉංගිලිෂියේ වචන සිංහලෙන් 
දැනගන්න වැඩ කරමින්
තමාට නැති සල්ලි 
සම්මාදං කරමින්
පාසල් හදමින්


මවු බසින් විද්‍යාව කියාදී
බෞද්ධ පාසල්වලට හමුදා දොරටු අරිමින්


        රාජ්‍ය මන්තරණ සභාවේ එක තැනම සිට පැය හයහමාරක් වගේ කාලයක් එක දිගට කථා කරමින් පිටත සිට මහාචාර්ය ගුණපාල මලලසේකර ආචාර්ය ඊ. ඩබ්ලිව්. අදිකාරම් එල්. එච්. මෙත්තානන්ද වගේ අයගේ සහය ඇතිව මන්තරණ සභාවේ සිටි ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා සර් ඔලිවර් ගුණතිලක ඩඩ්ලි සේනානායක සහ ජේ. ආර්. ජයවර්ධන යන අයගේ උදව්ඇතිව කළ ඒ දුෂ්කර කටයුත්ත නොවෙන්නට අද මේ පෝස්ටු ලියන අපිට මේ හපන්කම් කරන්න වෙන්නෙ නෑ කියල හිතෙනකොට නිදහස් අධ්‍යාපන පනත සම්මත කරවා දීම වෙනුවෙන්

          අධ්‍යාපන පනත දිනවාගෙන                 යසට

       මං හිටියනං සභා ගර්‌බෙන් එන              කලට

          ලෝකෙම මල් නෙලාගෙන මගෙ අත් දෙකට

          වැඳ වැටෙනවා ඔබෙ සිරිපා යුවල             යට

මේ කවිය මං ලියුවාට පුංචි කාලෙ පාඩම් කරපු කවියක් අදහසට හවුල් වුණා.

          බුදු   හාමුදුරුවන්   ඉස්සර   වඩින      කොට

          මං   හිටියනං    යනවිට    කැලයට        දරට

         වනමල්    නෙලා     අතුරා    සිරි   පතුල   යට

         වැඳ වැටෙනවා නොගොහින් ගෙට  වරුවකට     

     මේ කවියටත් අර කවියටත් හැකියාව හැදුනෙ එතුමා නිසානේද කියල හිතෙනකොට තමා දැනෙන්නෙ එතුමා තෙවෙනි බුදුකෙනෙක් හා සමානව සැළකිලි ලැබියයුතු කෙනෙක් බව.

වාණිජ අංශයෙන් උසස්ම සමත්කම් 
දැක්වූවන් අගයමින් 


මට දැනෙන හැටියට එතුමා කළ ලොකුම සේවය තමා ගම්වල ජීවත් වුණු ගොවියන්ගෙ මාලු කාරයින්ගෙ වඩුවන්ගෙ ගෙඩි කඩන්න ගස් බඩගාපු බැලයින්ගෙ ලොක්කො නැගල යන බක්කි දක්කපු එවුන්ගෙ දරුවන්ටත් ඉංගිලිෂි ලියන්න කියන්න පුලුවන් වෙන්න හැම පාසලකම තුන්වැනි පංතියේ පටන් ඉංගිලිෂි අනිවාර්යයෙන් ඉගැන්විය යුතු බව නීතිගත කිරීම.1946 අවුරුද්දේ පවත්වපු SSC විභාගයෙන් මධ්‍ය මහා විද්‍යාලවලින් ඉදිරිපත් වූ සිසුන්ගෙන් සමත් වූ ප්රතිශතය 50.4% වූ බවත් එය සමස්ත ලංකාවේ අගය වූ 37.5% ඉක්මවා තිබූණු බවත් මධ්‍ය මහා විද්‍යාල 14කින් ඉදිරිපත් වී සිටි සිසුන් 161 දෙනකු අතරින් 62 දෙනකු සියලු විශයන් සමත් වී තිබුණු බවත් ඔවුන් අතරින් 9 දෙනකු ඉංගිලිෂි විෂය සඳහා විශිෂ්ට සම්මාන ලබා සිටි බවත් විභාග වාර්තා පවසනවා.

  
අධ්‍යාපන ප්රතිසංස්කරණ සකස් කර ඉදිරිපත් කිරීමට පත්කෙරුණු කමිටුවට ඉදිරිපත් වූ කරුණු හතරක් තිබූ බව කියැවෙනවා. ඒ්වා ලේසියෙන් කිවහැකි වුවත් සැබෑ ලෝකයේ මුල් බැස්සවීම හරිම අමාරු යෝජනා. බාලාංශ පංතියේ සිට විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය දක්වා සම්පූර්ණයෙන්ම ගෙවීම් වලින් නිදහස් කිරීම. එහෙම නිදහස් වුණත් ගමෙන් ඈත තිබුණු මධ්‍ය විද්‍යාලයට යෑමට නොහැකිවීම නිසා අතහැරෙන දක්ෂ දරුවන් වෙනුවෙන් තමා අවුුරුදු පතා දරුවන් 20 දෙනෙක් තෝරාගෙන ඔවුනට මධ්‍ය විද්‍යාලවල නේවාසික පහසුකම්ද ඇතුළත් වන ශිෂ්‍යත්ව වැඩපිළිවෙලකුත් හඳුන්වා දුන්නෙ.

ප්රාතමික පංතිවල ඉගැන්වීම් මවු භාෂාවෙන් කළයුතු බව දෙවැනි යෝජනාවයි. සෑම පාසලකම තුන්වැනි පංතියේ සිට දරුවනට ඉංගිලිෂි භාෂාව අනිවාර්ය කිරීම තුන්වැනි යෝජනාවයි. හතරවැනි යෝජනාව ඉතාම වැදගත් එකක්. ඒකෙන් කියැවුණේ “ එච් 3” සංකල්පය නමින් හැඳින්වුණු දෙයක්. මේ සංකල්පය පාඨමාලාවල අනිවාර්යයෙන් අන්තර්ගත වියයුතු බවයි ඒ යෝජනාව. H 3 – Head, Hand, Heart බලන්නකො ඒක ඉංගිලිෂි හෝඩියේ තියෙන තිරස් සිරස් සමමිතියන් දෙකම  තියෙන අකුරු දෙකෙන් එකකින් හැදිල තියෙන හැටි. හරියටම අධ්‍යාපනය සමානව බෙදීයායුතු බවක් කියනවා වගේ නේද? අනෙක O අකුර වගේ ඒක පෙරලී නොගොස් ස්ථාවරව ඉන්නේ හරියටම හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලැබූ කෙනෙක් වියත් සභාවකදි වුණත් නොසැලී ඉන්නෙ මෛත්තිරී හාමුදුරුවො 

‘දෙගුරුන් විසින් තම - දරුවනට දෙන නොමද දනනම්

 වියතුන් සභාමැද - ඉන්ට ඉදිරිවැ සිල්ප දෙනුමැයි’ කියා ලෝකෝපකාරයේ කීවා වගේ.


                        


ශිල්ප උගත්තෙමි නැණ ලැබ ගත්තෙමි - පළමු වෙලුම

 කෝප වුවත් රජ මැතිඳුුුන්  ගත නොහෙනා

උගතමනා    ශිල්පයමයි    මතු     රැකෙනා

ඒ නිසාම වෙන්න ඇති පුංචි කාලෙ ඉඳං ම මං ශිල්ප අධ්‍යාපනයට යොමුවුණේ. නූතන අධ්‍යාපන මූලධර්ම අනුව කියනවානං කුසලතා සංවර්ධනයට යොමුවුණේ. ඒකට තවත් වැදගත් හේතුවක් තිබුණා. ඒ තමා මං නවවැනි ‌පංතියට සමත්වෙලා මාසෙකින්ම තාත්තාගේ රැකියාව අහිමිවීම.

සහෝදරියන් හතර දෙනකුගේ පවුලක එකම පිරිමි දරුවා හැටියට  අධ්‍යාපන කටයුතුවලට ගෙදරින් සම්පත් ඉල්ලීමට තිබූ නොහැකියාව නිසා මට අවශ්‍ය වුණේ ඉක්මනින්ම මගේ අවශ්‍යතාවලට අවශ්‍ය සම්පත් උපයා ගැනීමට වාතාවරණයක් සකසා ගැනීමයි. 

ඒ සඳහා මට මුළින්ම උපකාර කළේ රණතුංග අන්කල්. අපේ වත්තට අල්ලපු වත්තෙ හිටපු එයාලගෙ වත්තට කවුරුවත් ඇතුල්වුණේ නැත්තෙ ගෙදර හිටපු තඩි ජර්මන් ෂෙපර්ඩ් බල්ලාට බයේමයි. අපි සෙල්ලං කරන්න ගියොත් ගියේ අජිත් හරි රුක්මන් අයියා හරි ඉන්න වෙලාවක විතරයි. එයාලගෙ අක්කලා දෙන්නාම අපිට වඩා හුඟක් වැඩිමල්. අයියලා දෙන්නාම මහණ වෙලා. අජිත්ගෙ නංගි මෙන්ටිසෝරියෙ හිටියෙ මං හිටිය පංතියෙමයි.

රණතුංග අන්කල් ටිකක් මාන්නක්කාර හැසිරීමක් පෙන්වුවත් එයාගෙ හාමිණේ රණතුංග මැතිණිය හරි කරුණාවන්ත  කාන්තාවක්. උදවුවක් අවශ්‍ය හැම කෙනෙකුටම තරාතිරම නොබලා උදවු කළ කෙනෙක්. ඒ අය සෑහෙහෙධනවත් පවුලක්. අන්කල් එවකට කොතලාවල පවුලට අයත්ව තිබුණු බෝගල පතල් සමාගමේ විධායක නිලධාරියෙක්. අහල ගෙවල් සමූහයකින්ම ටෙලිපෝන් පහසුකම තිබුණෙ එයාලට විතරයි.

ටෙලිපෝන් කථාව කියනකොටයි මතකයට ආවෙ එයාලගෙ ටෙලිපෝනය හරහා අපට එවුණු ලණුවක් ගැන කථාව. අපි පණපිටින් හිටපු මාමාගෙ මළගෙදර ගිය විස්තරේ. 

ඒ දවස්වල තිබුණු ටෙලිපෝනයෙ අංක ලබාගන්න තිබුණෙ අංකය තියෙන සිදුරට ඇඟිිල්ල දාලා කරකවන වැඩළිවෙලක්නෙ. ඒක වැඩකරන හැටි දැනගත්තෙ වි.ස.ප. කෙනෙක් වෙලා දෙපාර්තමේන්තුවට ගියාට පස්සෙනෙ. ටෙලිපෝනයෙන් වැරදි අංක ලැබෙනවා කීවාම ඒවා නිවැරදි කරන කටයුතු කෙරුණේ කොම්පඤ්ඤවීදියේ තිබුණු වැඩහලේ. ඒ නිවැරදි කිරීම කාලයත් එක්ක කෙරෙන්න තියෙන දෙයක්. බින්දුව කැරකැවුවාම ඒක ආපසු කැරකැවී එන්න තත්පර දහයක් යන්න ‌ඕනෙ. ඉතිං ඒ වැඩේට විරාම ඝටිකාවක් හෙවත් stop watch එකක් නැතිව බැරි බව තේරෙනවානෙ. ඒත් පියදාස බාස්උන්නැහේ ඒ වැඩේ කරන්නෙ ඒ මොකවත් නැතිව. ඒ කොහොමද කරන්නෙ කියල අහපුවාම එයා ඩයල් එක කරකවා "මහා පරාක්රම බාහු" කියා කීවාමයි මට තේරුම් ගියේ කාලය මැනගන්නෙ ඒ වචන කියන්න යන කාලයෙන් බව. ඒවා තමා කර්මාන්ත රහස්. නැතිනම් සේවා ගුරුමුෂ්ටි.

නැතුවත් බෑ ඇතුවත් බෑ

පාවිච්චි කරන අය නොදකින
 ස්වයංක්රී්ය ටෙලිපෝන් හුවමාරුපොල


තාත්තගෙ අම්මා මියගියාට පස්සෙ හදිසි පණිවිඩයක් දෙන්න කියා ගාල්ලෙ මාමාට රණතුංග අන්කල්ලෑ ටෙලිපෝන් අංකය දී තිබුණේ අනෙක් විකල්ප මාධ්‍යය වූ ‌ටෙලිග්රෑම් වලින් පණිවුඩ ලැබීමට විශාල කාලයක්ගතවෙන නිසායි. අපි හැමෝම පාසල් යවා අම්මාත් තාත්තාත් රාජකාරියට පිටත්වීමට සූදානම් වෙත්දියි පොඩි අක්කා හෙවත් රණතුංග අංකල්ගෙ දෙවෙනි දුව ඇවිත් පණිවුඩේ කියල තිබුණෙ ගාල්ලෙ මාමා අන්තරා වෙලා කියලා. අපේ තාත්තා පොඩි මාමා බාප්පා එහෙම එකතු කරගෙනම අපි හැමදෙනාත් එක්කම ගාලු ගියේ මරදානේ ව්‍යාපාර කරමින් සිටි ගාල්ලේ මාමාගේ සහෝදරයින් දෙදෙනාටත් පණ්විඩය දීලාමයි. අපි ගාල්ලෙ බස් නැවතුමෙන් බහිනකොට පාසල් ඇරිලා. මාමාගේ පුත්තු දෙන්නාම බස්නැවතුමේ හිටියේ පාසල් ඇරී ගෙදර යන්නයි. බාප්පා රාජකාරි මොළ කාරයානෙ. එයා රාජකාරි කළේ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවෙ. ගාල්ලෙ මාමා රාජකාරි කළේ ගාල්ල පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලෙ. 

" පුතේ තාත්තා වැඩට ගියාද නැත්තම් ගෙදරද?" එයා ලොකු අයියාගෙන් ඇහුවා. "එයා උදේම වැඩට ගියා" ඒ උත්තරේ ටිකක් විතර අවුල්.එයා කළේ අපිව මාමලාගේ ගෙදරට යවා අයියාත් එක්ක පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලෙට යන එක.එතැනදීයි දැනගෙන තියෙන්නෙ මාමා අපි එනබව කියන පණිවිඩයක් ලැබී ගෙදර ගිය බව. අපිට බොරු පණිවිඩේ දීපු කෙනාම එයාටත් පණිවිඩයක් දීලා අපි එනබව කියලා. එයා අපිට කෑම හදන්න එළවලු මාලු එහෙම අරගෙන ගෙදර ගිහිං. පොලිස් අධිකාරී තුමාගෙ උපදේශය වෙලා තිබුණෙ වහාම අපේ වත්තෙ ගෙවල් තුනටම පොලිස් ආරක්ෂාව සලසාගන්න කියන එකයි. " පේන විධියට ඔය ගෙවල් තුනෙන් එකකට අද රොබරියක් දෙන්න සැලසුම් කරලා වගෙයි" එයාගෙ අදහස වෙලා තිබුණෙ ‌එහෙමයි.බාප්පා ඒ සියලු දේ සලසලා ගෙදර ආවෙ හවස තුනට විතරයි. ඒතෙක් අපි හිටියේ විමතියෙන්.අපි එදා හවසම පිටත්වෙලා ගෙදර එනකොට මෙහෙත් හරි හරි දේවල් වෙලා. දෙවියන්ගේ පිහිටෙන් අපටවත් ගෙවල් තුනටවත් කරදරයක් වුණේ නෑ අපරාධ වියදමක් හා ගමන් වලට කාලය වැයවීමක් හැර.බැලුවාම ටෙලිපෝන් නැතුවත් බෑ ඇතුවත් බෑ.

රණතුංග අන්කල්ලා ගැන කියන්න ගිහිං මේ විධියෙ වැල් වටාරම් කියන්නෙ ඒක මගේ ජන්ම ගතිය නිසා. රණතුංග අන්කල් මගේ ආර්ථික ගැටලුව තේරුම් අරගෙන වගෙයි කථා කළේ.

"තාත්තගෙ රස්සාව නැතිවුණාම අයිසෙ දැන් මොකක්ද තමං කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ?"

" මට හිතාගන්න බෑ අංකල්"

"මං අයිසෙට කරමයක් කියා දෙන්නම්. අයිසෙ කඩදාසි බෑග් හදන වැඩේට බහින්න ලෑස්ති වෙනවා"

අන්කල් හැමදෙනාටම අමතන සාධාරණ ඇමතීම තමා "අයිසෙ". අන්කල් ගැන දන්න කවුරුවත් ඒකට උරණ වෙන්නෙ නෑ.

"ඒවට බඩු කොහෙන්ද අන්කල්?' මං ඇහුවෙ ඒකට උත්තරයක් නොපෙණුනු නිසායි.

'"මේ තියෙන ටෙලිපෝන් ඩිරෙක්ටරි ටික අරගෙන යන්න. ඔය පරණ ඒවායේ වැඩක් නෑ. මේ ටිකෙන් වැඩේ පටන් ගන්න."

මගේ මුල්ම ව්‍යාපාරය වුණේ ඒක. බෑග් සීයක් රුපියලයි. දෙසීයක් ඇලෙවුවහම ඇති සතියේ බස් වියදම කවර්. පස්සෙ සති අන්තයක තව බෑග් තුනසීයක් හදාගත්තාම මාසෙ සීසන් එක ගන්න පුලුවන් වුණා. එහෙමයි වැඩේ පටන් ගත්තෙ.

ඕනෙම දෙයක් අමාරු විධියට කරන එක ඕනෙම මෝඩයෙකුට කරන්න පුලුවන්. දක්ෂයා කළයුත්තේ ඒක ලෙහෙසියෙන් කරන විධිය හොයාගෙන ඒ විධියට කරන එකයි. මේ අදහස තිබුණෙ පෝල් පිලිපිනෝ කියන ඉලෙක්ට්රොණික් ගුරුතුමාගෙ පොතක. ඒකෙන් උපරිම ප්රයෝජන ගත්ත කෙනෙක් මගේ දුව. එතකොට එයා හිටියෙ පස්වෙනි ‌පංතියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට සූදානම් වෙමින්. අපි අකුරු ගණන් කියා හඳුන්වපු වචනවලින් දක්වා තිබුණු ගණිත ගැටලු තමා ඒවායෙ තිබුණු සංකීර්ණම ගැටලු වර්ගය. ඒ නිසා එයාව වැඩිපුරම යොමු කළේ ඒවාටයි. ඒ පංතියට තිබුණෙ එකතු කිරීම සහ අඩු කිරීම යෙදෙන ගණන් විතරයි. කළ යුත්තේ එකතු කිරීමද අඩු කිරීමද කියා තේරීම තමා හැබෑ ගැටලුව. මං තරමක් සංකීර්ණ ලෙස ලියැවුණු ගණනක් එයාට දීලා ඇහුවේ ඒක අඩු කිරීමක්ද ඒකතු කිරීමක්ද කියලයි. "මේක අප්පච්චි අඩු කරන්න තියෙන්නෙ" එයාගෙ උත්තරේ හරි ඉක්මන්. එයා පස්වැන්නෙම බුධාදිත්‍ය යෝගය තියෙන කෙනෙක්. ඒ නිසා එහෙම වෙන්නත් එපැයි. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද අහපුවාමයි වැඩේ එළිවුණේ. " මේ අප්පච්චි වඩා කියල තියෙන්නෙ. ඒ නිසා අඩුකරන්නයි තියෙන්නෙ" සාමාන්‍යපෙළට ව්‍යවහාරික ගණිතයත් උසස් ගණිතයත් උසස් පෙළට ගණිතයත් හදාරා තිබුණු මටවත් එහෙම දෙයක් හසුවෙලා තිබුණේ නෑ. කොහොම වුණත් වැඩේ හරි.එයා ගණිතයට දක්ෂ වුණාට රසායන විද්‍යාව අසමත් වුණ නිසා විශ්ව විද්‍යාලෙට ඇතුල් වෙන්න බැරිවෙලා පසුව තොරතුරු තාක්ෂණය එක්ක උසස් පෙළ සමත් වෙලා තමා උපාධිය ලබාගත්තෙ.

එයාගෙ උපාධිය එයාට විතරක් 
නෙවෙයි අපිටත් අයිතියි

මං රැකියාවට ගියේ අපේ සීයා රැකියාව කළ දෙපාර්තමේන්තුවෙම සීයාගෙ තනතුරට වඩා උසස් තනතුරටයි. මහප්පා මට සුබපැතුම් ලිපියක් එවා තිබුණේ අමුතු උපදේශයක් එක්කයි. " රස්සාවට ඕනෙ වෙන්නෙ ඉලපත නං ඒකට වැඳලා වැඩේ පටන්ගන්න මතක තියාගන්න" මං ඒ උපදේශය අදටත් ගෞරවයෙන් පිළිගන්නවා. මං කළ රැකියාවල වැදගත් උපකරණ වුණේ පොත්. ඒ නිසා මට පොත් හුඟක් වටිනවා. දැනටත් මගේ පොත් එකතුවේ වටිනාකම රුපියල් ලක්ෂ පහකට වඩා වැඩියි. භාෂා සාහිත්‍ය දර්ශන ආගම්  ජ්‍යෝතිශ ගුප්ත ශාස්තර වගේ  ඒවා. මං සතු චංචල දේපල එච්චරයි.

විවිධ ශිල්ප හදාරා තිබීම මට නිතර උපකාරී වුණු දෙයක්. බොහෝ දේවල් දැනගත්තෙ පොඩි මිනිසුන්‌ගෙන්. ඒවා ජීවිතේට හුඟක් වැදගත් වුණා. මිනිස්සු තමා කරන රස්සාවට අයිති දේවල් ගැන කථා කරන පරිපාලකයො -පාලකයො නෙවෙයි එක්ක වැඩකරන්න කැමති බව මට කියා දුන්නෙ ලාල් අයියා."හැබැයි මල්ලි හොඳිිින් මතක තියාගන්න ඔයා පරිපාලකයෙක් වුණාට පස්සෙ කවදාවත් සුලු සේවකයෙකුගෙන් වැඩේ කරන හැටි අහන්න එපා. එහෙම වෙලාවට එයාල දෙන උපදෙස්වලින් ඔයා අමාරුුවෙ වැටෙන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් පුහුණුවෙන කාලෙ කැමති කෙනෙකුගෙන් අහගන්න. මොකද ඒ අය කැමතියි තමාගෙ ලොක්කට ඒ දේවල් කියාදුන්නෙ තමා බව කියල සතුටුවෙන්න. එක තැනෙකදි ඒ දේ දැනගත්තෙ ඒ පුද්ගලයගෙන් කියල කියන්න. ඊට පස්සෙ එයා ඉන්නෙ ඔයාගාව." ලාල් අයියාගෙ උපදේශය හරියටම හරි. 

මං විද්‍යුත් අංශයේ ඉන්න කාලෙමයි ප්රින්ටිං අංශයේ සුමනසිරි ගෙන් පිටු 16ක් එකවර මුද්දරණය කරන්න මැටර් එක හදන විධිය අහගත්තෙ. මං නියෝජ්‍ය විදුහල්පති වුණාට පස්සෙ දවසක ප්රින්ටිං අංශයේදි මං ඒක කරන හැටි කියල මං ඒක දැනගත්තෙ සුමනසිරිගෙන් බවත් කීවා. ඒකෙන් වැඩ දෙකක්ම වුණා. එකක් තමා සුමනසිරි මංගැන පැහැදීමක් ඇතිකරගැනීම. එයා ඒක ම‌ගේ  නිහතමානී කම කියලා අගය කළබව මට දැනගන්න ලැබුණා. අනෙක තමා ඒ අංශයේ අය මං එයාලගෙ අංශයේ වැඩ ගැනත් තරමක් දන්න බව දැනගැනීම. ඒක පරිපාලනයට හරි පහසුවක්.

  


කාර්මික අධ්‍යාපනේදී

  විශ්ව විද්‍යාලෙන් පිටවෙලා ගෙදර ඉන්න කාලෙ කළේ යාළුවන්ගෙ ගෙවල්වල පොඩි පොඩි වයරිං වැඩ කරන එකයි.සල්ලි වලට නෙවෙයි. තැංක්‍යු වෙරිමච් එකට. එයාල...