ගුරු ඇසුරේ නුවණ ලබා

 

ගුරු ඇසුරේ නුවණ ලබා

දිග කාලෙකින් පස්සෙ ආපහු හමුවුණේ. ඒ්කට හේතුව අසනීප තත්වයක් නිසා රෝහල් ගතවීමට සිදුවීමයි. දැන් තරමක් සුවයි. ඒ් ඇති.  අපේ වැඩේට බහිමුකෝ.

ලෝකේ හිටපු වඩාත්ම උගත් ගුරුවරයා හැටියට සැලකෙන්නෙ ව්‍යාස ඍෂි වරයා. ව්‍යාස විසින් කළ දේ කියන්න “ව්‍යාසකාරය” වුණු පොතේ කියැවෙන එක උපදේශයක් මෙහෙම ලියැවෙනවා.

ආත්ම බුද්ධිඃ සුඛං සේති -  ගුරු බුද්ධිඃ විශේෂතා

ස්ත්‍රී බුද්ධිඃ විනාශාය -  බහු බුද්ධිඃ මරණං භවේත් කියල. මේකෙන් කියන්නෙ තමාම හිතල කරන දේ සැපයට හේතු වෙනව‍‍‍‍ය; ගුරුවරයාගෙ බුද්ධියත් යොදා ගත්තාම ඒකෙ විශේෂ දෙයකුත් පේනවාය කියල කියන එකක්. ශ්ලෝකෙ සම්පූර්ණ වෙන්න ඔනෙ නිසා කීවත් තුන්වෙනි පදය කියන දේ මං නං ඒ තරං පිළිගන්න කැමති නෑ. මං ඉහළින්ම අදහන ගුරුවරයා වන බුදුහාමුදුරුවො “නසෝ සබ්බේසු ඨානෙසු -  පුරිසෝ හෝති පණ්ඩිතා

                       ඉත්ථිපි පණ්ඩිතා හෝති -  තත්ථ තත්ථ විචක්ඛණා” කියල හැම තැනදිම පිරිමින්ම පණ්ඩිත  නොවෙන බවත්‚ තැනට සුදුසු ආකාරය විමසා කටයුතු කිරීමට හැකියාව අනුව ගැහැණුත් පණ්ඩිත වෙන බවත්‚ කියා තියෙන නිසාම තුන්වැනි පදේ ගැන කියන එක නතර කරලා හතරවෙනි පදේ කියන වැදගත්ම අදහස කියන්න හිතුවා. හැමදෙනාම හිතන විධියට කරන්න යෑම මරණයට හේතු වෙන බවයි ඒකෙ කියන්නෙ.

පන්ඩිතයො දෙන්නෙක් ඉන්නවා කියල අහල තිබුණාද? එක්කෙනෙක් පණ්ඩිතයා. අනෙක් එක්කෙනා පංඩිතයා. ඒදණ්ඩෙ යන්න බෑ කියුවෙ අර පළවෙනියට නෙවෙයි දෙවෙනියටයි. පණ්ඩිතයා කියන්නෙ උගත් කමයි බුද්ධිමත් කමයි කියන දෙකම තියෙන හිතලා නිවැරදිව වැඩක් කරන්න පුළුවන් කෙනාට. දෙවෙනියා කද කරේ තියාගෙන යන කෙනා. අද එහෙම අය දකින්න දුර්ලභ වුණත් ඉඳල හිටල හරි දැක්කොත් බලාගන්න පුළුවන් එයාලා කද කරේ තියාගෙන යද්දී ඇවිදින්නේ ගැස්සෙමින් වගේ යන රිද්මයකට කියලා. පංඩිතයට ඒදණ්ඩෙ යන්න බෑ කීවෙ අර කියාපු රිද්මයට ඒදණ්ඩෙ යන්න බැරි නිසායි. අපේ ජනවහර නිකම්ම එකක් නෙවෙයි ලොකු දැනුම් අත්දැකීම් ගොඩක් එක්ක හැදුණු එකක් බව ඒකෙන්ම පේනව නේද?

ගුරුවරු කීවාට හැම ගුරුවරයාම එකවගේ නැහැ. තමාගේ අනුදැණුම නැතිව හොරෙන් බලාගෙන ඉදල දුණු ශිල්පය ඉගෙනගත්ත ගෝලයගෙන් ගුරු පඬුර හැටියට වම් අතේ මහපට ඇගිල්ල කප්පවා ගත්තු ගුරුවරයෙක් මහා භාරතයේත් හිටියානෙ. ඇයි අංගුලිමාලගෙ ගුරුතුමා? මේ කියන ගුරුවරු එහෙම අය නෙවෙයි. ගෝලයාගෙ ජීවිත ගමන සාර්ථක කරගන්න කොන්දේසි විරහිතව උදවුවෙන උපදෙස් දෙමින් මග පෙන්වන ගුරුවරු ගැනයි. අර සුනිල් එදිරිසිංහ කියන පෙන්නා මග නොමග නොවැටී යන තාලේ කියන උදාර සේවය කරණ ගුරුවරු ගැනයි. මට හමුවුණු ගුරුවරු අතරෙ හිටපු එහෙම ගුරුවරු දෙදෙනෙක් ගැනම විස්තර සත පහේ අගේ පෝස්ටුවේදිත් අපට අනේ මගක් ඇතේ පෝස්ටුවේදිත් ලියැවුණා මතක ඇතිනෙ. ඒ විධිමත් අධ්‍යාපණ වැඩසටහනේදි හමුවුණු අය අතරෙ සිටි එහෙම අය අතර දෙන්නෙක් විතරයි.

විධිමත් අධ්‍යාපණයට වඩා ජීවන මග සකස් කරන්නේ අවිධිමත් අධ්‍යාපණය කියනඑකයි මගේ පෞද්ගලික පිළිගැනීම. මගේ දැක්ම අනුව නම් විධිමත් අධ්‍යාපණ වැඩපිළිවෙලක් ඉතාම සුදුසු වෙන්නේ භෞතික විද්‍යාව ගණිතය ව්‍යාකරණය වැනි විෂයයන් සදහා පමණයි. අනෙක් විෂයයන් බොහොමයක් වඩා හොදින් අධ්‍යයනය කිරීමට ඉතාම සුදුසු වෙන්නේ අවිධිමත් අධ්‍යාපණය බවයි මගේ නම් පිළිගැනීම. ශිෂ්‍ය කේන්ද්‍රීය  අධ්‍යාපණය  කියන දේ හරියටම කෙරෙන්නේ එතනදී බවයි මගේ පිළිගැනීම. මේක සිංහල බෞද්ධ අපට අමුතු දෙයක් නෙවෙයි. එදා පිරිවෙණ් අධ්‍යාපණ ආයතනවල තිබුණේ එහෙම විධියක්. එක එක හැකියා ඇති උගතුන් බිහිවුණේ ඒ නිසායි. තම තම නැණ පමණින් දැනගතයුතු බව කීවෙ ඒක කියලයි මං හිතන්නෙ.

මං ධර්මාචාය්‍යර්‍ සමත්වුණාම ජිනදාස සර්ට ඒකියන්නෙ අපිට අභිධර්මය හා වඤ්චනික ධර්ම පාඩම් කියාදුන්නු සර්ට ඔනෙවුණේ ඒ දවස්වල දායක සභාවෙ  පිරිසට මාස්පතා පවත්වන ධර්මකථා මාලාවෙ කථාවක් මං ලවා පවත්වන්නයි. සී. ඇම්. ජිනදාස. අපි එයා නැතිතැන එයා විතරක් නෙවෙයි අපේ පංතියේම හිටපු ම‌ගේ හොදම මිතුරා වුණු එතුමාගෙ පුතා රෝහණත් නැති තැන්වල අපි එයා හැදින්නුවෙ සෙන්ටිමීටර් කියල. බෝපැළ වගේ පෙනී හිටියත් අපේ ආවේණික නසරාණි ගතිය නේ. ඒ නම යෝජනා කළේත් මංමයි. ඒක තවත් සර් කෙනෙකුගෙන් අල්ලගත්ත කෑල්ලක්. අපේ ඉස්කෝලෙ දහයෙ පන්තියෙදි ව්‍යවහාරික ගණිතයත් උසස් ගණිතයත් ඉගැන්නුවේ උප විදුහල්පති සී. එම්. වීරරත්න සර්. ව්‍යවහාරික ගණිතයේදී රාශි මැන තිබෙන ඒකක සදහන් කිරීම හරි වැදගත්. එයා සෙන්ටිමීටර් දක්වන්න cm කියල ලියලා කීවෙ “සී එම් කියන්නෙ සෙන්ටිමීටර්” කියලයි. එහෙම එකම දේ දෙපාරක් කීවාමයි අපට වැඩේ මීටර් වුණේ.එදා ඉඳල එයා සෙන්ටිමීටර් වීරරත්න. ජිනදාස සර් සෙන්ටිමීටර් වුණේත් එහෙමයි.

  “අනුර ඔයා හොඳ මාතෘකාවක් තෝරාගෙන හොඳ හරබර දේශනයක් කරන්න ඔනෙ. මං ඒ අයට කියල තියෙන්නෙ ඔයාගෙ හැකියා ගැන. මාවත් බේරගෙන දහම් පාසලේ නමත් බේරගෙන ඒ වැඩේ ඉහළින්ම කරණ එක ඔයාට භාරයි” ජිනදාස සර් මට වැඩේ භාර දුන්නෙ එහෙමයි. ඒ දායක සභාව එසේ මෙසේ එකක් නෙවෙයි. අධිනීතිඥ සිරි පෙරේරා ඇලෙක් රොබට්සන් සිරි අයියා හෙවත් යූ. ඒ. එස්. පෙරේරා ආචාර්‍ය්‍ය ලක්ෂ්මන් ආර් වටවල වගේ උගත් පිරිසක් තමා ඉන්නෙ. මූලාසනයේ ඉන්නෙත් කල්‍යාණ සාමග්‍රී ධර්ම මහා සංඝ සභාවෙ කෝට්ටේ පාර්ශවයේ මහානායක ධූරන්ධර දේවහන්දියේ සද්ධාතිස්සාභිධාන මහානායක ස්වාමීන් වහන්සේ. ඒ ලඟම පුටුවෙ වැඩ ඉන්නෙ ශාස්ත්‍රාචාර්ය ගරු හෙට්ටිමුල්ලේ වජිරබුද්ධි ස්වාමීන් වහන්සේ. ඒ අය ඉස්සරහ ධර්ම කථාව කරන්න කීවාම මට දැණුනෙ පිහිණුම් බැරි කෙනෙක් තටාකෙ ගැඹුරු පැත්තෙන් වතුරට දැම්මා වගේ.

මං පිහිට හොයාගෙන ගියේ ධර්මපාල සර් ලගට. එයා තමා රාහුල දහම් පාසලේ විදුහල්පති තුමා. මමත් එතුමා යටතේ රාහුල දහම්පාසලේ ටික කාලයක් උගන්නලා තිබුණු නිසා එතුමා මගේ හැකියා ගැනත් තරමක් දැනසිටියා. මීගමුවේ තිඹිරිගස්කටුව මහා විද්‍යාලයේදී ගුරුවරම් ලබා කොළඹ ඩී. එස්. සේනානායක විද්‍යාලයේ ආරම්භක ගුරු මණ්ඩලයේ සේවය කර පැන්ශන් ගොස් සිටි එතුමා එවැනි අමාරු තැන්වලට උපකාර ලබාගන්න හොදම උපදේශකයෙක්.

පවුලට අලුතින් එක්වූ දිනයේ ලේලිය සමග 
චම්පා ධර්මපාල මැතිණිය ලංකා ධර්මපාල සර් සහ ගංගා

පසු කාලීනව මගේ විවාහයේ මිතුරාගේ චරිතයට තෝරා ගැණුනු එතුමාගෙ පුතා වුණු ලංකා හෙවත් ලංකේශ්වර ජයකොඩි සොහොයුරා මගේ පළමුවැනි ඉලෙක්ට්‍රොනික් ශිෂ්‍යයා ලෙස  පුහුණු කරවීම ගැන එතමාගෙ හිතේ මංගැන තිබුණු හැගීමත් නිසා වෙන්න ඇති එතුමා මට බොහෝ තැන්වල උපකාර කළා.එදා එතුමාගෙ උපදේශය තරමක් අමුතු එකක්. “පුතා ඔතැන ඔයා කර්මය පුනර්භවය චතුරාර්‍ය්‍ය සත්‍යය වගේ ගුඹුරු දෙයක් ගැන කථා කරන්න ගියොත් ඔයා අමාරුවෙ වැටෙන්න පුළුවන්.  ඔතැන කථා කරන්න ඔනෙ හුඟක් තොරතුරු කියන්න පුළුවන් සරළ දෙයක්. මං කියන්නං හොද මාතෘකාවක්. ඔයා කථා කරන්න බුද්ධං සරණං ගච්ඡාමි කියන සරණාගමන පාඨය ගැන. මතකයිනෙ අර සැරියුත් හාමුදුරුවන්ගෙ ගෝලයෙක් වුණ තිස්ස සාමණේර හාමුදුරුවො අර සුඛී හෝතු දුක්ඛා පමුජ්ජතු කිය කිය හිටිය ඒ ගැනම රහත් වෙන්න තරම් බණ කියාපු. ඒ වගේ කරන්න”

කරන්න ඔනෙ වැඩේ මට හොදටම තේරුණත් කෝ තොරතුරු. ඒවත් ධර්මපාල සර්ගෙන්ම තමා. “ඍ සරති” සහ “ස්මෘ ස්මරති” ක්‍රියා මූල දෙකෙන් හැදෙන සරණ කියන කෘදන්තයේ නිශ්පත්තිය බෞද්ධයෙක් වෙන්නත් මහණ වෙන්නත් සරණාගමණය අවශ්‍ය වෙන හැටි විතරක් නෙවෙයි; මහණ වීමෙදි තියෙන සරණාගමන දෙක වගේම සරණාගමන තුනත්, සරණ බිදෙන හොද සහ නරක විධි ගැනත් කීවෙ සරණ යෑමෙන්ම සුගතිගාමී වුණු අය දෙන්නෙකුගෙ කථාත් ඇතුළත් කරළා. මං කළ කථාවට අධිනීතිඥ සිරි පෙරේරා මහත්මයා ස්තුති කථාව කරමින් කීවේ අවුරුදු විසි දෙකක තරුණයෙකුගෙන් එබදු කථාවක් අහන්න ලැබීමම සතුටක් කියලයි. කොහොම හරි මටවත් වෙන කාටවත් හරියට නොතේරෙන කර්මය පුණර්භවය වතුරාර්‍ය්‍ය සත්‍යය වගේ දෙයක් නැතිව ඒ වගේ සරළ වැදගත් දෙයක් කියන්න තෝරා ගැනීමේ ඉඳල පින් ලැබෙන්න ඔනෙ ඒ මාතෘකාව හුන්නල දීපු ධර්මපාල සර්ට. කවදත් අමුතු විධියට කථා කියන ජිනදාස සර් එදා රැස්වීමෙදිම විශේෂ ස්තුතියක් කරමින් ඉල්ලා සිටියෙ මින් මතු එවැනි ධර්ම කථාවක් කරණ හැම විටෙකදිම එයාටත් ඒකෙන් ලැබෙන පින් වලින් ටිකක් අනුමෝදන් කරවන්න කියලයි.දෙනකොට අඩුවෙන දේවල් වලින් පිරුණු ලෝකෙ තියෙන දෙනකොට වැඩිවෙන එකම දේ ගැන ලෝභ වෙන්නෙ මොකටද? එදා ඉඳල මං ධර්ම කථාවක් කරන හැම තැනෙදිම මං ඒ දෙන්නාටම පිං අනුමෝදන් කරවීම පුරුද්දක් හැටියටම කරනවා.

හිතන්න ඔනෙ හැටි වෙනස් කරගන්න ඒ වගේ උදවු කරපු අය තව ඉන්නවා. ඒ අයගෙන් ජීවිතේට ලැබුණු එළිය ගැන මේ වගේ ලියන්නෙ තමාට මං ලබපු අත්දැකීම තමාගෙම අත්දැකීමක් කරගෙන ජීවිතේ මග හරි පැත්තට හරවාගන්න උදවුවක් වෙන්නයි. කලියුගේ අපට ලැබෙන පරමායුෂ අවුරුදු එකසිය විස්ස තමාම ඒ අත්දැකීම් ලබාගෙන කරගන්න කල් මදිවෙන නිසායි ඒ.

මගේ ජීවන දැක්ම වෙනස් කළ තව කීප දෙකෙත්ම ඉන්නවා. ඒ හැම දෙනා ගැනම එකෙන්ම කියල ඉවර කරන්න බෑ. පුද්ගලයො වෙනස් වගේම ඒ අය ඒවා කළ විධිත් වෙනස් නිසා වෙන වෙනම ලියන්නං. අදට මේ ඇතිනෙ.

අපට අනේ මගක් ඇතේ

 

අපට ඉස්කෝලෙ යන්න තිබුණේ දොළොස්වන ශ්රේණිය දක්වා විතරයි. ඊට පස්සෙ කරන්න දෙයක් ගැන අපි හිතල තිබුණෙ නැහැ. මම විතරක් නෙවෙයි අපේ පංතියේ බ්රයිට් පොරවල් හැරුණාම හැම කෙනෙක්ම.

මං හතේ පංතියෙදි ජාතික නවෝදය ශිෂ්‍යත්වයෙන් සමත්වෙලා කොළඹ ආනන්ද මහා විද්‍යාලයට ඇතුල්වුණේ නවයෙ පංතියට. ඒ්කාලෙ දැන් වගේ නෙවෙයි. ශිෂ්‍යත්ව විභා‌ගෙ තිබුණෙ හතේ පංතියෙදියි. ඒ්කෙ පුරස්න පත්තර තුනම තිබුණා. එකක් සිංහල.ඒක කිසි ගැටළුවක් නෑ. කෙළින්ම සීයට අනූවකට එහා ගන්න එක සිම්පල්. අනික ගණිතය. ඒකෙත් කිසි අවුලක් නැතුවම අනූවකට එහා වගකියන්න පුළුවන්. තුන්වැනි එක තමා ගැටළුව. ඒක හරි උත්තරේට ඉරක් ගහන්න තිබුණු එකක්. පුරස්න හතලිහකට උත්තර හොයන්නයි ඉරි ගහන්නයි ඔක්කොටම තිබුණෙ මිනිත්තු හතලිස් පහයි. විභාග ශාලාවෙදි අනෙක් ස්වභාවික සද්ද අස්සෙන් අඩිකෝදු බිම වැටෙන සද්දත් ඇහෙනවා. ඇයි හතලිහකට මිනිත්තු හතලිස් පහකදි ඉරි ගහනවා කීවාම කලබලේ සුළුපටු නෑනෙ. ඒකට කීවෙ අභියෝග්‍යතා පරීක්ෂණය කියලයි.ඒකට අපිව පුහුණු කිරීම භාර වුණේ මගේ හෝඩිය පංතියේ පංතිභාරව සිටි වීරදිවාකර ටීචර්ට. එයා තමා අපට හතේ පංතියෙදි ඉතිහාසය භූගෝල විද්‍යාව ස්වභාව අධ්‍යයනය සහ පුරවැසි පුහුණුව කියන විෂයන් ඔක්කොම එකතුකරල හදල තිබුණු පරිසරය කියන විෂය ඉගැන්නුවෙ. එයා පෙරපෝය දවස්වල විශේෂ පංති පවත්වලා අපිව විභාගෙට හුරු කෙරෙවුවා. අපි හිතාගෙන හිටියෙ පරිසරය පාඩමේ ඉගෙනගන්න දේවල් වලින් කෙරෙන පරීක්ෂණයක් කියලයි. ඒ්ක එහෙම ලේසි කෙළියක් නෙවෙයි බෙල්ල කැඩෙන වැඩක් කියල තේරුණේ ඒ පුහුණු පංතිවලට ගියාමයි.

 ඒ් කාලෙ දැන්වගේ ශිෂ්‍යත්ව පංති තිබුණෙත් නෑනෙ. මං විභාගෙට පෙනී හිටියෙ විභාගෙ ආරම්භ කරල දෙවෙනි අවුරුද්දෙ. මුළු ලංකාවෙන්ම සමත් කරන්නෙ 3500ක් විතරයි. කොහොමහරි ඒ කට්ටියට ඇතුල්වෙලා විභාගෙත් පාස් වුණානෙ. ඒකට නං පින්දෙන්න තියෙන්නෙ ගණිතයත් සිංහලත් උගන්වපු නන්දසේන සර්ටත් අභියෝග්‍යතාවට පුහුණු කරපු වීරදිවාකර ටීචර්ටත් දෙන්නටයි. හයේ පංතියේ ගණිතය උගන්වපු සී. ජේ. ෆ‌ෙඩ්රික් සරුත් අමතක කරන්න බැරි මුළින්ම ජ්‍යාමිතිය හොදටම හදුන්වා දීපු පින එයාට හිමිවෙන්න තියෙන නිසායි.

ලංකාවෙන් 3500ට ඇතුල්වෙලා

හෝඩියෙ පංතියෙදි වාර තුණේම පංතියේ පළවෙනියා වුණු නිසා වීරදිවාකර ටීචර් මට හරිම ආදරෙයි. මං පංතියේ උසම ළමයා වගේම දක්ෂම ළමයා වෙලා හිටිය බව දැනුයි හරියටම තේරෙන්නෙ. ඒ කාලෙ අපේ පංතිවල ඊරිසියාකාර කුහකයො හිටියෙ නෑ. අපි ගල්කූර දෙකට කඩාගෙන ලියපු ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියපු පිරිසක්. දහම් පාසලේ මුඩුක්කු පරිසරයේ සිට පැමිණි පිරිස ලගින් සුහදව ඇසුරු කිරීමෙන් ලත් පන්නරය නිසාවෙන් මට පංතියේ ඇසුරු කරන්න බැරි කෙනෙක් හිටියේ නෑ.ඒ ගොඩේ එකවුනටන්ලගෙ පුත්තු ක්ලාක්ලගෙ පුත්තු මුරවැඩ කරපු අයගෙ පුත්තු ටැක්සි ඩ්රයිවර්ලගෙ පුත්තු ලී මෝල්වල ලී ඉරන අයගෙ පුත්තු වගේම ගමේ භූමිතෙල් බෙදන කරත්තෙ වැඩකරන කෙනාගෙ පුතාත් හිටියා. මට ඒ එක් එක්කෙනෙක් වෙන වෙන නමක් විතරයි. සමානාත්මතාවය ගැන දැණුම් තේරුම් නොතිබුණු ඒ කාලෙ අපිට ඒ විධියට හිතන්න පුරුදු වුණේ වීරදිවාකර ටීචර්ගෙ කිරියාකලාපෙ නිසා වෙන්න ඇති කියල දැන් හිතෙනවා.දිමුත් රම්‍යා සහ පද්මසිරි තුන්දෙනා වීරදිවාකර චීචර් බලන්න ගිය වෙලාවක ඒ ගෙදර තිබුණු පිංතූරයකුත් අපේ පංති කණ්ඩායමට යොමු කර තිබුණා.

මං හතේ පංතියේ ඉන්නකාලෙ වෙනකොට පෙඩ්රික් සර් පෙන්ෂන් ගිහිං. දවසක් වීරදිවාකර ටීචර් මට උපදේශයක් දුන්නේ තනිවම ඉන්න වෙලාවක.

තනියම ඉන්නකොට උපදෙස් දීපු
වීරදිවාකර ටීචර්

“අනුර ඔයා හැම දෙයක්ම හොදටම ඉගෙන ගන්න ඔනේ. මොකද අනාගතේ ගුරුවරයෙක් වෙන ලකුණු ඔයාගෙ පෙන්නුම් කෙරෙනව‌‌‌‌‌ කියල‌   ‌ෙෆඩ්රික් සර් කියා තියෙනවා. අපි ගුරුවරු හුඟ දෙනෙක් ඒක දකිනවා”

ඒ් මට අවුරුදු දොළහක කාලෙ ගුරුවරයෙක් වෙන බලාපොරොත්තුවක් තුන් හිතකවත් නොතිබුණු ඩබල් ඩෙකර් බස් ඩ්රයිවර් කෙනෙක් වෙන්න හීන මවපු කාලෙ. කොහොමහරි අන්තිමට වෙලා තිබුණෙ බස් ලයිසමක් තියා මෝටර් සයිකල් ලයිසමක්වත් නැති මං ගුරුවරයෙක් වෙන එකනෙ. ඒ කවුරුවත් මගේ කේන්දරේ දහවැන්නේ බුධ සිකුරු සමග පරිවර්තනයක් හදමින් සිටින බවත් ලග්නයේම ගුරු ආත්මකාරක බලය ලබා සිටින බවත් වර්ණදා ලග්නය ගුරුටත් එහි නවාංශකය බුධටත් අයිති බවත්නොදැනම හරි නිගමනයකට ඇවිත් තිබුණු එකනෙ පුදුමෙ. මාත් ‌ මේ දේවල් එතකොට දැනගෙන හිටියෙ නෑ. මං ඒවා දැනගත්තේ ඊට අවුරුදු හතර පහකට පස්සෙ. උසස්පෙළ ඉගෙනගන්න ඕනෙවෙන සල්ලි හොයන්න කේන්දර හදන්න පටන්ගත්තට පස්සෙ.

කොහොම වුණත් කියන්න ආවෙ ඒක නෙවෙයිනෙ. මේක මගේ ජන්ම ගතියක්ද කොහෙද. ට්රැක් පැන්නොත් ආපහු එන්නෙ හුගක් දුර ගිහිං. ඒකට sorry. සමාවෙන්න.

උසස්පෙළ සමත් වුණාට විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න ලැබුණෙ නෑනෙ. ඒ ලකුණු ප්රමිතිකරණය කියල ගෙනාපු මොකක්දෝ මගුලක් නිසා. ඒක ගෙනාවෙ අධ්‍යාපණ පහසුකම් නැති පළාත්වල දරුවන්ට සාධාරණය ඉටුකරන්න කියලයි කීවෙ. කොහොමහරි ඒකෙන් වුණේ ඈත ගමක එස් හතර ගත්ත කෙනෙකුට විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න පුළුවන් කම ලැබුණට කොළඹ අපිට ඊට වඩා හොඳ සමාර්ථයන් තිබුණත් විශ්ව විද්‍යාලෙ යන්න බැරිවුණු එකයි. ලංකාවෙ අඃ වැරදුණා ශ්රී ලංකා ප්රජාතාන්ත්රික සමාජවාදී ජනරජයේ අධ්‍යාපණයට හැමදාම වුණ් මේ හෙණේම තමා. අර ධර්මසේන හාමුදුරුවො කියල තියෙන ආා යවා තබා වල්පත ගැනීම. ඔබේ නමින් කවි ගී ලියවුණා මදි පෝස්ටුවෙදි කියපු කන්නංගර මහත්තයා ගෙනාව වැඩ පිළිවෙල දිගටම ගෙනගියානං අර කීවා වගේ අධ්‍යාපණ අසාධාරණකම් වෙන්නෙ නෑ කියල අධ්‍යාපන ලොක්කන්ට නොතේරෙන එකනෙ පුදුමෙ.

කළ ගෙඩියක් තරමට තියෙන බඩගෙඩියට ටිකක් උඩ තියෙන වැළ ගෙඩියක් තරම් වුණු ඔළුගෙඩිය ඇතුලෙ අල ගෙඩියක් තරම් විතරවත් මොළ ගෙඩියක් තිබුණා නම් කරන්න තියෙන්නෙ ඒ් පාසල් වලට පහසුකම් දෙන එක මිසක් කොළඹ ඉස්කෝලවල අපේ අවස්ථා කප්පාදු කරන එක නෙවෙයි කියන එක තේරෙන්න තිබුණා. ඊට අවුරුදු දහයකට පස්සෙ තරුණ ජනගහණ කමිටුවට එකතුවෙලා අනුරාධපුරේ පාසල්වල දියත් කරපු ජනගහණ තොරතුරු ලබාදීමේ වැඩසටහනේදී ඒ වෙනකොටත් අඹ ගහක හරි කොහොඹ ගහක හරි කම්බියකින් එල්ලාගත්ත කළුලෑල්ලක් වටේ පොළොවෙ හිටවාපු කොටකෑලි ටිකක් උඩ තියාපු ලෑලි බංකු උඩ ඉදගෙන අකුරු කරණ දරුවොත් ඔවුනට මග කියාදෙමින් දුෂ්කර සේවයේ නිරත වෙමින් තමාගෙ ජීවිතේ ලස්සනම කාලෙ ඒ විධියට ගෙවන තරුණ ගුරු දෙවිවරුත් මුණ ගැහුණා. මේක ගැන වැඩියෙන්ම දුක හිතෙන්නෙ අදත් විසර්ජන පණතේ තියෙන්නේ අධ්‍යාපණ වියදම් මිස අධ්‍යාපණ ආයෝජන නොවෙන නිසා. එහෙම වුණාම ඔය කියන සීයට හයෙන් වැඩක් නෑ කියලයි හිතෙන්නේ.

එකම කාර්මික පාඨමාලාවක්වත් නැතිව

මේ දේවල් කියැවෙද්දි හිතෙන්නෙ ඇත්තටම මගක් නෑ කියලමයි.මේ කියන්න හදන්නෙ මග පාදාගන්න තියෙන්නෙ ගවේෂණයෙන්ම තමා කියන්නයි. කොහොමහරි මං යන එන මං නැතිව හිටපු කාලෙ තමා පත්තරේ දැන්වීමක් වැටුණේ කාර්මික විද්‍යාල සදහා සිසුන් බදවා ගැනීම ගැන. පර්සි මාමා (එයා ගැන විස්තර ටිකක් නාමෙ නොදිරනා පෝස්ටුවේ කියා ඇත) කියාදී තිබුණු විධියට අතේ පයේ හැකියාව හැදෙන වැඩක් පුහුණුවෙන්න කියා ඒ පාඨමාලාවකට ඇතුල් වුණේ මරදාන කාර්මිත විද්‍යාලයටයි. ඒකෙ තිබුණු පෝස්ටරයක හරි අපූරු සටහනක් තිබුණා. “එකම කාර්මික පාඨමාලාවක් වත් නැති දකුණු ආසියාවේ විශාලම කාර්මික විද්‍යාලය”. මං ඇතුළුවුණු පාඨමාලාවෙ තිබුණු එකම කාර්මික දේ තමා මිණුම් සහ මට්ටම් ගැනීම. වෙන විධියකට කීවොත් surveying and levelling. අපි මැන්නේ දෙහිවල බහු තාක්ෂණික ආයතනයේ ඉඩම. ඒ කාලෙ ඒක හැින්නුවෙ කුස්සිය කියලයි. ඒ ඒකාලෙ ඒකෙ තිබුණෙ ගෑණු ලමයින්ට පමණක් වෙන්වුණු ගෘහ ආර්ථික විද්‍යා පාඨමාලාවක් නිසායි. ඒ ඉඩම මනිද්දිත් හරි හරි දේවල් වුණා. ඒ හැමදේම මෙතැන කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. අනෙක් විෂයන් වුණේ ගෘහ නිර්මාණය ආර්ථික විද්‍යාව සහ ගණකාධිකරණය. අද කරණ වාස්තු උපදේශනයේදී ඒ ඉගෙනගත්ත ගෘහ නිර්මාණ දැණුමත් සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයේ අවුරුදු හතක් දැරූ ගරු භාණ්ඩාගාරික තනතුරටත් අවුරුදු ඒකොළහක් දැරූ ජ්‍යෝතීර් විද්‍යාඥ සංගමයේ ගරු භාණ්ඩාගාරික තනතුරටත් අදාල කටයුතු වලදී ගණකාධිකරණ දැණුමත් උපයෝගී වුණු බව නො කියාම බැහැ. පාඨමාලාවට සම්බන්ධ වෙලා හිටපු කරපුටුගලයා බෙලිගලයා සුසන්තයා විතරක් නොවයි සුජාතාත් අන්තෙටම කළකිරිලා හිටියෙ ආර්ථික විද්‍යා  පාඩම ගැන. (කරපුටුගලයාගෙ ගම මාතර කරපුටුගල. බෙලිගලයා බෙලිගල. ඌව පළාතෙ බෙලිගල නෙවෙයි සබරගමුව පළාතෙ බෙලිගල. ඒ ගම් නිසායි එයාලාට නම් වැටුණෙ.) ඒ ඉල්ලුම් වක්රය සැපයුම් වක්රය වමට දකුණට විතැනි වීමෙන් කියැවෙන දේ වක්රය ඇදීමෙන්ම තේරුම් ගන්න පුළුවන් තරමේ ගණිත දැනුමක් තිබුණු උසස්පෙළ ගණිතය සාමාන්‍යපෙළ උසස් ගණිතය වගේ විෂයයන් හදාරා සිටි අපට පිටු ගනන් හෑලි සටහක් ලියවමින් කළ දේ ගැන ඇත්තටම තිබුණෙ තරහක්. ඒක තේරුම් ගත්ත නිසා වෙන්න ඇති ඒ සර් තාක්ෂණ විද්‍යා ජාතික ඩිප්ලෝමාව තේරෙන විධියට කීවොත් NDT පාඨමාලාවට ඇතුල් වෙන්න කියා කියන්න ඇත්තෙ. කොහොමහරි කරපුටුගලයා හැර අපි අනික් හතර දෙනාම NDT කරන්න එකතු වුණා. සුසන්තයාත් බෙලිගලයාත් කළේ Civil Engineering. මාත් සුජාතාත් Electronic and Telecommunication Engineering.

වෙන විධියකට අපේක්ෂා දිනමින්

පාඨමාලාවෙ පළමුවෙනි අවුරුද්ද පොදු පාඨමාලාවක්. ඉංජිනේරු ගණිතය ඉංජිනේරු රසායන විද්‍යාව ඉංජිනේරු භෞතික විද්‍යාව යාන්තිරික ඉංජිනේරු විද්‍යාව ඉංජිනේරු ඇදීම  ඉලෙක්ට්රොණික මිණුම් විද්‍යාව වැඩහල් තාක්ෂණය හා පුහුණුව ව්‍යවහාරික විදුලි ශිල්පය කියන විෂයයන් අටට අමතරව ඉංගිලිෂි භාෂාවත් ඒ පාඨමාලාවෙදි හැදෑරුවා. ඊලග වසර ඇරඹුණේ විශේෂීකරණ පාඨමාලාවට තෝරාගැනී‌මේ විභාගයකින්.අප්ප කොළ දේ පුතා නොකොළොත් නොට්ටිගෙ පුතා වෙනව කියන හින්දා මං දැඟලුවෙත් ඉලෙක්ට්රොණික් අංශය තෝරාගන්නයි. සිකුරාදා තිබුණු විභාගෙ ප්රතිඵල සදුදා විදුලි අංශයේ දැන්වීම් පුවරුවේ දාලා. මං මගේ නම තියෙන්න ඕනෙ හරියෙ බැළුවා. දෙයියනේ මගේ නම නෑ. ලොකු ජයන්තයි කොට ජයන්තයි චම්පිකායි රමණියි ඒතැනට ආවෙ ඒ වෙලාවෙයි. අපි එකම කණ්ඩායමේ හිටපු නිසා එකටම ගොඩ යන්නයි පැතුවෙ. “හරි නේද? “ රමණී ඇහුවෙ සතුටින්. එයාලා හැමෝම තේරිලා. “මොන හරියක්ද මං නෑ” මට කියැවුණේ ඉබේටම. “නිකම්ම නෑ කියන්නෙ නැතුව ඇස් දෙකම හොදට ඇරලා බලපං උඩින්ම බැබලි බැබලි ඉන්නෙ කවුද කියල” එයා කියනවා. මං එතකොටයි ලැයිස්තුවෙ උඩ බැළුවෙ. හැබෑව නේන්නං මේ මං ඉන්නෙ උඩිංම. “මං හිතුවෙ නෑ පළවෙනියටම ඇති කියල” මගේ ඒ් කියමනට දේශනාව චම්පිනාගෙන්. එයා පවුලේ වැඩිමලා හැටියට ඉපදිලා නිසාද නැතිනම් ගුරුවරයෙකුගෙ පෙම්වතිය වෙලා හිටපු නිසාද කොහෙද එයා තමා අපේ කණ්ඩායමේත් අක්කා. “මං හොදට බලල තියෙනවා උඹ උඹ ගැන හිතන්නෙ අඩුවෙන්. ඕක හදා නොගත්තොත් උඹට ලොකු වරදක් වෙයි” සිගාලෝවාද සූත්තරේ අත්ථක්ඛායී මිතුරා කීවෙ ඒ වගේ කෙනෙකුට වෙන්න ඇති.

විශ්ව විද්‍යාලෙදි මං වෙනුවෙන් සටහන් ලීවෙ ගෑණු ළමයි කීප දෙනෙක්. මං ඒක ඉතා දක්ෂ ලෙස කළා ලොකු සම්බන්ධීකරණයකුත් එක්කම. ඒ හැමකෙනා ලගම මං දීපු හාප් ෂීට් වගේම කාබන් කොළත් තිබුණා. මට පිළිවෙලට රූල් නැති කොලේක කෙළින් ලියන්න බැරි නිසා මං පරීක්ෂණාගාර ප්රතිඵල ලියන්න එහෙම තුනී වැනිස්ටාර් බෝඩ් එකකට ක්ලිප් එකක් සවිකර තියාගෙන හිටියා. කළු පාට පෑනකින් තදට ඉරි ගැසූ කොළයක් ඒකට සවි කරලා ඒ උඩින් සුදු කඩදාසිය තියාගෙනයි මං ඒවා ලියුවේ. COURSE WORK ලියුවේත් එහෙමයි. කළුපාට කැප් තොප්පියයි අර කිහිලිගන්නගෙන යන බෝඩ් ඒකයි වාටි ඉරුණු ඩෙනිම්  කලිසමයි චේගුවේරාගේ වගේ රැවුලයි තමා මගේ බාහිර පෙණුම.  ඒ පෙණුමට ජූනියර් බැච් එකේ කෙල්ලො හුගක් බයෙන් හිටපු බව මං දැනගත්තෙ අපේ බැච් එකේ කෙල්ලන්ට එයාලා කියා තිබුණු දේවලින්.

අද තැනත් වෙනස් වැඩෙත් වෙනස් ITUM

කොහොම හරි අවසාන විභාගෙ වෙනකොට අපි හැමෝටම රත්වෙලා. අපි කරල තිබුණෙ එදිනෙදාම අනිවාර්යයෙන්ම කරන්න තිබුණු COURSE WORK විතරයි. හැමෝටම පාඩම් කරන්න බැරිවෙලා. පොතේම එල්ලීීගෙන පාඩම් කරපු ක්රෑමොත් හිටියෙ නැතුවම නෙවෙයි. අපේ ක්ලික් එකේ නෑ. අන්තිමට තක්කුමුක්කු වුණාම කරන්න උණේ මිතුරන්ගෙන් පිහිට පැතීම. 

එකම පංතියේ සිට මහාචාර්ය පදවිය දක්වා

උපදේශය ලැබුණේ පංති මිතුරෙක් වුණු උදය අන්නක්කගේ මිතුරාගෙන්. දැන් එයා මහාවාර්ය උදය අන්නක්කගේ. හැබැයි මුළ හොදටම මතක තියෙන මහත්තයෙක්. මං පස්සෙ කාලෙ ඉංජිනේරු ආයතනයේදීත් විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේදීත් එයාගෙ පංතියේ ගෝලයෙක් හැටියට ඉන්නකොට පාඩම කියාදීලා හිමින්ම ලගට ඇවිත් “උඹට මං කියාදීපු දේ හොදටම තේරුණා නේද?” කියල අහන්න තරම් නිහතමානී කෙනෙක් එයා.  “ හැමෝම හැමදේම දැන්  පාඩම් කරන්න යන්න එපා. කට්ටිය කථාවෙලා පාඩම් කොටස් බෙදාගෙන පාඩම් කරල අනෙක් අයට කියාදෙන්න.උඹත් කොටසක් භාර අරගෙන මගේ ලගට වරෙන් මං උඹට කියාදෙන්නං. උඹ ඒ ටික යාළුවන්ට කියාදීපං” උදයගෙ උපදේශය වුණේ ඒක. “උඹල එක එක තෝර ගනිල්ලා. ඉතුරු වෙන එක මං ගන්නං”  මං කීවෙ මිතුරා විශ්වාස නිසා. හැමෝම කොටස් තෝරාගෙන මගේ කොටස ඉතුරු කරලා. Power System Protection. උදය මගේ කොටස ගැන ඇහුවාම මං උත්තර දුන්නා. ඒ් වෙලාවෙ එයා අහපු දෙයිනුයි මට වැ‌‌ඩේ දිග පළල තේරුණේ. “ ඈ බං උඹට වෙන එකක් තිබුණෙම නැද්ද තෝරගන්න?” කොහොමහරි එයාගෙත් උදවුවෙන් අපේ කට්ට්ය හැමෝම ගොඩගියා.ඒ නිසාමයි මං කියන්නෙ අපට ගොඩයන්න මගක් තියෙනවා කියලා. ඒක හැදිලා තියෙන්නෙ කළණ මිතුරු සම්පත්තිය එක්කයි.

අමාවතුර ලියාපු ගුරුළුගෝමී පඩිතුමා තමාගෙ පැතුම කරන්නෙ මෙහෙම.

කුදිට්ඨං පාප මිත්තංච නභවෙය්‍යං කුදාචනං

හිත චිත්තේන සත්තානං භනෙය්‍ය මධුරං ගිරං

ඉත්ථිධුත්තෝ සුරා ධුත්තෝ නභවෙය්‍යං කුදාචනං

කිලේසවසිකෝනේව චරෙය්‍යන්තු භවාභවේ

යාවහං පවරං බෝධිං නාධිගච්ඡාමි සබ්බථා

සතතං ථාවරක්ඛෙය්‍යං දස කම්මපථං සුභං

 

මිසදිටු පවිටු මිතුකැල ඇසුර කිසිදා නොවේවා

සුපහන් වූ සිතෙන් මිහිරි වචනම බෙණේවා

ඉතිරි ලොල් සුරා ලොල් ගති කිසිදා නොවේා

සසර සැරි සරද්දී කෙළෙස් වසඟට නොයාවා

උතුම් වූ නිවණට යම් දිනක පත්වන තුරැ

දස කුසල කම් වෙත ඇලී ඒවා රකිම්වා

 

ඔබේ නමට කවි ගී ලියැවුණා මදී

 

උගත මනා ශිල්පයමයි මතු රැකෙනා කියල කීවෙ ඉස්සර.

අද කියන්න වෙන්නෙ ඒක ටිකක් වෙනස් කරලා. ඇයි ශාස්ත්ර වගේම ශිල්පත් වෙනස් වෙලානෙ? ඒවායෙ පිට පෙණුම විතරක් නෙවෙයි අන්තර්ගතයත් වෙනස් වෙලා. ඒ නිසා දැන් කියන්න වෙන්නෙ ‘ මතු රැකෙනා ශිල්පයමයි උගතමනා’ කියලයි. එහෙම නැති වුණොත් තමා outdated knowledge වගේ පුරස්න මතුවෙන්නෙ.

ඉස්සර අපිට යන්න තිබුණු පාරෙ හුඟක් කටු කොහොල් තිබුණා. කොටින්ම අපිට තෝරාගන්න තිබුණු පාඨමාලාත් සීමිතයිනෙ. ඈත ගම්වල ඉගෙන ගන්න දුප්පත් දරුවනට කලා විෂයයන් තෝරා ගන්න වුණේ එයාලට විද්‍යා විෂයයන් ඉගෙන ගන්න හැකියාව නැතිවම නෙවෙයි. ඒ කාලෙ හිටපු අයට එහෙම කරන්න වුණේ බොහෝවිට දුප්පත්කම නිසායි. ගමේ ඉඳල ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට යන්න බැරිකම නිසා. එහෙම නැතිනම් ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට අවශ්‍ය විධියට හැඩගැහෙන්න තිබුණු අමාරුකම නිසා. ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට ඕනෙ විධියට ඇඳුම් විතරක් නෙවෙයි කවකටු පෙට්ටි ආදිය සපයාගන්න තිබුණු අපහසුව නිසා. ඒ විධියට බලනකොට කන්නංගර මහත්තයා දෙවියෙක් කියා හිතෙනවා. හැමෝම කියන්නෙ එතුමා කළේ අධ්‍යාපණයට දෙමාපියන්ට කරන්නට වුණු ගෙවීම්වලින් ඔවුන් නිදහස් කරලා දීම කියලායි. එතුමා ඒක කළා. හැබැයි එතුමාගෙ විශිෂ්ටම සේවය තමා මධ්‍ය මහා විද්‍යාල රටපුරා බිහිකරලා ගම්වල ඉන්න දක්ෂ දරුවනට ඒවායෙදි කලා වාණිජ හා විද්‍යා කියන ක්ෂේතර තුනෙන් එකක් තෝරාගෙන ඒවායින් උපාධියක් දක්වා නොමිලයේම ඉගෙනගන්න ඉඩ සලසා දෙන එක.එතුමාට අවශ්‍ය වෙලා තිබුණෙ මධ්‍ය මහා විද්‍යාල කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලය වගේ හදන්නයි. වෙන විධියකට කීවොත් ඈත ගම්වලත් රෝයල් කොලේජ් හදන්නයි.

                                      

                                                     

ගමේ රෝයල් කොලෙජ් හදලා

 හික්කඩුවෙ වෙස්ලියන් කොලෙජ් එකේ පහසුකමුත් රිච්මන්ඩ් කොලෙජ් ඒකේ පහසුකමුත් අතර වෙනස දැකපු නිසාම වෙන්න ඇති එතුමා ඒ අදහස ඇතිකර ගන්න ඇත්තෙ. රටේ ලොක්කෝ ගෙන්නවලා කරන තෑගි බෙදාදීමට ප්රධාන අමුත්තා හැටියට ‌ගෙන්වූයේ ටවුමේ ඉස්කෝලෙ විදුහල්පතිතුමාවයි කීවාම ඉතිං ඉස්කෝලෙ තත්වෙ ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑනෙ

ඉංගිලිෂියේ වචන සිංහලෙන් 
දැනගන්න වැඩ කරමින්

තමාට නැති සල්ලි 
සම්මාදං කරමින්
පාසල් හදමින්

මවු බසින් විද්‍යාව කියාදී
බෞද්ධ පාසල්වලට හමුදා දොරටු අරිමින්

        රාජ්‍ය මන්තරණ සභාවේ එක තැනම සිට පැය හයහමාරක් වගේ කාලයක් එක දිගට කථා කරමින් පිටත සිට මහාචාර්ය ගුණපාල මලලසේකර ආචාර්ය ඊ. ඩබ්ලිව්. අදිකාරම් එල්. එච්. මෙත්තානන්ද වගේ අයගේ සහය ඇතිව මන්තරණ සභාවේ සිටි ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා සර් ඔලිවර් ගුණතිලක ඩඩ්ලි සේනානායක සහ ජේ. ආර්. ජයවර්ධන යන අයගේ උදව්ඇතිව කළ ඒ දුෂ්කර කටයුත්ත නොවෙන්නට අද මේ පෝස්ටු ලියන අපිට මේ හපන්කම් කරන්න වෙන්නෙ නෑ කියල හිතෙනකොට නිදහස් අධ්‍යාපන පනත සම්මත කරවා දීම වෙනුවෙන්

          අධ්‍යාපන පනත දිනවාගෙන                 යසට

       මං හිටියනං සභා ගර්‌බෙන් එන              කලට

          ලෝකෙම මල් නෙලාගෙන මගෙ අත් දෙකට

          වැඳ වැටෙනවා ඔබෙ සිරිපා යුවල             යට

මේ කවිය මං ලියුවාට පුංචි කාලෙ පාඩම් කරපු කවියක් අදහසට හවුල් වුණා.

          බුදු   හාමුදුරුවන්   ඉස්සර   වඩින      කොට

          මං   හිටියනං    යනවිට    කැලයට        දරට

         වනමල්    නෙලා     අතුරා    සිරි   පතුල   යට

         වැඳ වැටෙනවා නොගොහින් ගෙට  වරුවකට     

     මේ කවියටත් අර කවියටත් හැකියාව හැදුනෙ එතුමා නිසානේද කියල හිතෙනකොට තමා දැනෙන්නෙ එතුමා තෙවෙනි බුදුකෙනෙක් හා සමානව සැළකිලි ලැබියයුතු කෙනෙක් බව.

වාණිජ අංශයෙන් උසස්ම සමත්කම් 
දැක්වූවන් අගයමින් 

මට දැනෙන හැටියට එතුමා කළ ලොකුම සේවය තමා ගම්වල ජීවත් වුණු ගොවියන්ගෙ මාලු කාරයින්ගෙ වඩුවන්ගෙ ගෙඩි කඩන්න ගස් බඩගාපු බැලයින්ගෙ ලොක්කො නැගල යන බක්කි දක්කපු එවුන්ගෙ දරුවන්ටත් ඉංගිලිෂි ලියන්න කියන්න පුලුවන් වෙන්න හැම පාසලකම තුන්වැනි පංතියේ පටන් ඉංගිලිෂි අනිවාර්යයෙන් ඉගැන්විය යුතු බව නීතිගත කිරීම.1946 අවුරුද්දේ පවත්වපු SSC විභාගයෙන් මධ්‍ය මහා විද්‍යාලවලින් ඉදිරිපත් වූ සිසුන්ගෙන් සමත් වූ ප්රතිශතය 50.4% වූ බවත් එය සමස්ත ලංකාවේ අගය වූ 37.5% ඉක්මවා තිබූණු බවත් මධ්‍ය මහා විද්‍යාල 14කින් ඉදිරිපත් වී සිටි සිසුන් 161 දෙනකු අතරින් 62 දෙනකු සියලු විශයන් සමත් වී තිබුණු බවත් ඔවුන් අතරින් 9 දෙනකු ඉංගිලිෂි විෂය සඳහා විශිෂ්ට සම්මාන ලබා සිටි බවත් විභාග වාර්තා පවසනවා.

  
අධ්‍යාපන ප්රතිසංස්කරණ සකස් කර ඉදිරිපත් කිරීමට පත්කෙරුණු කමිටුවට ඉදිරිපත් වූ කරුණු හතරක් තිබූ බව කියැවෙනවා. ඒ්වා ලේසියෙන් කිවහැකි වුවත් සැබෑ ලෝකයේ මුල් බැස්සවීම හරිම අමාරු යෝජනා. බාලාංශ පංතියේ සිට විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය දක්වා සම්පූර්ණයෙන්ම ගෙවීම් වලින් නිදහස් කිරීම. එහෙම නිදහස් වුණත් ගමෙන් ඈත තිබුණු මධ්‍ය විද්‍යාලයට යෑමට නොහැකිවීම නිසා අතහැරෙන දක්ෂ දරුවන් වෙනුවෙන් තමා අවුුරුදු පතා දරුවන් 20 දෙනෙක් තෝරාගෙන ඔවුනට මධ්‍ය විද්‍යාලවල නේවාසික පහසුකම්ද ඇතුළත් වන ශිෂ්‍යත්ව වැඩපිළිවෙලකුත් හඳුන්වා දුන්නෙ.

ප්රාතමික පංතිවල ඉගැන්වීම් මවු භාෂාවෙන් කළයුතු බව දෙවැනි යෝජනාවයි. සෑම පාසලකම තුන්වැනි පංතියේ සිට දරුවනට ඉංගිලිෂි භාෂාව අනිවාර්ය කිරීම තුන්වැනි යෝජනාවයි. හතරවැනි යෝජනාව ඉතාම වැදගත් එකක්. ඒකෙන් කියැවුණේ “ එච් 3” සංකල්පය නමින් හැඳින්වුණු දෙයක්. මේ සංකල්පය පාඨමාලාවල අනිවාර්යයෙන් අන්තර්ගත වියයුතු බවයි ඒ යෝජනාව. H 3 – Head, Hand, Heart බලන්නකො ඒක ඉංගිලිෂි හෝඩියේ තියෙන තිරස් සිරස් සමමිතියන් දෙකම  තියෙන අකුරු දෙකෙන් එකකින් හැදිල තියෙන හැටි. හරියටම අධ්‍යාපනය සමානව බෙදීයායුතු බවක් කියනවා වගේ නේද? අනෙක O අකුර වගේ ඒක පෙරලී නොගොස් ස්ථාවරව ඉන්නේ හරියටම හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලැබූ කෙනෙක් වියත් සභාවකදි වුණත් නොසැලී ඉන්නෙ මෛත්තිරී හාමුදුරුවො 

‘දෙගුරුන් විසින් තම - දරුවනට දෙන නොමද දනනම්

 වියතුන් සභාමැද - ඉන්ට ඉදිරිවැ සිල්ප දෙනුමැයි’ කියා ලෝකෝපකාරයේ කීවා වගේ.

                        

ශිල්ප උගත්තෙමි නැණ ලැබ ගත්තෙමි - පළමු වෙලුම

 කෝප වුවත් රජ මැතිඳුුුන්  ගත නොහෙනා

උගතමනා    ශිල්පයමයි    මතු     රැකෙනා

ඒ නිසාම වෙන්න ඇති පුංචි කාලෙ ඉඳං ම මං ශිල්ප අධ්‍යාපනයට යොමුවුණේ. නූතන අධ්‍යාපන මූලධර්ම අනුව කියනවානං කුසලතා සංවර්ධනයට යොමුවුණේ. ඒකට තවත් වැදගත් හේතුවක් තිබුණා. ඒ තමා මං නවවැනි ‌පංතියට සමත්වෙලා මාසෙකින්ම තාත්තාගේ රැකියාව අහිමිවීම.

සහෝදරියන් හතර දෙනකුගේ පවුලක එකම පිරිමි දරුවා හැටියට  අධ්‍යාපන කටයුතුවලට ගෙදරින් සම්පත් ඉල්ලීමට තිබූ නොහැකියාව නිසා මට අවශ්‍ය වුණේ ඉක්මනින්ම මගේ අවශ්‍යතාවලට අවශ්‍ය සම්පත් උපයා ගැනීමට වාතාවරණයක් සකසා ගැනීමයි. 

ඒ සඳහා මට මුළින්ම උපකාර කළේ රණතුංග අන්කල්. අපේ වත්තට අල්ලපු වත්තෙ හිටපු එයාලගෙ වත්තට කවුරුවත් ඇතුල්වුණේ නැත්තෙ ගෙදර හිටපු තඩි ජර්මන් ෂෙපර්ඩ් බල්ලාට බයේමයි. අපි සෙල්ලං කරන්න ගියොත් ගියේ අජිත් හරි රුක්මන් අයියා හරි ඉන්න වෙලාවක විතරයි. එයාලගෙ අක්කලා දෙන්නාම අපිට වඩා හුඟක් වැඩිමල්. අයියලා දෙන්නාම මහණ වෙලා. අජිත්ගෙ නංගි මෙන්ටිසෝරියෙ හිටියෙ මං හිටිය පංතියෙමයි.

රණතුංග අන්කල් ටිකක් මාන්නක්කාර හැසිරීමක් පෙන්වුවත් එයාගෙ හාමිණේ රණතුංග මැතිණිය හරි කරුණාවන්ත  කාන්තාවක්. උදවුවක් අවශ්‍ය හැම කෙනෙකුටම තරාතිරම නොබලා උදවු කළ කෙනෙක්. ඒ අය සෑහෙහෙධනවත් පවුලක්. අන්කල් එවකට කොතලාවල පවුලට අයත්ව තිබුණු බෝගල පතල් සමාගමේ විධායක නිලධාරියෙක්. අහල ගෙවල් සමූහයකින්ම ටෙලිපෝන් පහසුකම තිබුණෙ එයාලට විතරයි.

ටෙලිපෝන් කථාව කියනකොටයි මතකයට ආවෙ එයාලගෙ ටෙලිපෝනය හරහා අපට එවුණු ලණුවක් ගැන කථාව. අපි පණපිටින් හිටපු මාමාගෙ මළගෙදර ගිය විස්තරේ. 

ඒ දවස්වල තිබුණු ටෙලිපෝනයෙ අංක ලබාගන්න තිබුණෙ අංකය තියෙන සිදුරට ඇඟිිල්ල දාලා කරකවන වැඩළිවෙලක්නෙ. ඒක වැඩකරන හැටි දැනගත්තෙ වි.ස.ප. කෙනෙක් වෙලා දෙපාර්තමේන්තුවට ගියාට පස්සෙනෙ. ටෙලිපෝනයෙන් වැරදි අංක ලැබෙනවා කීවාම ඒවා නිවැරදි කරන කටයුතු කෙරුණේ කොම්පඤ්ඤවීදියේ තිබුණු වැඩහලේ. ඒ නිවැරදි කිරීම කාලයත් එක්ක කෙරෙන්න තියෙන දෙයක්. බින්දුව කැරකැවුවාම ඒක ආපසු කැරකැවී එන්න තත්පර දහයක් යන්න ‌ඕනෙ. ඉතිං ඒ වැඩේට විරාම ඝටිකාවක් හෙවත් stop watch එකක් නැතිව බැරි බව තේරෙනවානෙ. ඒත් පියදාස බාස්උන්නැහේ ඒ වැඩේ කරන්නෙ ඒ මොකවත් නැතිව. ඒ කොහොමද කරන්නෙ කියල අහපුවාම එයා ඩයල් එක කරකවා "මහා පරාක්රම බාහු" කියා කීවාමයි මට තේරුම් ගියේ කාලය මැනගන්නෙ ඒ වචන කියන්න යන කාලයෙන් බව. ඒවා තමා කර්මාන්ත රහස්. නැතිනම් සේවා ගුරුමුෂ්ටි.

නැතුවත් බෑ ඇතුවත් බෑ

පාවිච්චි කරන අය නොදකින
 ස්වයංක්රී්ය ටෙලිපෝන් හුවමාරුපොල

තාත්තගෙ අම්මා මියගියාට පස්සෙ හදිසි පණිවිඩයක් දෙන්න කියා ගාල්ලෙ මාමාට රණතුංග අන්කල්ලෑ ටෙලිපෝන් අංකය දී තිබුණේ අනෙක් විකල්ප මාධ්‍යය වූ ‌ටෙලිග්රෑම් වලින් පණිවුඩ ලැබීමට විශාල කාලයක්ගතවෙන නිසායි. අපි හැමෝම පාසල් යවා අම්මාත් තාත්තාත් රාජකාරියට පිටත්වීමට සූදානම් වෙත්දියි පොඩි අක්කා හෙවත් රණතුංග අංකල්ගෙ දෙවෙනි දුව ඇවිත් පණිවුඩේ කියල තිබුණෙ ගාල්ලෙ මාමා අන්තරා වෙලා කියලා. අපේ තාත්තා පොඩි මාමා බාප්පා එහෙම එකතු කරගෙනම අපි හැමදෙනාත් එක්කම ගාලු ගියේ මරදානේ ව්‍යාපාර කරමින් සිටි ගාල්ලේ මාමාගේ සහෝදරයින් දෙදෙනාටත් පණ්විඩය දීලාමයි. අපි ගාල්ලෙ බස් නැවතුමෙන් බහිනකොට පාසල් ඇරිලා. මාමාගේ පුත්තු දෙන්නාම බස්නැවතුමේ හිටියේ පාසල් ඇරී ගෙදර යන්නයි. බාප්පා රාජකාරි මොළ කාරයානෙ. එයා රාජකාරි කළේ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවෙ. ගාල්ලෙ මාමා රාජකාරි කළේ ගාල්ල පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලෙ. 

" පුතේ තාත්තා වැඩට ගියාද නැත්තම් ගෙදරද?" එයා ලොකු අයියාගෙන් ඇහුවා. "එයා උදේම වැඩට ගියා" ඒ උත්තරේ ටිකක් විතර අවුල්.එයා කළේ අපිව මාමලාගේ ගෙදරට යවා අයියාත් එක්ක පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලෙට යන එක.එතැනදීයි දැනගෙන තියෙන්නෙ මාමා අපි එනබව කියන පණිවිඩයක් ලැබී ගෙදර ගිය බව. අපිට බොරු පණිවිඩේ දීපු කෙනාම එයාටත් පණිවිඩයක් දීලා අපි එනබව කියලා. එයා අපිට කෑම හදන්න එළවලු මාලු එහෙම අරගෙන ගෙදර ගිහිං. පොලිස් අධිකාරී තුමාගෙ උපදේශය වෙලා තිබුණෙ වහාම අපේ වත්තෙ ගෙවල් තුනටම පොලිස් ආරක්ෂාව සලසාගන්න කියන එකයි. " පේන විධියට ඔය ගෙවල් තුනෙන් එකකට අද රොබරියක් දෙන්න සැලසුම් කරලා වගෙයි" එයාගෙ අදහස වෙලා තිබුණෙ ‌එහෙමයි.බාප්පා ඒ සියලු දේ සලසලා ගෙදර ආවෙ හවස තුනට විතරයි. ඒතෙක් අපි හිටියේ විමතියෙන්.අපි එදා හවසම පිටත්වෙලා ගෙදර එනකොට මෙහෙත් හරි හරි දේවල් වෙලා. දෙවියන්ගේ පිහිටෙන් අපටවත් ගෙවල් තුනටවත් කරදරයක් වුණේ නෑ අපරාධ වියදමක් හා ගමන් වලට කාලය වැයවීමක් හැර.බැලුවාම ටෙලිපෝන් නැතුවත් බෑ ඇතුවත් බෑ.

රණතුංග අන්කල්ලා ගැන කියන්න ගිහිං මේ විධියෙ වැල් වටාරම් කියන්නෙ ඒක මගේ ජන්ම ගතිය නිසා. රණතුංග අන්කල් මගේ ආර්ථික ගැටලුව තේරුම් අරගෙන වගෙයි කථා කළේ.

"තාත්තගෙ රස්සාව නැතිවුණාම අයිසෙ දැන් මොකක්ද තමං කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ?"

" මට හිතාගන්න බෑ අංකල්"

"මං අයිසෙට කරමයක් කියා දෙන්නම්. අයිසෙ කඩදාසි බෑග් හදන වැඩේට බහින්න ලෑස්ති වෙනවා"

අන්කල් හැමදෙනාටම අමතන සාධාරණ ඇමතීම තමා "අයිසෙ". අන්කල් ගැන දන්න කවුරුවත් ඒකට උරණ වෙන්නෙ නෑ.

"ඒවට බඩු කොහෙන්ද අන්කල්?' මං ඇහුවෙ ඒකට උත්තරයක් නොපෙණුනු නිසායි.

'"මේ තියෙන ටෙලිපෝන් ඩිරෙක්ටරි ටික අරගෙන යන්න. ඔය පරණ ඒවායේ වැඩක් නෑ. මේ ටිකෙන් වැඩේ පටන් ගන්න."

මගේ මුල්ම ව්‍යාපාරය වුණේ ඒක. බෑග් සීයක් රුපියලයි. දෙසීයක් ඇලෙවුවහම ඇති සතියේ බස් වියදම කවර්. පස්සෙ සති අන්තයක තව බෑග් තුනසීයක් හදාගත්තාම මාසෙ සීසන් එක ගන්න පුලුවන් වුණා. එහෙමයි වැඩේ පටන් ගත්තෙ.

ඕනෙම දෙයක් අමාරු විධියට කරන එක ඕනෙම මෝඩයෙකුට කරන්න පුලුවන්. දක්ෂයා කළයුත්තේ ඒක ලෙහෙසියෙන් කරන විධිය හොයාගෙන ඒ විධියට කරන එකයි. මේ අදහස තිබුණෙ පෝල් පිලිපිනෝ කියන ඉලෙක්ට්රොණික් ගුරුතුමාගෙ පොතක. ඒකෙන් උපරිම ප්රයෝජන ගත්ත කෙනෙක් මගේ දුව. එතකොට එයා හිටියෙ පස්වෙනි ‌පංතියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට සූදානම් වෙමින්. අපි අකුරු ගණන් කියා හඳුන්වපු වචනවලින් දක්වා තිබුණු ගණිත ගැටලු තමා ඒවායෙ තිබුණු සංකීර්ණම ගැටලු වර්ගය. ඒ නිසා එයාව වැඩිපුරම යොමු කළේ ඒවාටයි. ඒ පංතියට තිබුණෙ එකතු කිරීම සහ අඩු කිරීම යෙදෙන ගණන් විතරයි. කළ යුත්තේ එකතු කිරීමද අඩු කිරීමද කියා තේරීම තමා හැබෑ ගැටලුව. මං තරමක් සංකීර්ණ ලෙස ලියැවුණු ගණනක් එයාට දීලා ඇහුවේ ඒක අඩු කිරීමක්ද ඒකතු කිරීමක්ද කියලයි. "මේක අප්පච්චි අඩු කරන්න තියෙන්නෙ" එයාගෙ උත්තරේ හරි ඉක්මන්. එයා පස්වැන්නෙම බුධාදිත්‍ය යෝගය තියෙන කෙනෙක්. ඒ නිසා එහෙම වෙන්නත් එපැයි. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද අහපුවාමයි වැඩේ එළිවුණේ. " මේ අප්පච්චි වඩා කියල තියෙන්නෙ. ඒ නිසා අඩුකරන්නයි තියෙන්නෙ" සාමාන්‍යපෙළට ව්‍යවහාරික ගණිතයත් උසස් ගණිතයත් උසස් පෙළට ගණිතයත් හදාරා තිබුණු මටවත් එහෙම දෙයක් හසුවෙලා තිබුණේ නෑ. කොහොම වුණත් වැඩේ හරි.එයා ගණිතයට දක්ෂ වුණාට රසායන විද්‍යාව අසමත් වුණ නිසා විශ්ව විද්‍යාලෙට ඇතුල් වෙන්න බැරිවෙලා පසුව තොරතුරු තාක්ෂණය එක්ක උසස් පෙළ සමත් වෙලා තමා උපාධිය ලබාගත්තෙ.

එයාගෙ උපාධිය එයාට විතරක් 
නෙවෙයි අපිටත් අයිතියි

මං රැකියාවට ගියේ අපේ සීයා රැකියාව කළ දෙපාර්තමේන්තුවෙම සීයාගෙ තනතුරට වඩා උසස් තනතුරටයි. මහප්පා මට සුබපැතුම් ලිපියක් එවා තිබුණේ අමුතු උපදේශයක් එක්කයි. " රස්සාවට ඕනෙ වෙන්නෙ ඉලපත නං ඒකට වැඳලා වැඩේ පටන්ගන්න මතක තියාගන්න" මං ඒ උපදේශය අදටත් ගෞරවයෙන් පිළිගන්නවා. මං කළ රැකියාවල වැදගත් උපකරණ වුණේ පොත්. ඒ නිසා මට පොත් හුඟක් වටිනවා. දැනටත් මගේ පොත් එකතුවේ වටිනාකම රුපියල් ලක්ෂ පහකට වඩා වැඩියි. භාෂා සාහිත්‍ය දර්ශන ආගම්  ජ්‍යෝතිශ ගුප්ත ශාස්තර වගේ  ඒවා. මං සතු චංචල දේපල එච්චරයි.

විවිධ ශිල්ප හදාරා තිබීම මට නිතර උපකාරී වුණු දෙයක්. බොහෝ දේවල් දැනගත්තෙ පොඩි මිනිසුන්‌ගෙන්. ඒවා ජීවිතේට හුඟක් වැදගත් වුණා. මිනිස්සු තමා කරන රස්සාවට අයිති දේවල් ගැන කථා කරන පරිපාලකයො -පාලකයො නෙවෙයි එක්ක වැඩකරන්න කැමති බව මට කියා දුන්නෙ ලාල් අයියා."හැබැයි මල්ලි හොඳිිින් මතක තියාගන්න ඔයා පරිපාලකයෙක් වුණාට පස්සෙ කවදාවත් සුලු සේවකයෙකුගෙන් වැඩේ කරන හැටි අහන්න එපා. එහෙම වෙලාවට එයාල දෙන උපදෙස්වලින් ඔයා අමාරුුවෙ වැටෙන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් පුහුණුවෙන කාලෙ කැමති කෙනෙකුගෙන් අහගන්න. මොකද ඒ අය කැමතියි තමාගෙ ලොක්කට ඒ දේවල් කියාදුන්නෙ තමා බව කියල සතුටුවෙන්න. එක තැනෙකදි ඒ දේ දැනගත්තෙ ඒ පුද්ගලයගෙන් කියල කියන්න. ඊට පස්සෙ එයා ඉන්නෙ ඔයාගාව." ලාල් අයියාගෙ උපදේශය හරියටම හරි. 

මං විද්‍යුත් අංශයේ ඉන්න කාලෙමයි ප්රින්ටිං අංශයේ සුමනසිරි ගෙන් පිටු 16ක් එකවර මුද්දරණය කරන්න මැටර් එක හදන විධිය අහගත්තෙ. මං නියෝජ්‍ය විදුහල්පති වුණාට පස්සෙ දවසක ප්රින්ටිං අංශයේදි මං ඒක කරන හැටි කියල මං ඒක දැනගත්තෙ සුමනසිරිගෙන් බවත් කීවා. ඒකෙන් වැඩ දෙකක්ම වුණා. එකක් තමා සුමනසිරි මංගැන පැහැදීමක් ඇතිකරගැනීම. එයා ඒක ම‌ගේ  නිහතමානී කම කියලා අගය කළබව මට දැනගන්න ලැබුණා. අනෙක තමා ඒ අංශයේ අය මං එයාලගෙ අංශයේ වැඩ ගැනත් තරමක් දන්න බව දැනගැනීම. ඒක පරිපාලනයට හරි පහසුවක්.

  

උගත මනා ශිල්පයමයි

 මහප්පා හෙවත් කොස්ගමගේ පේමදාස හෙවත් කනම්පිටියේ පැටි මහත්තයා ඉ‌ගෙනගෙන තිබුණෙ හතේ පංතියට විතරයි. එයාගෙ අධ්‍යාපන දර්ශනය මහ අමුතු එකක්. ඒකෙ තිබුණෙ විෂයන් දෙකක් විතරයි. එකක් ගණිතය. අනෙක භාෂාව. එයා භාෂාව කියල කියන්නෙ සියලුම භාෂා වලට. ඒකට සිංහල ඉංගිලිෂි දෙමළ විතරක් නෙවෙයි පාලි සංස්කෘත ජර්මන් ලතින් වගේම මරාථි භාෂාවත් අයත් වෙලා තිබුණා. එයාට ඒ හැම භාෂාවක්ම පුලුවන්. එයාගෙ රැකියාව වෙළඳාම. කඩේ තිබුණෙ ගාල්ලෙ කොටුවෙ. ඒක තේ කඩයක්. මුදලාලි එයා. ටී මේකර් එයා. වේටර් එයා. කොටින්ම කීවොත් ඒකෙ හැම තනතුරකම හිටියෙ එයා. ලොකු අම්මා තව කෙනෙක් සම්බන්ධ කරගන්න කියා කොතෙක් කීවත් එයා ගණන් ගත්තේ නෑ. ඒකෙන් තේරෙනවනෙ ඒ කඩයක් කීවාට ලඩයක් බව.

ඒකෙන් ලැබෙන ආදායමෙන් විතරක් හරි හම්බ කරලා එයා දුවලා දෙන්නෙකුත් පුතෙකුත් එක්ක පවුලක් නඩත්තු කළා. සීයාගෙ සොච්චං පැන්සොන් එකත් ඒකට පොඩි උදවුවක් වෙන්න ඇති. එයාගෙ ලොකුදුව කුමුදු නංගි උපාධිධාරිනියක්. සුනාමි රැල්ලට හසුවී මියැදුනේ නැතිනම් එයා තවමත් ගාල්ලෙ කොහේ හරි ඉස්කෝලෙක උගන්වනවා. 

මහප්පා ලොකු අම්මා කුමුදු නංගී හේමන්ත මල්ලී සහ කුමාරි නංගී

එයාගෙ පුතා ජානක මල්ලි හෙවත් හේමන්ත ශීෂ්‍යත්වෙ පාස්වෙලා ගාල්ලෙ රිච්මන්ඩ් විද්‍යාලෙට ගිහිං උසස් පෙළින් සමත්වෙලා කෘෂිකර්ම උපාධිය හදාරන්න පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලය හරහා මහ ඉලුප්පල්ලම ගොවිපොලේ ඉඳල එක පාරටම රුහුණු විශ්ව විද්‍යාලෙ වෛද්‍ය පීඨයට ගිහිං අද ගාල්ලෙ මහමෝදර රෝහලේ වෛද්‍යවරයෙක්. 

බාලදුව ඩිප්ලෝමා ධාරිනියක්. රජයේ සේවිකාවක්. 

මහප්පා කියන්නෙ මේ හැමදේම කළේ එයාගෙ දැනුම නිසා කියලයි. එයා මං දහම් පාසලේ පාලි ඉගෙනගන්න එක ගැන කථාකළේ හරිම සතුටින්. එයාගෙ උපදේශය වුණේ "පාලි ඉගෙනගන්න අයට තියෙන ලොකුම පුරස්නෙ තමා පාඩම් කරන්න වෙන එක. හැබැයි ඒ හැම එකකම රටාවක් තියෙනවා. ඒක හරියටම අල්ලා ගත්තොත් ඒක හරිම ලේසියි. ඒ් එක්කම සංස්කෘතත් ඉ‌ගෙනගන්න. සංස්කෘත සාහිත්‍යයත් හරි වැදගත්. මට හිතෙන්නෙ‌ ලෝකෙ ලොකුම උපදේශ සාහිත්‍යය තියෙන්නෙ සංස්කෘත භාෂාවෙන්."

ඒ කථාවෙන් මට ලැබුණු මග පෙන්වීම මගේ මුලු ජීවිතය පුරාම විහිදිලා ගිය බව මට තේරෙන්නෙ භාෂාවක් හැදෙන හැටි ඒක භාවිතයේදී අදහස් දැක්වීමට උපයෝගී වෙන හැටි විතරක් නෙවෙයි එක් එක් භාෂාවක විශේෂතා ඇතිකරන අනන්‍යතා ලක්ෂණත් දැනගන්න පුලුවන් වෙන Language Theory and Knowledge Engineering විෂය ඉගෙනගන්න පටන් ගත්තාට පසුවයි. 

හැබෑවටම දැනුම කියන්නෙ මොකක්ද? යම් දෙයක් ගැන හරි දේ දැන ගැනීම තමා දැනුම කියන්නෙ කියල හිතුවොත් වැරදි දේ ගැන දැණුමක් නැද්ද? ලෝකයේ දැනුම පිළිබඳ ඉහළම තැන හිටපු අපේ ගෞතම බුදුහාමුදුරුවො තමංගෙ මුල්ම දේශනේදි " ද්වේ මේ භික්ඛවෙ පබ්බජිතේන නසේවිතබ්බා" කියලා මුලින්ම කියා දෙන්නෙත් වැරදි දේ වැරදි බව නේද කියල පේන කොට Paul Feyerabend විසිවෙනි සියවසේදි කියන දේ අපේ බුදුහාමුදුරුවො මීට ශත වර්ෂ 21 කට කලින් පාවිච්චි කළ මූලධර්මයක් බව පැහැදිළිවම පේනවානෙ ?

දැනුම කියන්නෙම ලෞකික දෙයක් බවයි මගේ හැඟීීම. එතකොට දැනුමේ උපරිම තත්වය වන බුදු කෙනෙකුට විතරක් පහළවෙනවා කියන සර්වඥතා ඥානයට මොකද වෙන්නෙ?  

දැනුමෙන් ලැබෙන්නෙ උගත්කම මිසක් නුවණ නෙවෙයි. ඒත් නුවණ ඇතිවීමටත් දැනුම උපයෝගී වෙනවා. සාමාන්‍ය බුද්ධිය කියන්නෙ එහෙම ලැබෙන තත්වෙකටයි. ඒකත් හරි රසවත් කථාවක්. කථාව සිද්ධවුණේ විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේ කැන්ටින් කලාපයේ. අපි කට්ටියක් එකතුවෙලා කථා කරමින් හිටියෙ ඉංජිනේරු අපිට වැඩිය විෂය නොවුණු විෂයක් වුණු Work & Human Organization in Industry ගැනයි. ඒ විෂය පිළිබඳ පාඨ මාලා පොත්පෙළ ලියලා තිබුණේ ආචාර්ය වික්රමභාහු කරුණාරත්නරත්න  මැතිතුමා. එතැනෙදි අපි අතර හිටි සලීම් සහෝදරයා අතිනුයි Common Sense කථාව කියැවුණේ. 

අපි අසලින්ම යමින් හිටපු ආචාර්ය තුමා වහාම අපි හිටපු මේසෙ ලඟට ආවෙ " ඔයාලා දන්නවාද ඔය සාමාන්‍ය බුද්ධිය කියන්නෙ මොකක්ද කියලා?" කියා අසමින්. අපි හැමෝම හිටපු ආසන වලින් නැගිටලා සර්ට වාඩිවෙන්න ඉඩ සලසා දුන්නාම එයා අපිවත් වටේට වාඩි කරවාගෙන පැහැදිළි කිරීම පටන් ගත්තා.

 " සාමාන්‍ය බුද්ධිය කියන්නෙ මානසික හැකියාවන් තුනක් එකතු වෙලා හැදෙන සංකීර්ණ මානසික හැකියාවකට. පළමු වෙනි එක තමා දේවල් දෙකක් සමාන නම් ඒවා සමාන බව දැනගැනීමේ හාකියාව. ඒ සඳහා ඔයාලගෙ අත්දැකීම් වැදගත් වෙනවා. උදාහරණයක් හැටියට හැඩයෙන් හා සැප පහසුකම් අතින් සමාන නොවුනත් පුටු දෙකක් දුටුවාම ඒ් දෙකම එකම පුටු කියන ගණයට දාන්න පුලුවන් කියන හැකියාව. දෙවෙනි කරුණ තමා එකිනෙකට වෙනස් දේවල් දෙකක් හමුවුණාම ඒ දෙක වෙනස් බව හඳුනාගන්න හැකියාව. මේසයක් කවදාවත් පුටුවකට සමාන වෙන්නෙ නෑනෙ? ඒත් හිතල බැලුවොත් පුටුව පාවිච්චි කරන්නෙ ඉඳගන්නනෙ? ඒ වැඩේට මේසෙ පාවිච්චි කරන්න බැරිද? තුන්වැනි කරුණ ටිකක් වෙනස් එකක්. ඒ තමා දේවල් දෙකක් සැලකුවාම ඒ දෙක එකිනෙකට සමාන වෙනගමන්ම අසමාන වීම වෙන්න බැරිබව දැනගන්න ඇති හැකියාව. කෘතිම බුද්ධිය කවනවා කියන්නෙ ඒක කරගන්න හැටි යන්තරයකට  හඳුන්වා දෙන එකයි."

ඒවා අහනකොට ඇත්තටම හිතට ආවෙ ලොකු දුකක්. මේ තරම් දක්ෂ මනුස්සයෙක් මේ මජර දේශපාලනේකට ඇවිත් කරගෙන තියෙන විනාසෙ ගැන දුකක්. එයා දේශපාලෙනේට නෑවිත් ඉගැන්වීමම කරගෙන හිටියානං රටට මොනතරම් වටින මිනිහෙක්ද මේ විනාශ වෙලා තියෙන්නෙ කියල හිතෙනකොට ඇත්තටම දුකා..යි.

මේ එක්කම කියන්න දෙයක් මතක් වුණා. අපි ඉගෙන ගන්න අයට කීවෙ ගණ දෙවි නමස්කාරය කරලා ඉගෙනීමේ වැඩ පටන් ගන්න කියලයි. මට ලැබිල තියෙන ගුරු උපදේශය ඊට වෙනස්. අකුරු කියවන වෙලාවලට ගණ දෙවියන්ට පූජාවල් එහෙමත් තියෙනවානෙ. එහෙම තියන අයටයි මේ මතක් කරන්නෙ. එයා බැල්ම දෙන්නෙ නුවණට හෙවත් තැනට සුදුසු නුවණට. ගණ දෙවියෝ නුවණ දෙන්න කියලානෙ කියන්නෙ. ඇයි අපි ගණ දෙවියන්ට පූජා තියෙනකොට කියන ස්තෝත්රයේදීත්

"නිර්විඝ්නං කුරුමේ දේව සර්ව කාර්යේසු සර්වදා" කියලානෙ කියන්නෙ.

වෙන විධියකට කීවොත් කපටි මොලේට. ගුණාත්මක දැණුමකට බැල්ම ඕනෙ නම් පහන තියන්න සුදුසු වෙන්නෙ සරස්වතීටයි. ඒ එක්කම මතක තියාගන්නම වටින දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමා සරස්වතීටයි ලක්ෂ්මීටයි එකතැන එකට ඉන්න බැරිබව. ඒ සමහරවිට ඒ දෙන්නම ගැහැණු නිසාද දන්නෙත් නෑ. පිරිමි සීයක් පුරස්න නැතිව එකට හිටියත් ගෑණු දෙන්නෙකුට එකට ඉන්න බෑ කියනවානෙ.

නිර්විඝ්නං කුරුමෙ දේව සර්ව කාර්යේසු සර්වදා
ජීවන ගැටලු විසඳා වැඩ සපල කර දෙවන් හැමදා

දන්නවානෙ නාරද ඍෂිවරයා? අර ගණ දෙවියන්ට අඹ ගෙඩිය දුන්න කෙනා. එයා ගණ දෙවියන් ගැන කියන්නෙ අමුතු කථාවක්. එයා ජ්‍යෝතිෂය ගැනත් මහ විශාල දැනුමැත්තෙක්. නැකැත් හදන්න වගේම අපල සංසිඳවන්නත් උපදේශ රාශියක් සහිතව නාරද සංහිතාව ලියපු එයා කියන්නෙ අපේ කේන්දරේ ‌කේතු ඉන්න රාශිය අනුව ‌තෝරාගත් මන්තරයක් (මන්තරයක් කීවාට මහා ලොකු එතත් නෙවෙයි  එක සංස්කෘත පාඨයක්. ඒවා ගණදෙවි නමස්කාර පාඨ) නිතර භාවිතා කිරීමෙන් කරදර මගහරවා ගැනීමට කළ යුතුදේ අපටම සිහිගැන්වී ඒවා මගහැරී යන බවය.

නාරද සංහිතාවෙන්ම ගත්ත තව කාරණයක් කියන්න හිතුවා මේ වෙලාවෙම. කන්‍යා රවිය යෙදෙන මාසයේ (සැප්තැම්බර් 15 හා ඔක්තෝබර් 15 අතර) අඳ නැකත සමග යෙදෙන සතවක අටවක නවවක තිථියක් එක්ක යෙදෙන දිනයක පියා වෙනුවෙන් දන්දීම ‌යහපත් ලැබීම් ලබාදෙන බව එහි කියැවෙනවා. ජ්‍යෝතිෂයේ අපල අතර කියැවෙන පීතෘ ශාප නිසා යෙදෙන දුර්විපාක මගහරවා ගන්න එහෙම දවසක පියා වෙනුවන් දන්දී පින් අනුමෝදන් කරවීම ශුභ බව කියැවෙනවා. පීතෘ ශාපය නිසා වන අපල අතර දරුවන් නොමැතිවීම, දරුවන් අකාලයේ මියයෑම සහ දරුවනට බරපතල රෝග ඇතිවීම.  මේ තොරතුර එහෙම අයට සහනයක් වේවි.

පරනන්දු මහත්තයාගෙ පරිවර්තනේ

කොහොම වුණත් ඒ අය හින්දු දෙවිවරු. බෞද්ධ අයට කරන්න සුදුසු ඊට ගැලපෙන සුදුසු රහතන්වහන්සේ කෙනෙක් තෝරාගෙන උන්වහන්සේගෙන් ආශිර්වාද ලැබෙන විධියට කටයුතු කරන එකයි. ඒකට අපිට තියෙන අඩුවක් තමා ඒ සඳහා සුදුසු ගාථාවල හිඟකම. ඇත්තටම එහෙම ඒ්වා නැතිකම. සතුටින් මතක් කරන්න තියෙන කාරණය තමා ඒ් අඩුව තියෙන්නෙ තව ටික කාලයකට විතරයි කියන එක. විද්‍යෝදය පිරිවෙණේ ආචාර්යවරයකු වන පූජ්‍ය (මේ පූජ්‍ය කියන්නෙ නිකම් කටවචනෙට නෙවෙයි. විද්වාන් සර්වත්ර  පූජ්‍යතේ කියන කියමටම අනුව උන්වහන්සේ හැබෑවටම පූජ්‍ය බවට සුුසු කෙනෙක් නිසායි) මානාපිටියේ වජිරබුද්ධි හාමුදුරුවෝ දැනටමත් ඒ කටයුත්තට අතගහල තියෙන නිසා. උන්වහන්සේ විරිත් ගණ ගලපා පාලි සංස්කෘත දෙකෙන්ම කාව්‍යකරණයට හැකියාව ඇති තවමත් ඉතාම තරුණ වයසේ පසුවෙන හිමිනමක්. විද්‍යෝදය ශිෂ්‍ය සංගමයේ ගරු ලේකම් හැටියට කටයුතු කරමින් එහි ශිෂ්‍යයින්ගේ ලිපි ආදිය පල කිරීමට එළි දක්වපු "විද්‍යෝදයාභා" කියන සඟරාව සංස්කරණය කරන්නත් දායක වුණු කෙනෙක්. උන්වහන්සේගේ ජන්ම පත්ත‌රේ බලපු නිසා කැට තියල කියන්න පුලුවන් උන්වහන්සේ අනාගතේදී ලංකාවේ උගතුන් අතර කියැවෙන හිමි නමක් වනබව. විද්‍යා්දය පිරිවෙණේ දක්ෂතම ශිෂ්‍යයාට හිමිවෙන ශ්‍යාම් ත්‍යාගය කියන විශේෂ සම්මාන ත්‍යාගයට පවා හිමිකම් ලැබූ කෙනෙක්.  

ඉගෙන ගන්න දේ මොකක් වුණත් ඒ් විෂය හැකිපමණ දුරට ඉගෙනගෙන තිබීම අගය කළ යුතුයි. එහෙම කියනකොටම මතක් වෙන දෙයක් තියෙනවා. මං ඉන්දියාවෙ පුහුණුවකට ගිහිං ඉන්නකොට අපට නවාතැන් දීමට යෙදාගෙන තිබුණෙ නව දිල්ලියේ ඒ්කට නව දිල්ලිය කියන්නෙ පැරණි දිල්ලියකුත් තියෙන නිසා බව දැනගත්තෙ ඒ ගමනෙදියි. New Delhi, Old Delhi. Old Delhi නමින් දුම්රිය නැවතුම් පොළක් පවා තියෙනවානෙ. නව දිල්ලියේ තියෙන Lodhi Hotel නම් හෝටලයක. ඒකෙ කාමරවල කෑම සකස්කර ගැනීම තහනම්. කෝපි කොප්පයක් ඉන්දියානු රැපියල් පණහක්. අපට පිටතින් කෑම ගෙනැවිත් කාමරයේදී කන්න අවසර දීලා තිබුණා. ඉන්දියන් කෑම ගිතෙල් දාලා හදපු ඒවා නිසා හැමදාම කන්න අමාරුයි. කාමරයේදී කෑම හදනවද කියන ඔත්තුව බලන්න හිටිය සුරේෂ් කුමාර් මාත් නන්දලාලුත් හිටපු කාමරේ room boy. නන්දලාල් කිවෙ සුරේෂකුමාර් අල්ලාගත්තානං අපට කෑම හදාගන්න පුලුවන් බවයි. මොනවා හරි පොඩි දෙයක් දුන්ණොත් වැඩේ හරියන බවත් එයා කීවා. මොනවා දීලද මිනිහා අල්ලගන්න පුලුවන්? මං ලංකාවෙන් ගෙනගිය Lux සබන් කැටටික මතක් වුණේ ඒ වෙලාවෙයි. මං එයින් එකක් අරගෙන සුරේෂ්කුමාර්ට පෙනුනවාම එයාගෙ කට කණට ගියා. මං ආදරෙන් වගේ ඇහුවෙ "do you like it? "කියලයි.  " Oh! yes, International Lux". එයා‌ගෙ උත්තරේ කියන්නෙ අපේ වැඩේ හරියන පාටයි. 

International Lux
උයාගෙන කෑමට පිළිසරණ

මං ඒ සබන් කැටේ එයාට දීලා ඇහුවෙ එයා ඒකට කරන්න හිතාගෙන ඉන්න දේයි. 

"මං මේක මගේ ‌පෙම්වතීට දෙනවා. එයාට මේක හුඟක් වටිනවා. එයාට මේවා ගන්න විධියක් නෑ. මං එයාට කියන්නං මේක ලංකාවෙ මහත්තෙයකුගෙන් හම්බ වුණා කියල. එයා හුඟක් ආසාවෙයි." පෙම්වතුන් ආර්ථිකය හමුවේ මෙනතරම් අසරණ වෙනවාද කියා මට පෙනීගියේ එක්දහස් එක්වෙනි වතාවට.මං එයාට තව සබන් කැටයක් දීලා මෙහෙම කීවා. 

"ඒක එයාට. මේක ඔයාට" 

"මහත්තයාට කමක් නැත්නං මං මේක මගේ නංගිට දෙන්නං. එයාටත් මේවා හම්බවෙන්නේ නෑ" ඒ කථාව මාව පෙළැඹෙවුවෙ තවත් සබන් කැටයක් තෑගි දෙන්නයි. අයියා කෙනෙකුගෙ කැපවීම. මගේ පෙනුම බොඳ වුණාට ඒ ඇතුළෙන් දැකපු සුරේෂ්කුමාර්ගෙ මූණෙ තිබුණේ සතුටු සිනාවක්.

" සර් මෙහෙ උයන්න ලිප් ගේන්න එපා. මං ගෙනත් දෙන්නම් ඉමල්ෂන් හීටර් එකක්. අපිට ඒකෙන් බත් එළවලු උයන්න පුලුවන්. මං හෙට කරල පෙන්වන්නම්. මැනේජ්මන්ට් එකට රහසෙන් පෑන් එකක් ගේන්න. පොඩි රයිස් කුකර් එකකුත් ගේමු. හැබැයි සර්ල දෙන්නට විතරක් උයමු. අනික් අයටත් ඕනෙ නම් එකපාරට උයන්නෙ නැතිව දෙතුන් පාරකට බත් උයාගමු. හැබැයි භාජන ‌පෙට්ටි ඇතුළෙම තියාගමු" සුරේෂ්කුමාර්ගෙ උපදේශයේ තියෙන්නෙ  ආරක්ෂාව ගැන කථාවක් බව තේරෙනවානෙ  කොහෙම හරි ඒකෙන් සබන් කැට තුනකින් අපේ ගැටලුව සම්පූර්ණයෙන්ම විසඳුනා. කොහොමද ටිකිරි මොළේ?

කාම‌රේම බත් උයන්න සූදානමින්

එදින පටන් අපි කෑවෙ ලංකාවෙ විධියට උයාපු බත්. ෆ්රයිඩ් රයිස් කාපු දවසුත් තිබුණා. කෑම හැදීම බාර වුණේ මටයි ධනපාල සොහොයුරාටයි. එතුමා පරිපාලන සේවයේ හිටපු ‌ ‌ජ්‍යෙෂ්ට  නිලධාරියෙක්. ඒ් වුණාට අපට මචං කියා කථා කරන්න එතුමා සුහද වුණා. පුහුණුවෙන් පසුව ලංකාවට ආවාට පසුවත් එතුමා වෙනස් වුණේ නෑ.

මට මතක්වෙනවා සීයා කියාදීපු කථාවක්. කථාන්දරයක් නෙවෙයි උපදේශයක්.

" කෑම හදාගෙන කන්න පුරුදු වුණේ නැතිනං හැමදාම ගෑණිට යටවෙලා තමා ඉන්න වෙන්නෙ. "

මගේ හාමිණේ මට එහෙම කරල නැති වුණත් සමහර කෑම වර්ග හැදීම බාර වෙන්නෙ මටමයි. කැරට්කොල සම්බෝලය ගෝවා කොළ මැල්ලුම වගේ ජාති විතරක් නෙවෙයි. නුවර එළියෙ කාර්මික විද්‍යාලෙදි එවකට නියෝජ්‍ය විදුහල්පති හැටියට හිටපු ජයතිලක සර්ට පිං සිද්ධවෙන්න එවගේ ඒවා විතරක් නෙවෙයි බත රොස් වුණාම ඇටකුණා වුණාම කරන පිළියම් පවා පුරුදු වුණා. ඒවා බොහොමයක් මේ වෙනකොටත් උපයෝගී කරගෙන තියෙනවා. තවම උපයෝගී කර නොගත් ඒ්වාත් තියෙනවා. 

මේක වුණේ අමද්‍යප වැඩසටහනකට ඉන්දියාවෙ ගිහිං ඉන්න ඇද්දියි. මගේ කාමර මිතුරා නොහෙත් room mate වුණේ ආනන්ද භට්ඨාචාර්ය. එයා බමුණු වංශයට අයත්වුණු කෙනෙක්. එයා ලාල් අයියාගේ හෙවත් ජිනසිරි ලාල්මිත්තර හේවාපතිරණ මැතිතුමාගෙ මිතුරෙක්. ලාල් අයියා තමා  ජාත්‍යන්තර යහපත් අමද්‍යපයින්ගේ සංවිධානයේ දකුණු හා අග්නිදිග ආසියානු කලාපයේ පාලක නිලධාරීතුමා. ඔහු අඩිපාරෙ ගිය මං කලාපීය ලේකම්. වැඩ සටහන සංවිධානය කර තිබුණු හෝටලයේ කළමණාකාර තුමා වැඩසටහනට සම්බන්ධ වන අයගේ ආහාර පුරුදු ඒ කියන්නෙ මාංශ භක්ෂක, නිර්මාංශික අය වෙනවෙනම ගණන අහපු අවස්ථාවේදියි අපට සිහිවුණේ අපි මුල් ලිපිවලින් ඒ තොරතුරු අසා නොතිබුණු බව. ලියාපදිචියේදී ඒ තොරතුරු ගතහැකි වුණත් එවිට පමා වී වැඩියි. අපේ පිහිටට ආවෙ ආනන්ද. එයා ඉල්ලුවේ එකම තොරතුරයි. හැමදෙනාගෙම සම්පූර්ණ නම. ඒ තොරතුරුවලිිින් එයා හරියටම ගණන හදලා දුන්නා. ඒ ගැන අහපුවාම එයාගෙ උත්තරේ වුණේ වාසගමින් කුලය තෝරා ගතහැකි බව සහ සමහර කුලවල අය ස්ථිරවම මාංශවලින් වැලකෙන බවයි. කුල භේදය නරක දෙයක් වුණත් ඒකෙනුත් ගන්න දේවල් තියෙනවා. කුල ගැන ආනන්දගේ මතයත් මෙතනම කියන්න හිතුවෙ කුල මානෙන් ඔලුව උදුමවාගෙන ඉන්න අයට හිතන්න යමක් ඉතුරු කරන්නයි.  " මට මගේ කුලය වටිනා දේවල් දෙකක් ලබාදීලා තියෙනවා. ඒකක් තමා හැමවිටම දැනුම සොයා යන්න මානසිකත්වයක් ලබා දීල තියෙනවා. අනෙක තමා මගේමේ සරල සැහැල්ලු ඇඳුුම." ඒ තමා ආනන්දගෙ දර්ශනේ.

ආනන්ද හැමදාම ඇන්දේ එකම විධියේ ඇඳුමක්.කපු රෙද්දකින් මහපු තනිපාට අත්කොට බුෂ් කමිසයක් සහ සරල දිග කලිසමක්. කමිසෙ පපුව දෙපැත්තෙම ලොකු සාක්කු දෙකක්. එකක කැල්ක්‍යුලේටරයක් සහ කාබන් පෑනක්. අනෙක් සාක්කුවේ ‌නෝට් පොතක්. එයා කිසිමදෙයක් තදින් මතක තියාගන්නෙ නෑ. හැම වැදගත් දේම අර පොතේ ලියාගත්තා. 

"අපේ මතකය ඉතිරිකරගන්න ඕනෙ මූලධර්ම මතක තියාගන්නයි. දත්ත මතක තියාගන්න ‌තමයි පොත් තියෙන්නෙ."ආනන්ද කීවෙ එහෙමයි.

මාතලන් චිත්තරපටියෙ හොඳ උපදේශයක් තියෙනවා මතක ඇති. 

ලාන්තතර පාන්තර උයි ලපාන්ත  කුෂාන් අබ්රාන්ත ෂන්ඩුර් 

ඒ නැටුම් ශිල්පියා කියාදීපු වාක්‍යය චිත්තරවල්ලිට ජීවිතේ වැදගත්ම තැනකදී පිහිට වුණේ ඒ් මෝඩයෙක් වගේ හිටපු නැටුම් ශිල්පියා නිකමට පාඩම් කරගන්න කියපු දේ නෙ? අපි ඉගෙන ගත්ත දේ අපට උපකාර වෙන්නෙ කොයි වෙලාවෙද කියල අපට කියන්න බෑ. වජිරාරාම පංසලේ බංකුවක ඉඳගෙන පාඩම් කරගත්ත නහි වේරන වේරානී ධම්මපද ගාථාව තමාගෙ ජීවිතයට මේ තරම් එළියක් ගෙනෙයි කියල හිටපු ජනාධිපති ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයා හීනෙකින් වත්  හිතන්න නැතිව ඇති. 

යොවුන් වයසේදී ශෘංගාර ශතකය ලියූ භතෘහරීන් පණ්ඩිතයා දැනුුමමුහුකුරා ගිය මැදි වයසෙදි ලෝක ස්වභාවය ගැන කියන නිති ශතකයත් වයෝවෘද්ධ වයසෙදි වෛරාග්‍ය ශතකයත් ලීවානෙ. මේක උකහා ගත්තෙ නීති ශතකයෙන්. 

කර්මායන්තං ඵලං සුපුංසාං බුද්ධිඃ කර්මානුසාරිිණී 

තථා'පි සුධියා භාව්‍යං සුවිචා ‌ර්යේව කූර්වතා

මිනිසුනගෙ ලැබුමත් නුවණත් කම් පරිද්දෙනි

එනමුදු කරන දේ විමසුම් නැණෙන් කළයුතු

උගත් දේ පිහිට වෙන්නෙ එහෙම නොහිතූ වෙලාවක නොසිතන විධියකට! 

සත පහේ අගේ

 ඒ් කාලෙ සතියකට තියෙන දින ගණන හතක්ම නෙවෙයි. සමහර සතිවල හතක්. සමහර සතිවල අටක්. මේ කියන්නෙ සෙනසුරාදා ඉරිදා නිවාඩු වෙනුවට පෙරපෝය සහ පෝය කියලා දවස් දෙකක් තිබුණු කාලෙ. ඒ් කියන්නෙ 1964 විතර කාලෙ. 

ජයවර්ධනපුර අභිමානය
පාසල් දෙකක එක ලාංචනය

මං එකම පංතියක ඉඳ‌ං ඉස්කෝල දෙකකට ගිය කෙනෙක්. පුදුමයි නේද?

එහෙම වුණේ පාසල් ප්රතිසංවිධානෙ කියල ද‌ේකට පිං සිිිිද්ධ වෙන්නයි.

මං ඇතුල් වුණේ ක්රිස්තියනි විද්‍යාලයට. අවුරුද්දක් යන්නත් ඉස්සර මෙන්න මං වෙන ඉස්කෝලෙක. ඒත් එකම පංතියෙ. එකම සෙට් එක එක්ක.

 අපේ පංතිය තිබුණේ ඉස්කෝලෙ පැරණිම ගොඩනැගිල්ලෙ. ඒ්ක බාගෙ බිත්ති වලින් වටවෙලා තිබුණු පොල්අතු හෙවිලි කළ ගොඩනැගිල්ලක්. අවුරුදු 180ක් වෙන ඉස්කෝලෙ පැරණිම ගොඩනැගිල්ල ඒ්ක කියලයි හැම දෙනාම කීවෙ. අවුරුදු පහකට විතර සැරයක් ඒ්කෙ පොල්අතු හෙවිල්ලපු බව ලොකුමාමා කියනවා මට මතකයි.ලොකු මාමා ඒ් කියන්නෙ අම්මාගෙ අයියා ඉගෙනගෙන තියෙන්නෙත් ඒ් ඉස්කෝලෙන්ම. එයා ක්රේන්බ්රිජ් සීනියර් කාරයෙක්. එතකොට ඒ්ක Christian College. මං මේ කියනකාලෙ වෙනකොට ඒ්කෙ පාලනේ ළමයි ගුරුවරු විතරක් නෙවෙයි නමත් වෙනස් වෙලා. ශ්රී ජයවර්ධනපුර මහාවිද්‍යාලය වෙලා. ඒ්ත් ඒ් පරණ ගොඩනැගිල්ලේ වහලය සවිකරපු බාල්කකඳන්වල වටිනා උපදෙස් ලියා තිබුණා. ගණ්ඩාන්තෙක ඉපදුණු මං හැමදාම කරනවා වගේ තෝරාගත්තෙ අන්තිම පේළියේ කෙළවර. පංති නායකයා වුණු මට පංතියේ ඕනෑම තැනක ලැගුම්ගන්න අවසරයකුත් තිබුණා. මං ගුරුතුමා ඒ් කියන්නෙ පියතිලක සර්ට කීවෙ එහෙම හිටියාම මට අනෙක් අය කරන දේවල් පේන නිසා මගේ වැඩේට ලේසියි කියලයි. පියතිලක සර් ඒ්ක පිළිගත්තෙ හමුදා සේනාංකයක සාජන් වරයා ඉන්නෙත් එහෙම තමා කියමින්. මගේ ඇස් මානේ පෙනෙන බාල්ක‌ කඳ සරසල තිබුණු වැකිය කවි පද දෙකක්. ලිවුවෙ කවුද දන්නෙ නැති වුණාට ඒ්කෙ තිබුණෙ හරි වටින අදහසක්. අපි අහල දැනගෙන තියෙන්නෙ කාලය රන් හා සමානයි කියලා නෙ. ඒත් ඒකෙ තිබුණෙ මෙහෙමයි.

කාලය වටියි  රන් මිණි  මුතු  වලට  වඩා

එය දැනගත යුතුයි හැම ළමයෙකුම කුඩා 

කාලය ගැන මගේ ආකල්ප ඇතිකරන්න ඒ වැකිය හුඟාක් දුරට ඉවහල් වෙන්න ඇති. වෙලාවට වැඩ කරන්න පුරුදු වෙලා හිටපු මට සර්වොදය නායක තුමාට ඒ කියන්නෙ ඒ. ටී. ආරියරත්න මහත්තයාටත් පාඩම් උගන්වන්න පුලුවන් තරමේ ආත්ම ශක්තියක් ආවෙ ඒ් නිසා වෙන්න ඇති.

ලොක්කෙක් එනකම් පොඩි අපි කාලය මරන්න ඕනෙ නෑ මොකද ලොක්කගෙ කාලය එයාට වටිනවා වගේම පොඩි අපිට අපේ කාලෙත් වටිනවා. ඒ්ක තමා කාලය ගැන මගේ දර්ශනය.

හෙඩිමත් එක්ක මේවා කියනකොට හිතාවි කාලය වටින්නෙ සත පහද කියලත්. සත පහේ කථාව ඒ්ක නෙවෙයි. 

දවසක් පෙර පෝයට කලින්දා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ගෙදර ගිය අපි පෝයට පහුවදා ඉස්කෝලෙ එනකොට අපේ පංතිය නෑ. වහලෙ තිබුණෙ බිත්ති කණ්ඩිය උඩ. කොහොම හරි අපට මාස හතරක්ම ඉන්න වුණේ තට්ටු දෙකේ ගොඩනැගිල්ලෙ පන්ති කාමරවලට යන්න තිබුණු කොරිඩෝවෙ. අපි විතරක් නෙවෙයි;පංති තුනක්ම. කොහොම හරි වැ. ස. සුමනසේන සර් ඒ් කියන්නෙ කණිෂ්ට අංශයේ ප්රධානාචාර්ය තුමා පංති කාමර හතරකට සෑහෙන ගොඩනැගිල්ලක් හදන්න මුල්වෙලා වැඩකළා. වැස අකුරුවලින් කියැවුණේ මෙකක්ද කියා අදටත් දන්නේ නෑ. එතුමා තමා අපේ පාසලේ කණිෂ්ට අංශයේ එවකට හිටපු ජාතික ඇඳුම ඇඳපු  එකම ගුරුවරයා. පස්සෙකාලෙ නං පියසේන සර් එහෙමත් හිටියා. කොහොම වුණත් ළමයි අතර එයා රෙද්දා. 

උඩ උතුරු ඉන්දියාවේ
යට දකුණු ඉන්දියාවේ

ජාතික ඇඳුු ම කියල අපි හිතාගෙන හිටියෙ සරමයි බැණියමයි කියලයි. හොයල බලනකොටයි අපි දැනගත්තෙ වේට්ටිය කියන්නෙ නිකම්ම නිකම් රෙද්දක් බව. ජාතික ඇඳුුම කියල කීවට හරියට බැලුවොත් ඒ්ක දෙමුහුන් ඇගලුමක්. උඩ කෑල්ල උතුරු ඉන්දියානු යට කෑල්ල දකුණු ඉන්දියානු. ඒ් නිසායි එයා රෙද්දා වුණේ. 

වාමාංශික අදහස් තදින්ම ගත්ත සුමනසේන සර් වැඩ‌ කළේ අමුතුම පිළිවෙලකට. එයා මුලු ගොඩනැගිල්ල හදන්න යන වියදම කොටස් වලට බෙදලා. රුපියල් 250; රුපියල් 100; රුපියල් 50; රුපියල් 10 හැටියට. දෙමවුපියන්ට ඒ් කොටස් අලෙවි කළා. මුදල ගෙවන්නත් වාර හතරක් කල් දීලයි තිබුණෙ. 

රුපියල් 10කට හතර වතාවක් මොටද කියල හිතෙන නිසායි මේ මතක් කරන්නෙ. ඒ් කාලෙ අද රුපියල් 60කට ගන්න ග්රෑම් 350 හෙ පාන් ගෙඩිය නෙවෙයි රාත්තලක් වුණු ඒ් කියන්නෙ ග්රෑම් 450කම පාන් ගෙඩිය රුපියල් නෙවෙයි ශත විසි පහට කාපු කාලෙ බව. පියතිලක සර් රුපියල් 250ක කොටසක් පංතියෙන් එකතු කරල දෙන පොරොන්දුව පිට භාර අරගෙන. ඒ් රැස්වීමට ගිහිං හිටපු තාත්තාත් සර්ට කීවාලු අපි කොහොම හරි ඒ් කොටසට සල්ලි ඒකතු කරල දෙමු කියල. තාත්තා ගෙදර ඇවිත් කීවෙ සර් භාර ගත්තට කෙරෙයිද කියන්න බෑ; අපිටත් වැඩිපුර යමක් දෙන්න වෙයි කියලයි. රැස්වීම තිබුණෙ පෝය දවසෙ. ඊට පහුවදා පියතිලක සර් පංතියේ ළමයින්ට කථාවක් කළා.

අපේ පංතිය තිබුණු තැන
වම් පැත්තේ හිස් බිම් කොටසේයි අපේ පංති ගොඩනැගිල්ල තිබුණෙ

"අපිට අපේ පංතිය නැතිවුණා. ඒ්ත් අපි කණගාටු වෙන්න නරකයි. මොකද අපිට අලුත් පංති කමරයක් ලැබෙනවා අලුතින්ම හැදෙන ගොඩනැගිල්ලක. දැන් අපිට තියෙන්නෙ ඒ්ක ඉක්මනින්ම හදාගන්න එක. ඒ්කට අපි හැමදෙනාම එකට එකතුවෙලා වැඩ කරන්න හිතාගනිමු"

ඊට පස්සෙ සර් මට කථා කරල මෙහෙම කීවා. " අනුර අද තාත්තා ගෙදර ආපු ගමන් තාත්තට කියන්න මං කිවුවා කියල ‌රාත්තල් පහේ කිරිපිටි ටින් එකක පියනෙ කාසි කටක් හදල ටින් කැටයක් හදාදෙන්න කියල. මතක ඇතුව ඒ්ක හෙට එනකොට අරගෙන එන්න"

මං තාත්තාට කීවාම තාත්තා ටින් කැටය හදා දුන්නා මං පහුවදා ඉස්කෝලෙ ගියේ ඒ්කත් අරගෙන. 

එදා පියතිලක සර්ගෙ දේශනේ වෙනස්.

" අපි ඊයෙ කථා කරගත්ත විධියට වැඩකරන්නයි දැන් තියෙන්නෙ. මෙ කැටේ අරගෙන අනුර ඔයාලා හැමදෙනා ගාවටම එයි හෙට ඉඳලා හැමදාම නම් ලකුණු කරන වෙලාවට. හැම කෙනෙක්ම හැමදාම කැටේට දාන්න සත පහක් ලඟ තියාගන්න. අම්මලා තාත්තලාගෙන් ඉල්ලගෙන නෙවෙයි. දවසකට ටොපී දෙකක් කනවා නං එකක් විතරක් කාලා එක සත පහක් ඉතුරු කරගෙන. ඉස්කෝලෙ ඇරිල යනගමන් කන පොප්සිකල් එකට දෙන සත පහ ඉතුරු කරගෙන. එහෙම නැතිනම් බස් එකේ යන්න ගේන මුදලින් ටිකක් දුර පයින් ගිහිං ඉතුරු කරගෙන. සත දහයක පොප්සිකල් එකක් කන ‌කෙනෙකුට පුලුවන් සත පහක එකක් කාලා සත පහක් ඉතුරු කරගන්න අපේ මේ කැටේට දාන්න. ගෙවල්වලින් සල්ලි ඉල්ලලා අම්මලාට කරදර කරන්න එපා. ඔයාලට හම්බවෙන සල්ලිවලින් ඉතුරු කරගෙන අපි මේ කැටේ පුරවාගමු. එහෙම කරල අපි අපේ කොටස අයිති කරගමු. එතකොට අපිට ඒ් ගොඩනැගිල්ලට අයිතිය හම්බවෙනවා"

හැම දේකම අනික් පැත්තක් දකින්න පුරුදුවෙලා හිටපු මට මේ වැඩේ කරගන්න පුලුවන් වේවිදැයි සැකයක් නොතිබුණාම නොවෙයි. කොහොමටත් මාස හයක්ම කල් තිබුණු නිසා මොනවා හරි කරල දන්න අයගෙන් රුපියල දෙක ඉල්ලාගෙන හරි ඒක කරන්න මම අදිටන් කරගෙන ‌අඹ යාලුවන් වුණු පද්මසිරිට බන්දුලට රොහාන්ට චන්නට එහෙම කීවෙ එයාලගෙත් උදවු ගන්නයි. කවුරැත් ඒ්කට එක පයින්. ඒ්ත් පියතිලක සර් කීවෙ වෙන කථාවක්. "බය වෙන්න එපා. මං ගණං බලලයි තියෙන්නෙ. හැමෝම හැමදාම සත පහ ගණනෙ දැම්මොත් අපිට ඔය ගාන මාස හය යන්න ඉස්සර එකතු වෙනවා. බය වෙන්න එපා අනුර. කවුරු හරි අතරින් පතර දවසක හරි සතදහයෙ ඒ්වාත් දමාවි. අපිට කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ"

කැටේ සල්ලි ගණින දවසෙ ගුරු මේසෙ පුරාම කාසි. සර්ගෙ උපදේශය වුණේ ඉස්සෙල්ලම කාසි වෙන් වෙන්ව ගොඩ ගහන්න කියලයි. ශත පහේ කාසි අතර ශත දහයේ කාසි විතරක් නෙවෙයි ශත විසිපහේ කාසි දොළහක් වගේම ශත පනහේ කාසි හතකුත්.

                       එතැන මේ කාසි ඔක්කොම තිබුණා

 කොහොමහරි රුපියල් දෙසිය පනහ පහුකරල කාසි ගැණෙනකොට මං හිතින් හිටියේ ගුවනෙ.ඔක්කොම රුපියල් දෙසිය හැත්තෑ නවයක්.  පියතිලක සර් කැටේ  වටේට අලවලා තිබුණු කොලයේ "ගොඩනැගිලි අරමුදල 1 බී පංතිය" කියල ලීවෙ පෑනෙන්. ඒ් කාලෙ අපි පාවිච්චි කළේ පැන්සල්. එහෙම කරල සර් සල්ලි ඔක්කොම ආපහු ටිං කැටේටම දාලා පියනත් වහලා ඒ්ක මගේ අතට දීලා මාව සුමනසේන සර්ගෙ කාර්යාලෙට එක්ක ගියේ ඒක මගේ අතින්ම බාරදෙන්නයි.

ටික ටික එකතු වුණත් ගොඩක් කරගන්න පුලුවන් බව එදා ‌සහතිකේටම තේරුම් ගියා.

ජල බින්දු නිපාතේන ක්රමසං පූර්යතේ ඝටං

සහේතුඃ සර්ව විද්‍යානාම් ධර්මස්‍යච ධනස්‍යච